Του Jesús Garrido
Επέστρεψε απ’τον τραυματισμό του και πέτυχαν δύο ισοπεδωτικές
νίκες
Ο αρχηγός εν απουσία τη Ramos, τραυματίστηκε εναντίον της Βιγιαρεάλ,
κι εκείνο το παιχνίδι και τα επόμενα τρία χωρίς αυτόν, έληξαν ισόπαλα. Η
επιστροφή του στο γήπεδο συνέπεσε με δύο ισοπεδωτικές νίκες
Υπήρξε μια στιγμή της φετινής σεζόν στην οποία ο Ζιντάν έπρεπε
να πάρει μια πολύ σημαντική απόφαση: είχε όλους τους παίκτες του διαθέσιμους
και σε πλήρη σωματική κατάσταση κι έπρεπε ν’αφήσει διάφορα μέλη του ρόστερ του
εκτός αποστολής. Επέλεξε τότε να θυσιάσει τον Asensio κι άλλους, των οποίων το μιντιακό
βάρος ήταν χαμηλότερο. Αυτόν το καιρό, η κατάσταση είναι αντίθετη. Οι παίκτες
που μένουν εκτός αποστολής είναι λόγω τραυματισμού, όπως οι Ramos, Modric και
Casemiro, ή επειδή δεν τους υπολογίζει πρακτικά ο προπονητής, όπως οι Mariano
και Coentrao. Η Μαδρίτη έχει νιώσει πολύ αυτές τις απουσίες. Εκείνες οι
τέσσερις συνεχόμενες ισοπαλίες είναι απόδειξη του πόσο χρειάζονταν ο Ζιντάν να’χε
αυτούς τους παίκτες.
Παρά αυτές τις απουσίες που αναφέρονται ιδιαιτέρως, τα
στατιστικά στοιχεία τις υποτιμούν, καθώς δείχνουν ότι δεν είναι οι πιο αποφασιστικές
απουσίες που μπορεί να υποστεί η Μαδρίτη. Σ’αυτήν την περίοδο των τραυματισμών,
οι λευκοί έχουν κερδίσει χωρίς τον Κριστιάνο, χωρίς τον Modric, χωρίς τον Casemiro,
χωρίς τον Ramos... αλλά δεν έχουν κερδίσει χωρίς τον Μαρσέλο. Ο Βραζιλιάνος
τραυματίστηκε λίγο πριν το ημίχρονο εναντίον της Βιγιαρεάλ κι επανεμφανίστηκε
στη Σεβίλλη απέναντι στη Ρεάλ Μπέτις. Το σερί των απωλειών των βαθμών συμπίπτει
χρονικά και συνδυάζεται με την απουσία του μπακ απ’την ομάδα. Επέστρεψε στο ρόστερ,
και κέρδισε και πάλι με αξιοπιστία και μεγάλες διαφορές. Δεν ήταν οι
ισχυρότεροι αντίπαλοι αυτοί τους οποίους διέλυσε, όμως, με όλο το σεβασμό, ούτε
και η Eibar ήταν, και το αποτέλεσμα δεν ήταν θετικό για τα merengues συμφέροντα.
Το να’χει ή όχι τον Marcelo, για τη Μαδρίτη έχει μια ζωτική
σημασία. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του, ο Ζιντάν χρησιμοποίησε στη θέση του
δύο δεξιοπόδαρους παίκτες που δεν μπορούν, λόγω συνθηκών και θέσης, να κάνουν
μια δουλειά ούτε καν παρόμοια μ’αυτήν που αναπτύσσει ο Marcelo για περισσότερο
από μια δεκαετία. Κατά τη στιγμή του τραυματισμού του, στο γήπεδο μπήκε ο Carvajal
κι ο Danilo, ο οποίος έπαιζε στη φυσική θέση του, πέρασε στην αντίθετη. Στην
Λας Πάλμας, ο Ζιντάν επέλεξε τον Nacho, ενώ στο Ντόρτμουντ κι ενάντια στην
Eibar, ήταν και πάλι ο Danilo που έπαιξε ως αριστερό μπακ. Παρά την προφανή
ευελιξία του και το ότι ανταποκρίνεται επαρκώς, η συμβολή του στο παιχνίδι της ομάδας
είναι απείρως μικρότερη.
Ο Marcelo είναι αριστερός μπακ, αλλά μειώνοντας τη συμβολή
του στη θεωρητική του θέση στο γήπεδο δεν γίνεται καθόλου κατανοητό το πώς
επηρεάζει ο Carioca το στυλ της Ρεάλ Μαδρίτης. Σε αποφασιστικές στιγμές του
παιχνιδιού, ο Marcelo είναι η κύρια κινητήρια δύναμη της δημιουργίας του παιχνιδιού
της ομάδας, ακόμη κι αν στη θέση του θα πρέπει να μειώσει τις παρεμβάσεις του
για να περιορίσει τις επιθέσεις των αντιπάλων και να εκπλήξει με τις επελάσεις
από πίσω. Ο Marcelo είναι τόσο αναγκαίος για την κατασκευή περίτεχνων ενεργειών,
όπως είναι οι Kroos και Modric στην εκκίνηση των ίδιων και οι James, Μπενζεμά κι
Asensio στην εξέλιξή των, προς τα εμπρός. Είναι ένας σύνδεσμος ενός διαφορετικού
κι αναντικατάστατου μετάλλου σε μια αλυσίδα που οδηγεί στο γκολ. Καθοριστικός
όπως ο Dani Alves στη Barca του Guardiola, αλλά στυλίστας και κυρίαρχος, όπως ο
Redondo στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα.
Ο ρόλος που καλείται να διαδραματίσει ο Marcelo στη Μαδρίτη
δεν έχει υπάρξει πάντα ο ίδιος και, πάνω απ 'όλα, δεν του έχει επιτραπεί να’ναι
πάντα έτσι. Η ορθοδοξία δεν έχει συνδεθεί ποτέ με το παιχνίδι του. Όταν έφτασε
στο Μπερναμπέου ήταν 18 και είχε να βελτιώσει πολλά πράγματα, αλλά επίσης και
πολλές εξαιρετικές λεπτομέρειες έναντι των παικτών της ηλικίας του. Χαρακτηρίστηκε
αμέσως ως ο τυπικός Βραζιλιάνος μπακ: τρελός, δυνατός στην επίθεση και μαλακός κι
αναίσθητος στην άμυνα. Και ήταν αλήθεια. Στο τέλος της μέρας, ήταν αυτό που είχε
κάνει κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του στη χώρα του.
Το πρόβλημά του ήταν ότι το κλισέ τον καταδίωξε σχεδόν όλη
τη δεκαετία του στο σύλλογο. Θεωρήθηκε λίγο σταθερός όταν του επιτίθονταν και
πολλοί προπονητές δεν τον εμπιστεύονταν, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουν αγώνες
μεγάλου μεγέθους. Ο Juande Ramos, για παράδειγμα, έβαλε τον Ramos στ’αριστερά
στο Camp Nou, επειδή δεν πίστευε ότι ο Marcelo θα μπορούσε να σταματήσει τον Μέσι,
συν του ότι επέλεξε ένα σωρό φορές τον Heinze αντί για τον Βραζιλιάνο.
Αργότερα, ο Μουρίνιο υπέγραψε τον Coentrao επειδή θεώρησε ότι ο Marcelo χαλάρωνε
χωρίς ανταγωνισμό. Και χωρίς να προχωρήσουμε περαιτέρω, ο Αντσελότι επέλεξε τον
Coentrao για τον τελικό του Copa del Rey και του Τσάμπιονς Λινγκ του 2014 (μετά,
φυσικά, αποτέλεσε μέρος της αντίδρασης της Μαδρίτης, συν το ότι σκόραρε στην
παράταση). Ο Πορτογάλος ήταν ο βασικός στα σημαντικά παιχνίδια, κι ο Μαρσέλο
ήταν στα υπόλοιπα.
Ο Αντσελότι συνειδητοποίησε αργότερα ότι Marcelo ήταν ασύγκριτος
στον Coentrao. Είναι αλήθεια ότι το «12» τείνει να κερδίζει βάρος όταν είναι σταματημένος
για κάποιο διάστημα, ο επαγγελματισμός του είναι άψογος, σε αντίθεση με την
περίπτωση του ανταγωνιστή του για τη θέση, ο οποίος λόγω της έλλειψη συμμετοχής
του στάλθηκε στη Μονακό για μια χρονιά για να συνέλθει. Ο Marcelo ανέλαβε την
αριστερή πλευρά κι απέδειξε ότι δεν χρειάζεται τον ανταγωνισμό για ν’αποδώσει
στο μέγιστο επίπεδο. Πρώτα ο Μπενίτεθ και, πάνω απ 'όλα, στη συνέχεια ο Ζιντάν συνειδητοποίησαν
ότι χωρίς αυτόν, η Μαδρίτη είναι κουτσή. Δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ άμυνας κι επίθεσης,
δεν υπάρχει η φαντασία που ρέει απ’το μυαλό του αγοριού με τις μπούκλες. Η
Μαδρίτη είναι λιγότερο Μαδρίτη χωρίς τον Μαρσέλο, και γι’αυτό έχει συμβόλαιο
μέχρι το 2020, όταν θα’ναι 32 ετών. Κι αν δεν συμβεί τίποτα περίεργο, θα το
επεκτείνει τότε. Οι δύο πλευρές θέλουν αμοιβαία η μία την άλλη κι επιθυμούν ν’αποσυρθεί
ο παίκτης στα λευκά.
@suntagm_puskas
