Του Gonzalo Cabeza
Ο Ζιντάν κέρδισε το τρίτο του Champions League στη
Μαδρίτη
Η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία της ηπείρου συνεχίζει
να επεκτείνει το μύθο της. Στο Μιλάνο επανέκδωσε την επιτυχία της Λισαβόνας και
έχει δύο κούπες με μεγάλα αυτιά τα τελευταία τρία χρόνια
Νίκη, νίκη και πάλι νίκη. Η φράση αντιστοιχεί σε ένα μύθο atlética,
αλλά ταιριάζει απόλυτα με την ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Η νίκη στο Μιλάνο ήταν
μια κοινοτοπία, η κατάκτηση του ενδέκατου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου και η απομάκρυνση
έτσι κατά τέσσερα απ’την δεύτερη Μίλαν. Όταν η FIFA έδωσε τον τίτλο του
καλύτερου συλλόγου στον εικοστό αιώνα δεν είχε πολλές αμφιβολίες, υπάρχει ένα Μαδριλένικο
club που είναι αφοσιωμένο στο να’ναι το καλύτερο όλων. Είχε σκαμπανεβάσματα,
περιόδους μεγάλης ξηρασίας κι απόλυτης δόξας, αλλά στο τέλος, για τον έναν ή τον
άλλο λόγο, είναι πάντα εκεί, εξοικειωμένο με τη νίκη.
Η ένδοξη ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης είναι τόσο παλιά όσο και
η ίδια η διοργάνωση. Μάλιστα ο πιο μυθικός λευκός πρόεδρος, ο Santiago
Bernabeu, ήταν ένας απ’τους εμπνευστές της ιδέας της δημιουργίας μιας ηπειρωτικής
διοργάνωσης που θα όριζε ποια θα’ταν η καλύτερη ομάδα όλων. Στην αρχή της
ιστορίας δεν υπήρχαν αμφιβολίες, καθώς οι λευκοί επιβλήθηκαν στις πρώτες πέντε
εκδόσεις.
Πριν υπήρχαν άλλες ομάδες όπως η Τορίνο ή η Γιουνάιτεντ,
αλλά καμία όπως εκείνη η Μαδρίτη. Σήμερα παραμένει η μόνη που έχει καταφέρει να
πάρει πέντε συνεχόμενους τίτλους. Τα ονόματα απηχούν στην ιστορία του συλλόγου,
αλλά επίσης και στον ίδιο τον θρύλο του ποδοσφαίρου: Di Stefano, Gento, Rial,
Kopa, Puskas ...
Εκείνη η ομάδα πήγαινε από πατέρα σε γιο, από γενιά σε γενιά
των madridistas, ως μια ένδειξη ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος σύλλογος που μπορεί
να αμφισβητήσει την Ρεάλ Μαδρίτης. Στο παλμαρέ της υπάρχει μια απόλυτη
κυριαρχία κι επίσης κεφάλαια εξαιρετικής λάμψης, όπως ο τελικός του 1960. Ήταν ενάντια
στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης και έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα
σπουδαιότερα παιχνίδια όλων των εποχών. Κέρδισαν οι λευκοί με 7-3 και για πολλά
χρόνια το παιχνίδι προβάλλονταν στη βρετανική τηλεόραση τα Χριστούγεννα για να
υπενθυμίζει στους θεατές το πόσο μεγάλο μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο όταν αποδίδεις
τέλεια.
Η λαμπρή περίοδος της Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε στο τέλος της το
1961. Τίποτα δεν είναι αιώνιο, ούτε και μια ομάδα όπως αυτή, και ήρθε η Μπενφίκα
του Eusebio για να αποσπάσει το σκήπτρο από μια ομάδα θρύλο. Κανείς δεν ξεπέρασε
τους λευκούς στην ευρωπαϊκή ιστορία. Ούτε και είναι ότι η ομάδα του Bernabeu χάθηκε
ξαφνικά, μετά απ’τα πέντε συνεχόμενα διατήρησε το επίπεδο, τόσο που το 62 και το
64 ξαναβρέθηκε στον τελικό. Μπενφίκα και Ίντερ την εμπόδισαν ν’αυξήσει το
παλμαρέ. Δεν ήταν πλέον ανίκητη.
Έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1966 για να ξαναφέρει το
κύπελλο στη Μαδρίτη. Ο Francisco Gento, ακόμη εν ενεργεία, αποτέλεσε το
συνδετικό κρίκο με τη θρυλική ομάδα. Ήταν μια εντελώς διαφορετική και εντελώς
ισπανική ομάδα, γιατί είναι η μόνη που έχει κερδίσει το μεγάλο έπαθλο χωρίς να’χει
ούτε έναν ξένο στην ομάδα. Velázquez, Pirri, Amancio, Zoco... η Μαδρίτη ye-ye ήταν
μια ομάδα της εποχής της, οι φωτογραφίες της εποχής δείχνουν τα «Beatle» κουρέματα
κι ένα τρόπο αντίληψης του ποδοσφαίρου διαφορετικό απ’των προκατόχων τους. Αλλά
εξίσου έγκυρο, καθώς ήταν επαρκής για να νικήσει την Παρτιζάν και να βάλει στις
βιτρίνες ένα νέο Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Η διοργάνωση είχε μετατραπεί στην ίδια την ουσία
του συλλόγου, ένα συναίσθημα που ήταν πάντα εκεί, ακόμα και σε περιόδους
ξηρασίας.
Η μακρά πορεία προς τη νίκη
Η Μαδρίτη είδε τη νικηφόρα εποχή να λήγει κι άρχισε ένα
ταξίδι στην έρημο. Η ομάδα που είχε υπάρξει η μεγαλύτερη μετατράπηκε σε μία ακόμα.
Χειρότερα, έμεινε για περισσότερα από 30 χρόνια χωρίς κατάκτηση. Κατάφερε να φτάσει
στον τελικό του 1981, αλλά η Λίβερπουλ την επέστρεψε στην πραγματικότητά της,
αυτήν του να μην κερδίζει και να βλέπει πώς άλλες ομάδες, η Μπάγερν, ο Άγιαξ, οι
αγγλικές ή οι ιταλικές, έχτιζαν τους δικούς τους νικηφόρους θρύλους.
Υπήρξαν πιθανότητες, κάποιες πολύ καλές, αλλά η Μαδρίτη υπολείπονταν
πάντα. Ίσως η πιο ξεκάθαρη είναι η εποχή της Quinta del Buitre, μιας ομάδας που
πήρε πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα στην Ισπανία αλλά πάντα είχε ένα ταβάνι στο
ηπειρωτικό ποδόσφαιρο. Η πιο οδυνηρή ήταν η διπλή αναμέτρηση εναντίον της PSV,
ένα σύνολο κατώτερο το οποίο κατέληξε να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης,
αποκλείοντας την Ρεάλ μετά από ισοπαλίες και στα δύο παιχνίδια. Είναι επίσης
αλήθεια ότι έπεσε πάνω στη Μίλαν του Sacchi, μία απ’τις καλύτερες ομάδες που
υπήρξαν ποτέ. Στην πραγματικότητα, η Πεντάδα δεν ήταν σε θέση να φτάσει σ’έναν
τελικό Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Και παρόλα αυτά, στη μνήμη παρέμεινε ως ένα υψηλό
σημείο στην λευκή ιστορία.
Τα χρόνια πέρασαν, η Μπαρτσελόνα του Κρόιφ μετατράπηκε στην
δεύτερη ομάδα στην ιστορία της Ισπανίας που κέρδισε το Champions League, η Μαδρίτη
είχε τα σκαμπανεβάσματά της αλλά η ξηρασία συνεχίζονταν. Έληξε μόνο το 1998. Το
γκολ του Μιγιάτοβιτς επικαιροποίησε τον ρομαντισμό του club του Chamartin με
την Ευρώπη και έκανε μερικές madridistas γενιές, οι οποίοι δεν είχαν γεννηθεί
όταν η ομάδα ήταν αφοσιωμένη στο να κυριαρχεί στην Ευρώπη, ν’απολαύσουν το
παρόν κι όχι μόνο το παρελθόν. Η ιστορία ήταν ένα καταφύγιο για τους λευκούς,
ένα δείγμα του μεγαλείου του συλλόγου ο οποίος πέρασε επίσης άσχημες στιγμές.
Αλλά εκείνο το γκολ στο Άμστερνταμ άλλαξε τα πάντα, υπενθύμισε στον κόσμο ότι
υπάρχει μια ομάδα στην πρωτεύουσα της Ισπανίας που ξέρει να ανταγωνίζεται.
Το γκολ του Μαυροβουνίου χρησίμευσε για να ανοίξει η τάπα
και ν’αρχίσει να τρέχει το νερό. Το τουρνουά που τους αντιστάθηκε για τρεις
δεκαετίες, ξαφνικά, αγκαλιάστηκε ως δικό τους. Το 2000, ο αντίπαλος ήταν η Βαλένθια.
Ήταν η πρώτη φορά που δύο ομάδες απ’την ίδια χώρα τίθονταν αντιμέτωπες στον
τελικό κι εκεί η Μαδρίτη οριοθέτησε τις αποστάσεις της με τους υπόλοιπους. Ήταν
ένα 3-0 πολύ ισχυρό, ένα σημάδι της δύναμης μιας ομάδας που είχε κάνει ένα κακό
πρωτάθλημα, αλλά ήταν σε θέση να ανέλθει στην Ευρώπη και διεκδικήσει τον θρόνο
της.
Δύο χρόνια αργότερα, το 2002, κέρδισε και πάλι. Εάν το γκολ
του Μιγιάτοβιτς ήταν απόδειξη της απελευθέρωσης, του Ζιντάν είναι αυτό που
σηματοδοτεί το καλύτερο DNA του συλλόγου: την αριστεία. Ένα πολύ υψηλό βολέ από
μια σέντρα, φαινομενικά ακίνδυνη, του Ρομπέρτο Κάρλος, μια μπαλιά που δηλητηριάστηκε
και βρέθηκε στο παραθυράκι της Μπάγερ Λεβερκούζεν, του αντιπάλου εκείνης της
νύχτας στη Γλασκώβη. Ο Ίκερ Κασίγιας, ο οποίος μπήκε στα τελευταία λεπτά λόγω
τραυματισμού του César, το έκανε επίσης επειδή εκείνη η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια
και πέτυχε το ένατό της.
Το τραγουδάκι που μιλούσε για τα ασπρόμαυρα τρόπαια θάφτηκε
σε μια μαγευτική εξαετία. Πρώτα o Heynckes, στη συνέχεια ο Del Bosque, ώθησαν τους λευκούς να
επανακτήσουν την ιστορική τους θέση. Η ομάδα, μετά από όλα, επέστρεψε στα παλιά.
Άρχισε να χάνει ατμό στην Ευρώπη, ξέχασε τις μεγάλες μέρες της και είδε πώς η Barcelona
του Γκουαρντιόλα, μετατράπηκε στο ευρωπαϊκό κριτήριο αναφοράς. Υπήρξαν έξι
συνεχόμενα χρόνια, που η ομάδα αποκλείστηκε στους 16. Με τον Μουρίνιο, και το
μεγαλύτερο προϋπολογισμό στην Ευρώπη, ήταν που σιγά-σιγά επέστρεψε στην ελίτ.
Πρώτα στα ημιτελικά και, το 2014, στον τελικό.
Εκεί, στη Λισαβόνα, όπως και τώρα στο Μιλάνο, περίμενε η Ατλέτικο.
Ο αγώνας βρίσκεται καλά στη μνήμη των μεν και δε, η μεγαλύτερη χαρά και η
χειρότερη δυστυχία. Η Ατλέτικο στο 93ο λεπτό του αγώνα ήταν πρωταθλήτρια,
αλλά μια κεφαλιά ακριβείας του Sergio Ramos έκανε να αραιωθεί όλος ο
ενθουσιασμός του Manzanares. Η παράταση δεν είχε χρώμα. Bale, Μαρσέλο και
Κριστιάνο Ρονάλντο με πέναλτι σκόραραν τα τρία γκολ που στρογγυλοποίησαν ένα
αποτέλεσμα που έστειλε τη Μαδρίτη στο έβδομο ουρανό.
Το ενδέκατο επανέλαβε το σενάριο και ταιριάζει στο club παραδοσιακά:
νίκη, νίκη και πάλι νίκη.
