Του Jesús Garrido
Πολύ συναίσθημα επίσης προς την Ατλέτικο
Ο madridismo ήξερε ότι το Ευρωπαϊκό Κύπελλο χρωστούσε ένα
στην Ατλέτικο. Και κατά κάποιο τρόπο, θα ήθελαν να μοιραστούν αυτό το κύπελλο
με τον εχθρό μετά τα όσα βίωσαν στο San Siro
«Στενοχωρήθηκα πραγματικά για την Ατλέτικο». "Το
ποδόσφαιρο υπήρξε πολύ σκληρό με την Ατλέτικο". «Δεν θα με είχε πειράξει
τόσο, αν κέρδιζε η Ατλέτικο». "Η Μαδρίτη, στο τέλος, δεν άξιζε τόσο αυτό
το Τσάμπιονς Λινγκ». Είναι μερικές απ’τις φράσεις που αρκετοί madridistas είπαν
στην El Confidencial κατά τη μακρά νύχτα του San Siro. Το συναίσθημα που
επικρατούσε ήταν βαθύτατα αντιφατικό. Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης
για ενδέκατη φορά, αλλά ο madridismo δεν ήταν στο Μιλάνο νοιώθοντας οπαδός του
καλύτερου club στην ήπειρο, κι ένα μικρό μέρος της καρδιάς του αισθάνθηκε μια
μικρή ενόχληση απ’τον πόνο του γείτονα.
Ο ουρανός του Μιλάνου και τα πέριξ ξύπνησαν συννεφιασμένα, σε
ένα θλιβερό γκρι τοπίο που προμήνυε καταιγίδα. Σα να σηκώθηκε με απομεινάρια
βιβλικών διαστάσεων μετά από μια μεγάλη γιορτή που κράτησε μέχρι αργά τα
ξημερώματα, και μάλλον θα μπορούσαμε να πούμε ως το πρωί, ειδικά στη Μαδρίτη.
Επειδή η Μαδρίτη πήγε κατ'ευθείαν απ’το Giuseppe Meazza στο Linate για να
ξεκινήσει με μια απευθείας πτήση προς το Barajas, κι από’κει, να δώσει ένα φιλί
στην Κυβέλη. Οι ώρες του ύπνου ήταν οι δύο που θα μπορούσαν να υπάρξουν στο
αεροπλάνο, εάν η συνεχιζόμενη γιορτή το επέτρεπε σε ορισμένα απ’τα μέλη του madridista
συνόλου. Στ’αποδυτήρια, η ευτυχία ήταν πλήρης. Ένα Champions League, στο τέλος, είναι ένα Champions
League και δεν έχει σημασία το πώς επιτυγχάνεται, ενώ καταλήγει να σε ανεβάζει στον
ουρανό.
Ένα άλλο πολύ διαφορετικό πράγμα είναι τι πιστεύουν οι κερκίδες.
Αναμφίβολα, θα υπάρξουν χιλιάδες Madridistas στους οποίους δεν μπορεί να
σημαίνει λιγότερα το πώς ήρθε η νίκη, το ποιον έχουν κερδίσει στο δρόμο και πώς
αντιμετώπισαν την αντίπαλη ομάδα. Αλλά και πολλοί άλλοι εκτιμούν περισσότερα
πράγματα. Το 2014, αισθάνονταν ότι η Μαδρίτη ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη,
η οποία είχε κερδίσει μερικούς απ’τους καλύτερους και μην μπαίνοντας εκείνη η
κεφαλιά του Ramos, θα υπήρχε μια ποδοσφαιρική αδικία.
Μετά τον αγώνα του Μιλάνου, τα πρόσωπα των madridistas έφεραν
μια χαρά. Υπήρχε ευφορία, προφανώς, όμως δεν ξεχείλιζε. Ίσως γι’αυτό οφείλονταν
επίσης η έντονη ζέστη που έκανε στο San Siro, με μια υγρασία που έκανε το δέρμα
να κολλάει. Οι οπαδοί, επιπλέον, πέρασαν όλο το πρωί τραγουδώντας στους δρόμους
του Μιλάνου, κι όταν τελείωσε η αναμέτρηση, οι δυνάμεις που απέμειναν ήταν οριακές.
Μάλιστα, ενώ οι παίκτες εξακολουθούσαν να ποζάρουν με το Ευρωπαϊκό Κύπελλο στο γήπεδο,
μεγάλο μέρος των καθισμάτων στο βόρειο πέταλο, όπου βρίσκονταν οι οπαδοί της
Ρεάλ Μαδρίτης, ήταν άδειο.
Κι ενώ, υπήρχαν ακόμη κάποιοι οπαδοί της Ατλέτικο, απτόητοι
μετά από τόση ταλαιπωρία, νιώθοντας την καρδιά να χτυπά στο στήθος και
φτάνοντας κατά διαστήματα κοντά στη λιποθυμία. Υπήρξε, μάλιστα, ένας
δημοσιογράφος ο οποίος δεν μπόρεσε να το αποφύγει. Λιποθύμησε κατά τα πρώτα
λεπτά του παιχνιδιού και επενέβησαν τα μέλη του Ερυθρού Σταυρού για να τον βοηθήσουν.
Λίγα λεπτά αργότερα, ακόμη με τον πανικό στο σώμα, τον βοήθησαν να κατεβεί και να
παρακολουθεί μέσα απ’το γήπεδο. Το χαμένο...
Ίσως αν δεν είχε κερδίσει στα πέναλτι η Μαδρίτη, τα
συναισθήματα να’ταν διαφορετικά. Αν είχε πετύχει μια πειστική νίκη, άνετη, η
πεποίθηση ότι αυτό το Τσάμπιονς Λινγκ ήταν για την Ρεάλ, θα’ταν πιο
διαδεδομένη. Αλλά δεν ήταν έτσι, έπρεπε να φτάσει μέχρι τα πέναλτι. Και χάρη σ’αυτά,
επίσης. Επειδή δεν υπάρχει madridista που δεν θυμήθηκε το γκολ του Ramos στη
Λισαβόνα κι αυτό που ήρθε μετά, αλλά στην colchonera έκδοση, όταν ο Carrasco νίκησε
τον Keylor Navas. Γκολ κοντά στο τέλος, παίκτες να κουτσαίνουν, η αντίπαλη
ομάδα να πετά ψάχνοντας το νικητήριο γκολ ... Ήταν όλα πολύ παρόμοια με το 2014.
Κι από πάνω, η άλλη ομάδα ήταν Ατλέτικο, η οποία για τον
Florentino και την γενιά του, είναι η μεγάλη ιστορική αντίπαλος της Μαδρίτης, αλλά
για τους περισσότερους απ’τους οπαδούς, είναι αυτή που για 14 χρόνια δεν τους κέρδιζε.
Ως εκ τούτου, υπήρχε περισσότερο φόβος της ήττας και το να’ταν η Μαδρίτη η οποία
θα «παρέδιδε», κατά κάποιο τρόπο, το πρώτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο στον εχθρό, παρά
ενθουσιασμός για μια ακόμα κατάκτηση. Και πάνω απ 'όλα, γνωρίζοντας ότι αυτό
ήταν πραγματικά το Champions League του. Του έλαχε. Όχι τόσο στα λόγια, αλλά ως μια υλική
πραγματικότητα που οφείλονταν από δύο εντυπωσιακές προκρίσεις επί των Μπαρτσελόνα
και Μπάγερν, δύο απ’τις τρεις τελευταίες πρωταθλήτριες, και «δύο απ’τις τρεις καλύτερες
ομάδες στον κόσμο», όπως είπε ο Cholo. Ο madridismo κατέληξε παραδομένος στην
Ατλέτικο και θα ήθελε να μοιραστεί ακόμα κι απλά ένα κομμάτι αυτού του
Κυπέλλου. Δεν μπορούσε να το κάνει, έτσι οι παίκτες της Μαδρίτης επεφύλαξαν ένα
pasillo στους αντιπάλους τους με μια πραγματικά ειλικρινή επευφημία.
