Του Jesús Garrido
Ο Πορτογάλος σκόραρε, αλλά ο Keylor απέτυχε
Την ιστορία την γνωρίζουμε ήδη: η Μαδρίτη παίζει καλά,
κυριαρχεί στο δεύτερο ημίχρονο, προηγείται δύο φορές κι αφήνει να της ξεφύγει η
νίκη στο τέλος ενάντια σε μια τρελή και πάντα επικίνδυνη Ντόρτμουντ
Αν διαβάσετε την έκθεση αγώνα της ισοπαλίας της Ρεάλ
Μαδρίτης στην Λας Πάλμας, θα συναντήσετε την συνέχεια της ίδιας ιστορίας, με
ορισμένες αλλαγμένες αποχρώσεις που την κάνουν πιο ελκυστική, αλλά εξίσου λυπηρή
για εκείνους που είναι madridistas και πρεσβεύουν την πίστη τους. Την ιστορία,
ως εκ τούτου, την γνωρίζουμε ήδη: η Μαδρίτη δεν είναι ο κάτοχος της μπάλας,
αλλά αισθάνεται κυρίαρχη του αγώνα, προηγείται δύο φορές, κυριαρχεί απ’την αρχή
του δεύτερου μέρους με αληθινή πρόθεση νίκης κι όταν αρχίζει να αισθάνεται γαργαλητό
στο στομάχι, το οποίο δίνει μόνο η νίκη, μια γροθιά στο σαγόνι την στέλνει στο καναβάτσο
και οι κριτές ανακηρύσσουν ισόπαλη την αναμέτρηση. Είναι τυχαίο, αλλά για να
μοιάζει περισσότερο με την προηγούμενη ιστορία, η Ντόρτμουντ φοράει επίσης
κίτρινα. Ο Λουίς Αραγονές θα’βρισκε μια γρήγορη εξήγηση σ’αυτό το σερί του ενός
βαθμού σε κάθε παιχνίδι.
Η στιγμή στην οποία έρχονται τα γκολ αλλάζει αναπόφευκτα την
επίγευση που αφήνει στον ουρανίσκο ένας αγώνας. Αν η σειρά των γκολ των Κριστιάνο
και Schürrle ήταν η αντίθετη, δηλαδή, να’χε σώσει ένα βαθμό η Μαδρίτη, τώρα όλοι
θα λέγαμε ότι η Μαδρίτη έκανε ό, τι αναμενόταν, που ήταν το να μην χάσει ενάντια
σε μια πολύ ισχυρή Ντόρτμουντ. Αλλά η πραγματικότητα μας κάνει να σκεφτόμαστε
ότι η Μαδρίτη πέταξε και πάλι δύο βαθμούς, ότι άφησε να φύγει μια νίκη που είχε
πιάσει με το ένα χέρι και τρία δάχτυλα του άλλου, όταν πριν απ’το παιχνίδι αυτό
που συζητούνταν περισσότερο ήταν να αποφευχθεί μια παρόμοια ξεφτίλα της μέρας
που ο Lewandowski κέρδισε την αιώνια αγάπη του Florentino Perez. Ξαφνικά, ξεχάστηκε
η προβλεπόμενη μέγιστη δυσκολία του Westfallen Stadion για μια Μαδρίτη χωρίς τον
Casemiro κι απέναντι σε μια ομάδα που είχε κάνει 20 γκολ σε τέσσερις αγώνες.
Αλλά η Μαδρίτη δεν ήταν τόσο άσχημα όσο έλεγαν οι
ανακοίνωναν Κασσάνδρες με καταστροφολογική πρόβλεψη, η οποία πολλαπλασιάστηκε,
όταν ανακοινώθηκε η 11άδα που είχε επιλέξει ο Ζιντάν για να κάνει το ντεμπούτο
του ως προπονητής στο Ντόρτμουντ. Έπαιξαν Kroos, Modric και James στη μέση, ή μ’άλλα
λόγια, κανένας παίκτης που να’χει την άμυνα μεταξύ των πιο ξεχωριστών αρετών
του. Αυτό ενάντια στη κίτρινη θύελλα που κρεμόταν από πάνω τους, με μια μεσαία
γραμμή πολύ γεμάτη μ’ένα μείγμα τεχνικής και τίμιας εργασίας. Φάγανε την
τραγωδία.
Το ότι κανείς δεν επρόκειτο ν’αμυνθεί ήταν ψευδές, αυτό που
επρόκειτο να συμβεί είναι ότι θα αμύνονταν όλοι και σε αυτή την περίπτωση, η ένωση
είναι επίσης η δύναμη. Η Μαδρίτη βρέθηκε στο αγαπημένο σενάριο του Μουρίνιο,
Ντι Μαρία και Özil, δηλαδή, στη Μαδρίτη της κλειστής άμυνας, της ταχύτητας, του
ίλιγγου και της βιασύνης. Η συσσώρευση του ταλέντου στη μέση αντισταθμίστηκε
από μια ικανότητα εργασίας καλά οργανωμένη γύρω απ’τον Toni Kroos, ο οποίος απέδειξε
στην χώρα του μια ωριμότητα ως χαφ θέσης που δεν θα προοιωνίζονταν στην πρώτη
του σεζόν στα λευκά, όταν έπρεπε να κάνει τη δουλειά του Xabi μοιάζοντας
περισσότερο στον Mesut. Ο Ζιντάν του έδωσε τα ηνία της ομάδας κι ο Kroos κάλπασε
για να ενισχύσει τον τοίχο στο μέτωπο της περιοχής. Για τη Μαδρίτη, αυτό το
μέρος δεν είναι μακριά απ’το αντίπαλο τέρμα, αλλά βρίσκεται σε απόσταση κανά
δυο πασών.
Τα πάντα είναι πιο εύκολο σ’αυτή τη ζωή, αν στην ομάδα σου
βρίσκεται ο Modric, φυσικά, επειδή ο Κροάτης κρατά μια ή δυο πινελιές έτσι ώστε
αυτή η απόσταση να μειώνεται σημαντικά μέχρι ένα διαχειρίσιμο βαθμό. Έσπασε δύο
γραμμές πίεσης με εντυπωσιακό εξωτερικό, που ξεκίνησε την γευστική αντεπίθεση
που τελείωσε με το γκολ του Cristiano, πολύ λιγότερο νευριασμένος στο να
σκοράρει παρά στο να ξεκουράζεται, όσο κι αν αυτή η ξεκούραση του επέτρεψε να φανεί
σήμερα καλύτερα από ό, τι σε πολλούς προηγούμενους μήνες. Στη Ντόρτμουντ
προσφέρθηκε στον συμπαίκτη, συμμετείχε στο παιχνίδι κι αυτή η συμμετοχή είχε
ένα θεμέλιο.
Η Μαδρίτη δεν είχε καμία πρόθεση να παλέψει για την κατοχή με
τον αντίπαλο, ανέλαβε την κατωτερότητά της στον εν λόγω τομέα και προσπάθησε να
ενισχύσει τις αρετές της, οι οποίες δεν είναι λίγες, αξίζει τον κόπο ν’αναφερθούν.
Μόλις ανακτούσαν τη μπάλα, ο δρόμος μέχρι το τέρμα του Burki ήταν ξεκάθαρος: μπροστινές
μπαλιές υπό άριστες προϋποθέσεις, καθόλου καρπούζια, καθώς αυτά χάνονται στο
κενό. Φτάνοντας στον Benzema, ο Γάλλος τις κοντρολάριζε και τις οργάνωνε, ή κάλλιστα
ο Bale έβγαινε σκοπεύοντας σαν ένα παιδί που έχει ακούσει ότι στην αντίπαλη
εστία δώριζαν καραμέλες. Η Ντόρτμουντ είχε πολυβόλα που ποτέ δεν σταμάτησαν,
αλλά η Μαδρίτη πυροβολούσε με κανόνια, κι ένα απ’αυτά το έκανε ο Μπενζεμά, αλλά
αυτό που δεν κατάφερε αυτός το έκανε ο Varane.
Με το κέντρο κλεισμένο από έναν πανταχού παρών Kroos (και,
πρέπει να ειπωθούν όλα, ένα James πολύ αλληλέγγυο στο επίπεδο του Ντι Μαρία του
δέκατου), ο Tuchel είχε εναλλακτικές και πολύ καλές. Ο Tuchel θέλησε να παίξει
με ακραίους κι έχει περιτριγυριστεί άπειρα απ’αυτούς, κι αν αυτοί δεν είναι, τους
έχει εφεύρει. Αυτό έκανε με τον Guerreiro, ο οποίος μέσα σε λίγους μήνες έχει
παίξει μπακ, εσωτερικός κι εξτρέμ, μερικές φορές όλα στο ίδιο παιχνίδι. Στην
απέναντι πλευρά ένα 19χρονο παλικάρι, ο Ousmane Dembele, που κάποια μέρα θα’ναι
ένα απ’τα καλύτερα εξτρέμ στον κόσμο, ειδικά όταν συνειδητοποιήσει ότι δεν
είναι μόνος του στο γήπεδο.
Με τις βοήθειες των Modric και Bale, ο Carvajal είχε πάντα υπό
έλεγχο τον Γαλλο-Πορτογάλο, αλλά υπήρχε περισσότερος φόβος για τον Danilo, όχι
λόγω αμφισβήτησης της ικανότητάς του, αλλά της θέσης του ως ανάποδος μπακ. Αλλά
ο Dembélé έκανε ένα κατ 'επανάληψη λάθος, το οποίο ήταν να ψάχνει, σαν ένας
μοντέρνος εξτρέμ που είναι, τη διαγώνιο προς τα μέσα, δίνοντας το πλεονέκτημα στον
Danilo να μπορεί να χρησιμοποιήσει έτσι το δεξί του πόδι και να αισθάνεται
λιγότερο κατώτερος σε μια παράξενη θέση γι' αυτόν. Παρόλα αυτά, ας είμαστε
δίκαιοι: τις καλύτερες ευκαιρίες της Ντόρτμουντ τις είχε το παιδί.
Αυτό που δεν περίμεναν οι λευκοί είναι ότι ο πιο αδύναμος
κρίκος της αλυσίδας ήταν αυτός που ποτέ δεν είχε δείξει ποτέ σημάδια σκουριάς. Ο
Ζιντάν επέλεξε τον Keylor Navas, για πρώτη φορά σε τέσσερις μήνες. Ο «tico» δεν
είχε παίξει απ’τις 28 Μαΐου, τη μέρα του τελικού του Champions League, ούτε ένα
λεπτό. Και μπήκε σε μια απ’τις πιο δύσκολες έδρες στον κόσμο. Ποτέ δεν είχε φανεί
τόσο ανασφαλής από τότε που φοράει τη φανέλα της Μαδρίτης. Δεν μπλόκαρε ούτε
ένα σουτ σ’όλο τον αγώνα. Ούτε ένα. Και σε μία απ’τις πολλές αποκρούσεις του με
τις γροθιές, η μπάλα βγήκε προς το κέντρο με τέτοια κακή τύχη που χτύπησε στον Varane,
ο οποίος δεν ήταν επίσης ο Flash Gordon, κι ο Aubameyang την έσπρωξε στα δίχτυα.
Ήταν η πρώτη ισοφάριση.
Τη δεύτερη, σε αντίθεση με ό, τι συνέβη στην ιστορία της
Γκραν Κανάρια, η Ντόρτμουντ την έψαχνε. Ο Tuchel επέλεξε τον Pulisic, ένα άλλο
παιδί, και τον Schürrle, έναν παγκόσμιο πρωταθλητή, έτσι ώστε να μην πέσει ο
ρυθμός απ’τις πλευρές, γιατί ήταν ο μόνος δρόμος προς τον Navas. Ο Ζιντάν
επέλεξε τον Kovacic (και μόνο τον Kovacic, επειδή ο Morata μπήκε στο 2-2) για
να δώσει περισσότερη σταθερότητα στο κέντρο του αλλά δεν αύξησε τους παίκτες της
γραμμής, παρά μόνο έβγαλε έναν κι έβαλε έναν άλλο. Η κίνηση δούλεψε για τον
Tuchel. Μια σέντρα απ’τη μία πλευρά κατέληξε σε γκολ στην άλλη. Ο Varane έχασε το
μαρκάρισμα του Aubameyang κι έπρεπε να το κάνει ο Carvajal, που υπέστη φάουλ απ’το
επικίνδυνο παιχνίδι του Γκαμπονέζου με το ψαλιδάκι του, λόγω του οποίου η μπάλα
έφτασε στον Schürrle και την έστειλε στα κιτρινόμαυρα δίχτυα.
