Σε μια εποχή στην οποία επιτρέπονταν να πει μόνο αμήν,
περιγράφηκε ως αντιδραστικός. Προήλθε απ’την ακαδημία, κέρδισε το έκτο
Ευρωπαϊκό Κύπελλο της Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία χθες του απέτισε φόρο τιμής στο
Μπερναμπέου
Το στάδιο Santiago Bernabeu
κράτησε χθες μια σεβαστή ενός λεπτού σιγή για τον Manuel Velazquez, για έναν από εκείνους
τους παίκτες που τίμησαν την ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης, με τη μακρά παρουσία
του στην πρώτη ομάδα. Τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο τα έκανε στην
εξαφανισμένη παραλιακή οδό των 40 μεδίμνων, στο τέλος της οδού Serrano, αποτελώντας μέρος
της Quinta de la Paloma.
Η Ibarrondo και η Ipoma ήταν οι ομάδες του πριν
ενταχθεί στις ακαδημίες της Μαδρίτης, όταν ήταν 15 ετών. Μιας κι έζησε και
σπούδασε κοντά στο Chamartin,
το πάθος του για το ποδόσφαιρο ξεπέρασε αυτό για τα σχολικά βιβλία. Στην
πραγματικότητα, έφτασε να ομολογήσει ότι "την κοπάνησα πολλές φορές απ’το
μάθημα για να δω τις προπονήσεις της Μαδρίτης και να πάρω κάποια αυτόγραφο
απ’τα είδωλά μου".
Στην ακαδημία της Μαδρίτης απέδειξε σύντομα την εξαιρετική
τεχνική του και τη μεγάλη επιδεξιότητά του και με τα δύο πόδια. Έγινε ο ηγέτης
των μικρών ομάδων, αλλά πάνω απ’όλα του συνόλου των ερασιτεχνών, με το οποίο
ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Ισπανίας το 1962 μετά από νίκη επί της Barcelona με 2-1.
Η τεχνική γραμματεία του συλλόγου, με την έγκριση του Miguel Muñoz, αποφάσισε να συνεχίσει σε υψηλότερες
κατηγορίες κι έπαιξε δανεικός στην Ράγιο Βαγιεκάνο Μαδρίτης και Μάλαγα.
Στα 22 του επέστρεψε στη Μαδρίτη, με την οποία έκανε το
ντεμπούτο του ενάντια στη Μαγιόρκα στο γήπεδο Luis Sitjar (26/12/1965) τη
δέκατη πέμπτη αγωνιστική της σεζόν. Ο Manolo Velázquez μπήκε στην αρχική ενδεκάδα στη θέση του Puskas. Η λευκή ομάδα πήρε τη νίκη με
1-2 κι ο νεαρός πρωτοεμφανιζόμενος πέτυχε και τα δύο γκολ. Η ευτυχής πρεμιέρα
ήταν η αρχή των επερχόμενων συλλογικών και προσωπικών θριάμβων στους οποίους ο
κομψός εσωτερικός αριστεροπόδαρος μέσος αναγέννησε με τις ακριβής πάσες του τον
Gento. Στην λεπτότητα
του ποδοσφαίρου του πρόσθεσε τα ισχυρά και ακριβή σουτ του, από μέση απόσταση.
«Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι δεν πήρα τη θέση του Puskas. Ήταν τα χρόνια που
αποσύρθηκε ένας ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης», έλεγε
Ο Velazquez
εντάχθηκε σ’ένα ρόστερ που βρίσκονταν ήδη οι Pirri, Grosso,
De Felipe, Serena και σία,
το νέο αίμα που είχε εισαγάγει ο Miguel Muñoz στα
μέσα της δεκαετίας του εξήντα του εικοστού αιώνα. Αντανακλώντας αυτούς τους
πρώτους καιρούς, ο Manolo άφησε αυτά τα λόγια σε έντυπη μορφή: «Η ευθύνη για την
αντικατάσταση εκείνων των ιερών αγελάδων ήταν τεράστια. Εκείνη τη στιγμή είπα
στον εαυτό μου: ό,τι έχω ονειρευτεί σ’όλη τη ζωή μου, το πήρα, αλλά τώρα να
δούμε τι στο διάολο πρόκειται να συμβεί σε μένα. Δεν θα κουραστώ να
επαναλαμβάνω ότι δεν πήρα τη θέση του Puskas. Ήταν τα χρόνια που αποσύρθηκε
ένας ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης. Όταν ανέλαβα αναλογίστηκα: πρέπει να αντιπροσωπεύσω
αυτή τη φανέλα και η ευθύνη δε με φοβίζει. Η γενιά μας έπρεπε ν’αντικαταστήσει
τους Santamaría, Kopa, Puskas, Di Stéfano, Rial, Gento...! Τη μεγαλύτερη ομάδα που είχε η Μαδρίτη στην ιστορία της».
Το ανανεωμένο ρόστερ πέτυχε το κατόρθωμα της κατάκτησης του
έκτου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Μια ομάδα που αποτελούνταν από έντεκα Ισπανούς, και
η οποία ονομάστηκε, η ομάδα των ye-yé. Στις τάξεις της ξεχώριζε
ο Velázquez, με την ηγετική φυσιογνωμία του, μαγνητίζοντας τη μπάλα με το αριστερό
κουτουπιέ και με το κεφάλι ψηλά. Αρετές που τον οδήγησαν να θαυμάζεται και ν’αγαπιέται
απ’τους οπαδούς της Μαδρίτης. Οπαδοί που γιόρτασαν έξι τίτλους πρωταθλήματος με
τους «ye-yé» και τρία Κύπελλα
Ισπανίας, στους οποίους συμμετείχε ο Manolo Velázquez.
Ένας άνδρας ο οποίος, κατά τις δώδεκα σεζόν που ανήκε στη Μαδρίτη, έπαιξε 401
επίσημους αγώνες και σκόραρε 59 γκολ. Η εξαιρετική ποιότητα του τράβηξε την
προσοχή του Domingo Balmanya,
ο οποίος του έδωσε το ντεμπούτο του με την εθνική την 1η Φεβρουαρίου του 1967,
εναντίον της Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη.
Το έμφυτο ταλέντο του στο γήπεδο έκανε τους συμπαίκτες του να
τον βαφτίσουν με το ψευδώνυμο «ο εγκέφαλος», ψευδώνυμο για το οποίο δεν έδειχνε
πολύ υπερήφανος διότι σιγούρευε ότι οι δημοσιογράφοι, οι οπαδοί και μερικοί επαγγελματίες
συνάδελφοι ήταν στενοί φίλοι με τις αρετές του «Το ότι ο Manolo είναι ο οργανωτής του παιχνιδιού,
δείχνει ότι είναι αυτός που σκέφτεται περισσότερο ... Όταν αποκτάς ένα ηχηρό
ψευδώνυμο, όπως αυτό των galácticos, πέφτει ακόμα ένα βάρος πάνω σου».
Το 1974, μετά την παραίτηση του Miguel Muñoz, στη Μαδρίτη ήρθε ο Miljan Miljanic.
Μία από τις μεταγραφές αστέρων του ίδιου έτους ήταν ο Gunther Netzer. Ο Γερμανός έφτασε
ακόμη και να συγκριθεί με τον Velázquez για τις μετρημένες κι ακριβείς πάσες
του, κάτι που δίχασε τους οπαδούς της Μαδρίτης. Υπήρχαν εκείνοι που διατηρούσαν
την εμπιστοσύνη τους στην λεπτότητα του Μαδριλένου μέσου. Άλλοι, οι λιγότεροι,
επέλεξαν τον Γερμανό ποδοσφαιριστή για την ψυχραιμία του όταν πάσαρε.
Η πρόσληψη του Μαυροβουνίου προπονητή και η άφιξη του Γερμανού
παίκτη απογοήτευσαν τον Velázquez, ο οποίος δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά του, όταν
ρωτήθηκε για το θέμα αυτό. "Μόλις άρχισε τη δουλειά του ο Miljanic, πήρα
μια μεγάλη απογοήτευση. Ο νέος προπονητής έδωσε το 10 στον Gunther, το νούμερο που είχα εγώ για
δέκα χρόνια, και σε μένα έδωσε το 6. Καθώς δεν ήμουν ποτέ εμπαθής, σύντομα μου πέρασε
η οργή. Θύμωσα, τα πράγματα με επηρέασαν, αλλά μετά από λίγα λεπτά είχα θετική
σκέψη".
«Οι οπαδοί δεν μπορούν τις σκοπιμότητες» είναι μια άλλη απ’τις
πιο διάσημες δηλώσεις του
Όταν είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Manolo Velazquez, αντιλήφθηκα ότι ποτέ
δεν απέφυγε τις ερωτήσεις. Ήταν ειλικρινής κι έλεγε τα πράγματα με το όνομά
τους. Μιλώντας για τους οπαδούς της Μαδρίτης, τον τρόπο σκέψης του και τον
τρόπο που αντιλαμβάνονταν το ποδόσφαιρο, τον Manolo δεν τον πείραζε να παραδεχτεί ότι "στη σεζόν 1968-69,
τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος, αντιμετωπίζαμε τη Σαραγόσα στο γήπεδο Bernabeu. Αν κερδίζαμε την
ομάδα της Αραγονίας, θα ήμασταν πρωταθλητές. Φτάσαμε σ’ ένα δύο-μηδέν υπέρ μας
και οι οπαδοί δεν σταματούσαν να μας αποδοκιμάζουν γιατί παίζαμε άσχημα. Και είχαμε
κατακτήσει το πρωτάθλημα! Είναι αλήθεια ότι οι αποδοκιμασίες των οπαδών έβλαψαν
τους παίκτες, αλλά η κοινωνική μάζα της Μαδρίτης ήταν πάντα πολύ απαιτητική λόγω
της τεράστιας ιστορίας και το κύρος του συλλόγου. Οι οπαδοί δεν μπορούν τις σκοπιμότητες.
Θα πάνε στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν καλό ποδόσφαιρο και θέαμα. Στις μέρες
μου, η αυτό-απαίτηση απ’τους παίκτες ήταν ένα σύνθημα".
Στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1971, στον οποίο η Ρεάλ
Μαδρίτης και η Τσέλσι αναμετρήθηκαν στην Αθήνα, ο Manolo Velázquez είχε μια διαλεκτική
αντιπαράθεση με τον Santiago Bernabeu,
βγαίνοντας να υπερασπιστεί τον φίλο του, Pedro de Felipe Eugenio. Ο αμυντικός της Μαδρίτης δεν ταξίδεψε στην Αθήνα με απόφαση
του προπονητή, αν κι ο De Felipe είχε αναρρώσει απ’τη χειρουργική επέμβαση στην
οποία είχε υποβληθεί στο γόνατό του.
Στην ίδια ελληνική πρωτεύουσα και σε μια συνάντηση με τους
παίκτες, ο Bernabeu
δήλωσε: «Ενώ εσείς τιμάτε το όνομα του συλλόγου, κάποιος συμπαίκτης ασχολείται
με την κριτική του προπονητή». Μετά απ’αυτά τα λόγια του προέδρου, ο Velazquez απάντησε: «Από
σεβασμό, Don Santiago,
δεν πρέπει να μιλάμε άσχημα για ανθρώπους που δεν βρίσκονται εδώ. Το μόνο που κάνω
είναι να υπερασπιστώ έναν συμπαίκτη, αλλά ποτέ δεν έχω υπάρξει επαναστατικός,
αν και μ’έχει χαρακτηρίσει έτσι, πάνω από μία φορά, ο διευθυντής Antonio Καλντερόν».
Στις 24 Αυγούστου του 1977, ο Bernabeu ετοίμασε
την αποχώρηση του Βελάσκεθ. Στον αγώνα-αφιέρωμα που του προσέφερε ο σύλλογος,
με τη λευκή ομάδα να κερδίζει με 2-1 την Eintracht Braunschweig , ο υπέροχος
αριστεροπόδαρος εσωτερικός μέσος έπαψε ν’ανήκει στη Μαδρίτη. Μετά την αναμέτρηση,
ο Pio Cabanillas, ο υπουργός
Πολιτισμού και Αθλητισμού, του απένειμε το μετάλλιο Αθλητικής Τιμής. Ο Manolo έφευγε αφήνοντας ένα
αξιοζήλευτο παλμαρέ. Πήγε στον Καναδά, όπου υπέγραψε για το Τορόντο. Σ’έναν
αγώνα με την ομάδα του Καναδά, ένας αντίπαλος τερματοφύλακας κατέστρεψε το
αριστερό γόνατό του μετά από μια προβολή. Παρά το γεγονός ότι εγχειρίστηκε με
επιτυχία απ’τον Δρ Mackintosh,
έπρεπε να πει αντίο στο ποδόσφαιρο.
Οι τελευταίες υπηρεσίες του στη Μαδρίτη ήταν να συνοδεύσει
την πρώτη ομάδα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθώς την παρακολουθούσαν οι madridistas
σύνδεσμοι της Ανδαλουσίας, αντιπροσωπεύοντας το σύλλογο, όταν γιόρταζε την
επέτειό του. Ο Velázquez είναι ήδη ένας θρύλος του ποδοσφαίρου, που άφησε ένα
ανεξίτηλο σημάδι για την εξαιρετική τεχνική του και την σωστή μόρφωσή του. Ένας
παίκτης αρχοντιάς, που δεν μπορούσε να κάνει μια ντρίμπλα ή να σκοράρει ένα
γκολ λόγω του τραυματισμού που τον χώρισε απ’την επαγγελματική κι αθλητική
δραστηριότητα του. Ήταν ο Manolo Velazquez,
ένας παίκτης αριστοτεχνικός που με την οξυδέρκεια, το ταλέντο και την ποιότητά
του, δεν παραξενεύει που τον ονόμασαν «εγκέφαλο» εκείνης της Ρεάλ Μαδρίτης, στην
οποία έδωσε ψυχή και σώμα στα καλύτερα χρόνια της ποδοσφαιρικής ζωής του.
