Είναι καλό να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να σκεφτούμε μέσα
απ’τα πράγματα, αν θέλουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει ... Ποιος προπονητής δεν
θα θεωρούσε τον James καρφωμένο στην 11άδα; Ποιος παίκτης του ταλέντου του, δεν
θα ήταν αναστατωμένος με τον προπονητή του, αν δεν τον επέλεγε; Αυτά είναι τα
πρώτα θεμελιώδη ερωτήματα που θα πήγαζαν απ’το ποδοσφαιρικό εγχειρίδιο.
Επόμενο βήμα: Ποιος φταίει σε αυτή την κατάσταση; Ο
προπονητής ή ο παίκτης; Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι, αν ο προπονητής είδε τον
Κολομβιανό ως κλειδί για την επιτυχία της ομάδας, τότε θα κάνει ό, τι μπορεί
για να βεβαιωθεί ότι θα μείνει στον αγωνιστικό χώρο. Εν τω μεταξύ, αν ο παίκτης
κατάλαβε ότι, μετά τους τραυματισμούς του, μπορεί να του λείπει εκείνη η μικρή σπίθα
που τον καθιστά κλειδί, τότε η σύγκρουση δεν θα γίνονταν ποτέ.
Αλλά, μήπως αυτή η προσέγγιση στερείται βάθους; Άλλα
πράγματα που είναι σημαντικά στη ζωή και στο ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχουν
συναισθήματα, εγωισμοί και ανθρώπινα θέματα που σχετίζονται με το παιχνίδι;
Ακόμα περισσότερο όταν μιλάμε για παγκόσμια αστέρια του ποδοσφαίρου. Οι πιο
έμπειροι στην ιστορία του ποδοσφαίρου θα είναι σε θέση να μας πουν για παλιότερες
συγκρούσεις: για παράδειγμα Di Stéfano-Bernabéu-Muñoz.
Ούτε λέω ότι αυτοί οι βασικοί συλλογισμοί σχετικά με το θέμα
δείχνουν τον έναν ως ένοχο και τον άλλο ως δικαιολογημένο που εξακολουθεί να
τροφοδοτεί το πρόβλημα. Το βλέπω πολύ απλά: ο προπονητής έχει την υποχρέωση να
κρατάει τ’αποδυτήρια του ενωμένα, ενθουσιασμένα, έτοιμα να παλέψουν και χαρούμενα.
Κι αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο εκείνους που παίζουν, αλλά επίσης κι εκείνους που
δεν το κάνουν κι εκείνους που θα μπορούσαν να’χουν μια δύσκολη στιγμή.
Αυτή είναι μια ευθύνη που υπάρχει δίπλα σ’αυτήν της νίκης
και του καλού παιχνιδιού. Στην πραγματικότητα, είναι ένας θεμέλιος λίθος για αθλητική
επιτυχία. Η κατανόηση αυτού σημαίνει επίσης ότι οι παίκτες πρέπει να είναι λίγο
λιγότερο εγωιστές στην προσέγγισή τους, να κατανοούν ότι ο προπονητής τους, που
τους κρατά μερικές φορές στο περιθώριο, είναι ο ίδιος προπονητής που τους δίνει
το χρόνο συμμετοχής τους. Εάν τ’αποδυτήρια αδυνατούν να κατανοήσουν αυτήν την
πολύ απλή ιδέα, τότε η ομάδα είναι σε κακή θέση, πολύ κακή.
Αν ο Μπενίτεθ δεν χρησιμοποιεί τον James τόσο πολύ όσο θα’θελε
ο Κολομβιανός, τότε είμαι σίγουρος πως θα έχει τους λόγους του, αλλά πιστεύω
επίσης ότι περισσότερο απ’το να ψάχνει για λόγους, θα πρέπει να ψάχνει για
λύσεις. Ένας παίκτης της κλάσης και του ταλέντου του δεν μπορεί να παίζει
δευτερεύοντα ρόλο σε μια Ρεάλ Μαδρίτης, που δεν λούζεται ακριβώς στη δόξα. Επιπλέον,
πιστεύω ότι όσο πιο γρήγορα ενσωματωθεί και λήξουν αυτά τα γεγονότα, τόσο
καλύτερα θα πάει η ομάδα. Και ήδη ξέρω τη συνηθισμένη ερώτηση: Ποιος θα βγει;
Δεν με νοιάζει, γιατί ο James
πρέπει να παίζει, πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση και διάρκεια, πρέπει να αισθάνεται
ότι είναι σημαντικός και να το αποδεικνύει και θα πρέπει να έχει το χρόνο για να
το κάνει.
Κι αν δεν είναι καλά σωματικά, το γνωρίζει σαφώς και θα το
βάλει στην κορυφή. Η φυσική κατάσταση έρχεται με την προπόνηση, το ταλέντο το
έχει. Και το έχει άφθονο. Ήταν τραυματίας, σύμφωνοι. Έπεσε, σύμφωνοι. Ήταν στην
Κολομβία κι ακόμα δεν είναι καλά, τέλεια, μπορώ να το καταλάβω, αλλά κάθε φορά βλέπω
όλο και πιο απομακρυσμένες τις θέσεις μεταξύ του παίκτη και του προπονητή κι αυτή
η Μαδρίτη χρειάζεται το αντίθετο: ένωση, εγγύτητα ... ομάδα.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, ο οποίος περνάει απ’την
εμπιστοσύνη -και για τις δύο πλευρές-, και τη διάρκεια. Τα λόγια τα παίρνει ο
αέρας. Μετά απ’αυτό που είδαμε στο γήπεδο και στη συνέχεια έχοντας ακούσει τον
Μπενίτεθ να λέει ότι «ο James
έκανε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι ... », αυτό δεν ακούστηκε τόσο καλά όσο θα’πρεπε.
Αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να τραβήξει ούτε λεπτό παραπάνω. Και πάλι,
περισσότερες υποχρεώσεις για τον Μπενίτεθ, γι'αυτό είναι το αφεντικό.
