Του Jesús Sánchez
Η Ρεάλ Μαδρίτης βρήκε και πάλι τον ιδιαίτερο θεολόγο της, τον
παίκτη που ερμηνεύει καλύτερα την ψυχή του συλλόγου, για να πάρει ένα βαθμό στο
Camp Nou, όταν το Clásico έληγε με μια πενιχρή νίκη της Barca. Φάουλ απ’την πλευρά
και κεφαλιά με γκολ απ’τον Sergio Ramos, τον «Πάτερ ημών» του madridismo τα
τελευταία χρόνια. Το γκολ του αρχηγού στα χασομέρια απενεργοποίησε την
προσπάθεια της Barca να ξαναγαντζωθεί πλήρως στην Laliga. Μετά από ένα πρώτο
μέρος χωρίς γκολ, η ομάδα του Luis Enrique είχε ανακτήσει τη ουσία της, τον Iniesta,
κι έπαιξε μια μεγάλη μισή ώρα. Άρχισε να υφάνει το παιχνίδι όπως τον παλιό
καιρό. Πόνταρε στην υπομονή και στην πάσα, επέστρεψε στη μεγάλη ιστορία της στη
μεσαία γραμμή, το μέρος απ’όπου δεν έπρεπε να φύγει ποτέ, αλλά ο Μέσι κι ο Neymar
δεν ευστόχησαν στα τελειώματά τους και το παραμύθι τέλειωσε. Η Barca άφησε το
παιχνίδι σε εκκρεμότητα του να βάλει ένα «The End» και η Μαδρίτη, αποσυντεθειμένη
για λίγα λεπτά μετά το γκολ του Suarez, εμφανίστηκε στα credits, σχεδόν όπως πάντα.
Δεν σταμάτησε να πιστεύει, ως συνήθως. Η πίστη της είναι άφθαρτη. Σ’αυτή την
έκσταση θα’ρχονταν μια στιγμή του μεγάλου ιεροκήρυκά της και μια σωτήρια
κεφαλιά του Casemiro στην τελευταία azulgrana αντίδραση.
Ήταν μόνο μια ισοπαλία, αλλά έχει μια μεγάλη αξία για την
λευκή ομάδα, η οποία διατηρεί το πλεονέκτημά της των έξι βαθμών απ’τη Barca η
οποία απέχει έναν απ’την Σεβίλλη, η οποία σκόνταψε χθες. Το ίδιο έκανε και η Ατλέτικο.
Ήταν ένα βήμα σε πολλές γλώσσες προς αυτό το πρωτάθλημα, αν κι ο Ζιντάν, πάντα προσεκτικός,
υποβάθμισε τη σημασία του. Δεν έλειψε οξυγόνο στη Μαδρίτη στο ταξίδι στο
Everest, την πιο απότομη ζώνη του προγράμματός της. Το χιόνι από τόσα πολλά
βουνά θάβει τις υποψίες σχετικά με την υπεροχή της, όταν περπατούσε μέσα απ’την
περιοχή της κοιλάδας. Έχει αφήσει πίσω δύο ναρκοπέδια, το Καλντερόν και το Camp
Nou, κέρδισε όπου απέτυχαν οι αντίπαλοί της, στο Anoeta, και διαχειρίζεται ένα
σημαντικό πλεονέκτημα στην κορυφή του πίνακα. Το σερί της έχει φτάσει πλέον στα
33 παιχνίδια χωρίς ήττα, απ’τον Απρίλιο.
Το βλέπεις όπως μπορείς να το δεις, με καλή μάτια και με κριτική
ματιά, έχει μετατραπεί σε μια αξιόπιστη ομάδα, η οποία δεν αποφεύγει την
ταλαιπωρία κι αντιστέκεται ακόμα και στις χειρότερες εκδόσεις της, όπως την περασμένη
αγωνιστική κατά της Sporting. Με ανοσία στις απουσίες (δεν μπορούσε να’χει τους
Kroos, Μπέιλ και Morata), να παρουσιάσει μια ομάδα με πολλούς θεωρητικά
δευτερεύοντες και πρόσωπο με πρόσωπο με τους μεγάλους της αντιπάλους, δηλαδή σ’όλα
αυτά που θεωρούνται ως ανακοινωμένες αφαιρέσεις, η ομάδα του Ζιντάν τις διαχειρίζεται
για να προσθέσει. Περί αυτού πρόκειται στο πρωτάθλημα.
Στη Μπάρτσα, την οποία έκανε να ξεχάσει κατά στιγμές τη θλιβερή
εικόνα του Anoeta, δεν βγαίνουν οι λογαριασμοί. Έχει παραχωρήσει ήδη εννέα
βαθμούς σ’επτά παιχνίδια στο Camp Nou, το στάδιο όπου το ποδόσφαιρο είναι ίσως
πιο ευτυχισμένο στον ΧΧΙ αιώνα. Ο Δρ Ινιέστα, ο οποίος επανεμφανίστηκε κι
έπαιξε καλά, την θεράπευσε κατά στιγμές, ακριβώς όταν έφυγε απ’το γήπεδο ο Isco,
αλλά δεν κατάφερε να την σώσει απ’το κλασικό τσίμπημα του Ramos. Δεν υπάρχει
εμβόλιο ενάντια σ’αυτό.
Απομένουν τόσες αγωνιστικές που τίποτα δεν έχει χαθεί για
μια ομάδα αυτού του μεγέθους, ικανή να κερδίσει 15 παιχνίδια στη σειρά. Η ηγεμονία
της όλα αυτά τα χρόνια της δίνει απεριόριστη πίστωση για την ανατροπή. Αλλά το ματς
είχε επίσης και μια άλλη κλίση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην ομάδα του
Luis Enrique αποδεικνύεται αδύνατο να ξεφύγει απ’τις αμφιβολίες. Σ’αυτή τη
δυναμική των αποτελεσμάτων, με διαλείμματα στο παιχνίδι της χωρίς τόσο ρόστερ
όσο ο μεγάλος της αντίπαλος, επειδή οι μεταγραφές δεν στέκονται στο ύψος τους για
την ώρα, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε αν η σημερινή Barça μπορεί με αυτή την
πρόκληση, μετά το ψυχολογικό χτύπημα της Μαδρίτης, το καρφί στο τον σταυρό της
που σήμαινε το γκολ του Ramos.
Τα πρώτα 45 λεπτά κατέληξαν όπως σε πολλά παιχνίδια του παγκοσμίου
σκάκι. Δόθηκε η εντύπωση στο πρώτο μέρος ότι ο έλεγχος θα’ταν με τα λευκά. Οι αισθήσεις
προστατεύαν τη Μαδρίτη. Έγειρε περισσότερο προς την περιοχή του Ter Stegen και
σύντομα, απ’το ξεκίνημα.
Στο 2ο λεπτό, ο Clos Gómez, τον οποίο οι οπαδοί
της Μαδρίτης, χωρίς μεγάλη υπερβολή, βλέπουν ως μπαμπούλα επειδή, μεταξύ άλλων,
ήταν στην τελευταία λευκή ήττα στη Liga, δεν υπέδειξε ένα πέναλτι του Mascherano
στον Lucas Vázquez σε μια φάση πολύ παρόμοια με το φάουλ του Varane που οδήγησε
στο azulgrana γκολ. Στη συνέχεια, ο aragonés διαιτητής, δεν είδε ούτε ένα
τράβηγμα του Αργεντινού στον Cristiano, ένα χέρι του Rakitic μέσα στην περιοχή
κι ένα άλλο του Carvajal μετά από μια σέντρα του Jordi Alba. Ο φόβος είναι
δωρεάν, φυσικά. Ο Clos κατέληξε αφήνοντας το σημάδι του, αλλά με τέτοιες
παραστάσεις είναι δύσκολο να τον ξεχάσει ο madridismo, να ξεπεράσει τις φοβίες του,
της μικρής ομάδας.
Η Μαδρίτη περπατούσε άνετα. Ο
Keylor μόλις που έπρεπε να παρέμβει εκτός από μια απόκρουση μετά από μια
εκτέλεση φάουλ του Μέσι, ο οποίος δεν ήταν ο ουράνιος παίκτης του Pizjuán. Η azulgrana
ομάδα, χωρίς την κουζίνα της μεσαίας γραμμής, επιδόθηκε σε fast food. Η βαθιά
μπαλιά, λοιδορημένη για πολύ καιρό, όταν η κατοχή ήταν η μόνη θρησκεία, ήταν
κάτι περισσότερο από έναν πόρο για την ομάδα του Luis Enrique, που ενόχλησε
λίγο τη madridista άμυνα. Η Barca δεν είχε τον έλεγχο, εκτός απ’τα αρχικά 10 λεπτά.
Σπιθαμή προς σπιθαμή, μ’ένα μικρό γίγαντα που ονομάζεται Modric, η Μαδρίτη πήρε
το σφυγμό της αναμέτρησης. Στερήθηκε τον καλύτερο Cristiano, παρά τις
εμφανίσεις του κατά το πρώτο μέρος, κι έναν καλό Μπενζεμά. Δεν είχε ούτε τον
ένα ούτε τον άλλο.
Η Barca βγήκε με μια άλλη διάταξη στο δεύτερο μέρος. Πιο αποφασιστική.
Ανέκτησε την πρωτοβουλία. Ο Neymar, ο οποίος είχε γκρεμιστεί απ’τον Varane
επειδή είναι μια ιδιοφυΐα στο ένας εναντίον ενός, χτύπησε αριστοτεχνικά ένα
φάουλ που βρήκε το κεφάλι του Suarez στο όριο του οφσάιντ. Ο Keylor δεν
μπορούσε να κάνει τίποτα μπροστά στο τελείωμα του Ουρουγουανού, τόσο
οπορτουνιστής όσο πάντα στα Clásicos. Εν τη ελλείψει παιχνιδιού, στημένη φάση,
ένας πολύ παραγωγικός πόρος στην εποχή Luis Enrique.
Το γκολ αποσύνθεσε τη Μαδρίτη κι έκατσε θαυμάσια στην azulgrana
ομάδα. Μπήκε ο Iniesta κι αναστήθηκε η καλύτερη Barca. Ήταν πολύ καλά λεπτά
πίεσης και θέσης, στάσης και κατοχής. Επέστρεφαν τα σημάδια της azulgrana ταυτότητας.
Μεγάλη κυριαρχία. Η Μαδρίτη, η οποία δεν είχε πλέον τον Isco, οπισθοχώρησε και δόθηκε
σε μια άσκηση αντίστασης, όπως σε άλλες επισκέψεις στο Camp Nou. Ήρθαν οι
ευκαιρίες του Neymar, πολύ ξεκάθαρη μετά το άδειασμα στον Carvajal με μια εκπληκτική
ευκολία, και του Μέσι. Η λευκή ομάδα βγήκε ζωντανή από εκείνα τα χτυπήματα.
Είναι η στιγμή που αρχίζουν να παίρνουν μορφή τα θαύματα. Κανείς δεν φτάνει
μέχρι το τέλος όπως η Real. Δεν είναι ούτε τύχη ούτε σύμπτωση. Μην ψάχνετε εξήγηση.
Ήρθε η κεφαλιά του Ramos στο 89ο λεπτό μετά από ένα μαγικό άγγιγμα
του Modric. Σας ακούγεται οικείο; Δεν χρειάζεται ούτε να το πω. Είναι η ατελείωτη
ιστορία.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
