Του Jesús Garrido
Η ομάδα του Ζιντάν συντρίβει τη Μπέτις και βουλιάζει τον Poyet
Έξι γκολ είναι ένα φανταστικό φάρμακο για να ξεχαστούν τέσσερις
συνεχόμενες ισοπαλίες και ν’ανακουφιστούν στιγμιαία οι αμφιβολίες που άρχιζαν
να προκύπτουν για την ομάδα του Ζιντάν
Το ποδόσφαιρο έχει ένα σημείο της τυχαιότητας που δίνει ένα πικάντικο
σημείο που κάνει ακριβώς ένα πιάτο μεγάλο. Είναι τυχαίο, σχεδόν συμπτωματικό,
ότι η Μαδρίτη έκανε τέσσερις συνεχόμενες ισοπαλίες, έχοντας κερδίσει όλα τα
προηγούμενα της σεζόν. Είναι επίσης τυχαίο ότι για να βγει απ’αυτή την τρύπα
στην οποία είχε βυθιστεί, έκανε ένα άλμα του ύψους του ρεκόρ. Κανείς δεν είχε
κερδίσει 1-6 στο Villamarin, ούτε στην Heliopolis. Η Μαδρίτη εξάτμισε τη
Μπέτις, τη σωστή στιγμή, όταν η καμπίνα άρχισε να χάνει πίεση και λίγο έλειπε
να πέσουν οι μάσκες οξυγόνου. Αν αυτή η ομάδα βρίσκεται σε μπελάδες, είναι οι
μεγαλύτεροι μπελάδες του πλανήτη. Για να βγει απ’αυτούς βρίσκει ένα αιφνίδιο
φάρμακο.
«Δεν είμαι μάγος, πιστεύω μόνο στη δουλειά, στη σοβαρότητα
και τη δέσμευση όλων των παικτών». Στον Ζιντάν πήγαν θαυμάσια τα λόγια της Παρασκευής.
Δουλειά, συμμετοχή, επιθυμία. Όλα αυτά τα έβαλε η Μαδρίτη στη Σεβίλλη και με τον
πιο γενναίο δυνατό τρόπο. Επειδή η Μαδρίτη διέλυσε, αλλά το έκανε μ’ένα
εξαιρετικό ποδόσφαιρο, κατά στιγμές μοναδικό. Διατηρώντας πάντα την ιδέα της,
που δεν είναι άλλη απ’το κάθετο, την ταχύτητα, την τεχνική και το ηλεκτρικό σφυρί.
Με απουσίες που δεν παρατηρήθηκαν σε καμία περίπτωση, επειδή γι’αυτό είναι μεγάλο
το ρόστερ και μιας τεράστιας αποδεδειγμένης ποιότητας. Χωρίς υφέσεις, χωρίς ρωγμές.
Ακριβώς το αντίθετο απ’τα τέσσερα τελευταία παιχνίδια, κι επίσης κάποια άλλα με
ευνοϊκά αποτελέσματα.
Ο Ζιντάν δεν ήθελε να κάνει τον Merlin απ’την αρχή κι
επέλεξε να ξεκινήσει το παιχνίδι με τους παίκτες που ταίριαζαν περισσότερο σ’αυτό
που έλειπε. Δεν είχε τη σπονδυλική του στήλη, και για να μπορεί να συνεχίσει να
περπατά παρά το γεγονός αυτό, στοίβαξε άλλες σπονδυλικές στήλες των οποίων ο νωτιαίος
μυελός παραμένει η φανταστική κατανόηση του ποδοσφαίρου που υπάρχει στο λευκό
αίμα της Μαδρίτης. Varane και Πέπε ποτέ δεν έχουν κατανοηθεί απόλυτα, αλλά
είναι αρκετά έξυπνοι για να μην υποφέρουν ενάντια σε Alex Alegría και Ruben
Castro. Πιο μπροστά, ο Kovacic, ήταν παράδειγμα του λόγου που δεν έφυγε δανεικός
και για τον οποίο τον εκτιμά ο Ζιντάν: ανταποκρίνεται πάντα και περισσότερο ως
εναλλακτική λύση στο 6. Κι ο Francisco Alarcón, ανακτήθηκε για τον σκοπό.
Τον Isco τον διασκεδάζει πολύ λίγο να παίζει περιστασιακά. Δεν
βρίσκεται στο ποδόσφαιρο για να περιμένει την στιγμή του στον πάγκο, το
απολαμβάνει με τη μπάλα στα πόδια και με το μυαλό καθαρό, το οποίο συμβαίνει
όταν αισθάνεται, άνετα, να του αρέσει στο γήπεδο, απελευθερωμένος από κάποια αμυντικά
καθήκοντα που κάνει ικανοποιητικά, αλλά απ’τα οποία θα προτιμούσε να γλιτώσει.
Και, πάνω απ 'όλα, όταν αισθάνεται εμπιστοσύνη. Ο Ζιντάν έβαλε τον Isco εκεί
όπου ξέρει να παίζει καλύτερα, στο «10», στην θέση που τον έχουν αφήσει να
παίξει μόνο στην Κ 21. Καμία σχέση μ’ένα 6άρι και δύο εσωτερικούς.
Ο Ζιντάν παρέταξε τους τρεις μέσους του σε τρία ύψη: τον Kovacic
στη βάση, τον Kroos στην καρδιά και τον Isco στο τέλος, στο εκτελεστικό χέρι. Ο
καθένας με το ζωτικό χώρο του αποκτά μια μεγαλύτερη σημασία, ξέρει ποιος είναι
ο τομέας του και τον κυβερνά τόσο με τη μπάλα όσο και χωρίς αυτήν. Η δοκιμασία
του Villamarin ήταν μικρότερη, να μην ξεγελιόμαστε, γιατί η Μπέτις δεν έχει ανακαλύψει
ακόμη τι θέλει να κάνει ο Poyet μ’αυτήν, και το αντίστροφο, αλλά όταν η απαίτηση
είναι μικρότερη, το αποτέλεσμα θα πρέπει να’ναι μεγαλύτερο, κι αυτό το άκρο εκπληρώθηκε
με το παραπάνω μέσω της εξαιρετικής ένωσης των μέσων, χωρισμένων στο γήπεδο,
αλλά ενωμένων από ένα βαρυτικό πεδίο που τους έκανε αχώριστους.
Η Μαδρίτη πήγε στο ημίχρονο κερδίζοντας με 0-4 και δεν είχαν
σκοράρει ούτε ο Bale ούτε ο Cristiano, και ήταν και οι δύο εκεί, στο χόρτο,
περιμένοντας την ευκαιρία τους για να ξεπεράσουν τον Adán. Οι δύο τους τις είχαν,
αλλά μεταξύ του δοκαριού, του τερματοφύλακα και της ανοησίας, έδωσαν χώρο στο
σκορ σε άλλους που το χρειάζονταν περισσότερο απ’αυτούς... μέχρι να πέτυχει ο Cristiano
το γκολ του της αυστηρότητας. Το χρειάζονταν ο Varane γιατί δεν είχε σκοράρει
στο πρωτάθλημα απ’την πρώτη σεζόν του στα λευκά κι επειδή το επίπεδό του στην
άμυνα είχε πάψει να’ναι εξαιρετικό. Το χρειάζονταν ο Μπενζεμά γιατί δεν είχε αποδείξει
ακόμη ότι το πρόβλημά του στη μέση ήταν ένα μικρό πράγμα, χωρίς τη σημασία που φαίνονταν
να’χει αποκτήσει το καλοκαίρι. Το χρειάζονταν ο Marcelo... μάλλον όχι, σ’αυτή
την περίπτωση το χρειάζονταν το ποδόσφαιρο, επειδή το να’ναι ικανοποιημένος ο
Marcelo θα’ναι καλό γι’αυτό το άθλημα. Και το χρειάζονταν περισσότερο από
οποιονδήποτε ο Isco, ο οποίος αισθάνονταν περισσότερο έξω παρά μέσα σ’αυτήν την
ομάδα. Και καθώς του’λειπε πολύ, σκόραρε δύο.
Η Μπέτις, αγνώριστη και χωρίς ειρμό, ούτε βελόνα, ούτε
δακτυλήθρα, που θα μπορούσε να διορθώσει το χάος, γαντζώθηκε στο ότι ο Joaquín
φαντάστηκε ότι είναι μερικά χρόνια νεότερος κι ότι ήταν το ίδιο μ’αυτό που ήταν
ο Marcelo ξυπνώντας τις νύχτες μούσκεμα σε κρύο ιδρώτα. Αλλά ο Poyet βλέπει
στον Joaquín ένα δεκάρι πλέον, όχι τόσο πολύ «στην προσποίηση και στο σπριντ»,
και στο κέντρο, οι ικανότητες του Joaquín διαλύονται όπως ο καπνός. Σαν ηγέτης
που είναι, ο gaditano επινόησε μια πάσα στις πλάτες έτσι ώστε οι κερκίδες
να’χαν να τραγουδήσουν κάτι περισσότερο απ’το "Poyet φύγε τώρα".
Σε αντίθεση με τη Ντόρτμουντ, όπου δεν έκανε το βήμα που
πολλοί απαίτησαν «εκ των υστέρων», ο Zidane είδε το αίμα και ήθελε περισσότερα όταν
η Μπέτις ήταν στο καναβάτσο περιμένοντας τον διαιτητή να μετρήσει μέχρι το δέκα.
Έστειλε για ξεκούραση τον μοναδικό του πίβοτ, τον Kovacic, και τον αντικατέστησε
με τον Lucas Vázquez, και στη συνέχεια αναζήτησε περισσότερη φρεσκάδα με τους
Morata κι Asensio, αλλά ο αντίπαλος ήταν πλέον πτώμα και δεν ανταποκρίνονταν στα
χτυπήματα. Όταν ο κριτής διέταξε την απομάκρυνσή του, αυτοί που φορούσαν μωβ
(που ήταν ωραίο να βλέπουμε τη Μαδρίτη με το αληθινό δεύτερο χρώμα της) είχαν μόνο
χαμόγελα. Κρίση; Ποια κρίση;
@suntagm_puskas
