News Update :

powered by Agones.gr - livescore

Ο Ramos προσθέτει τη Barca στην λίστα του, του 90ου λεπτού

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016

Του Jesús Garrido

Άλλο ένα σωτήριο γκολ που ισοφάρισε αυτό του Suarez

Η Μαδρίτη εξακολουθεί να προηγείται με έξι βαθμούς μπροστά απ’τη Barcelona χάρη, για άλλη μια φορά, στο κεφάλι του Ramos, ο οποίος ισοφάρισε ένα αγώνα που έσπασε με το γκολ του Luis Suarez


Το κεφάλι του Sergio Ramos κρύβει πολλές αποχρώσεις. Μερικές φορές τόσο ελαφρές, τόσο γεμάτες από αέρα. Άλλες φορές ένα σφυρί του Thor, έναν κεραυνό του Δία, ένα Γερμανικό Panzer. Οι δύο εκδόσεις του ίδιου κεφαλιού σχηματίζουν ένα εξαιρετικό παίκτη, δυσαρμονικό με τον υπάρχον κόσμο, που μπορεί να κάνει ένα πέναλτι που δεν θα έκανε ένα παιδί, ένας στόπερ που είναι ο καλύτερος φορ στον κόσμο όταν το χρειάζεται η ομάδα του. Δεν είχε υπάρξει ποτέ μέχρι στιγμής στο Clásico. Είχε σκοράρει γκολ στη Μπάρτσα, αλλά ποτέ εκείνα που του έχουν δημιουργήσει έναν ιστορικό χαρακτήρα στον θρύλο του madridismo. Σκόραρε ένα γκολ όταν εξαντλούνταν η λευκή ζωή και το σερί ξεθώριαζε σαν ένα ωραίο ενθύμιο. Αυτό το σερί διατηρείται ζωντανό, χάρη σ’αυτό το κεφάλι, σ’αυτή τη σέντρα του Modric. Ένα αντίγραφο της Λισαβόνας, αλλά στο αντίθετο προφίλ που δεν σημαίνει έναν τίτλο, αλλά που τον πλησιάζει.

Κάποιοι θα’λεγαν ότι είναι περιστασιακό, αλλά αυτό το ματς το άλλαξαν (ή το κράτησαν ισόπαλο) δύο λεπτομέρειες παικτών που είναι είτε πολύ ηλίθιοι είτε είναι άπειροι και χρειάζονται ακόμα να ψηθούνε στην ελίτ. Το γκολ του Sergio Ramos, δεν θα’χε έρθει ποτέ, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που τελικά ήρθε, αν ο Arda Turan είχε ενεργήσει ψύχραιμα, μια ποιότητα που εκφράζει μόνο όταν έχει τη μπάλα στα πόδια του. Ο Μαρσέλο δεν πήγαινε πουθενά, πιεζόμενος από δύο παίκτες, αλλά ο Τούρκος τον έσπρωξε και βοήθησε τη Μαδρίτη. Η υπόθεση που δεν άλλαξε την αναμέτρηση ήταν, στην άλλη πλευρά. Ο Marco Asensio γκρέμισε επίσης έναν αντίπαλο χωρίς λόγο, με το σκορ ισόπαλο και το χρόνο να εξαντλείται. Δεν άλλαξε το αποτέλεσμα, επειδή εμφανίστηκε ένα άλλο κεφάλι, του Casemiro, για να αποφευχθεί το ανόητο γκολ της αγωνιστικής στο 93ο λεπτό.


Ο Casemiro έπαιξε λίγο. Και τι άσχημο λίγο. Τον Ζιντάν είναι βέβαιο ότι θα τον ρωτήσουν για τις αποφάσεις του κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης. Γιατί αποφασίσατε ότι με τον Casemiro στο γήπεδο, ήδη πίσω στο σκορ, επρόκειτο να’χετε περισσότερες πιθανότητες να βλάψετε τη Barca; Περίεργη η επιλογή του. Η Μαδρίτη δεν έπαιξε καλά σε όλο τον αγώνα, κατανοώντας καλά το ελκυστικό παιχνίδι, αλλά μεταξύ της εμπλοκής που δημιουργούταν λόγω της υψηλής πίεσης της Barca, ο Isco ήταν ο δεύτερος πιο αποτελεσματικός λευκός δημιουργός. Εξαφανίστηκε απ’το γήπεδο για να πάρει τη θέση του ένας αμυντικός χαφ του οποίου η επιθετική συνεισφορά είναι πάντα μειωμένη και που, στη συγκεκριμένη περίπτωση έδειξε ιδιαίτερα αδέξιος σε ό, τι αφορά την ανάπτυξη.

Η μεσαία γραμμή της Barca δεν λειτουργεί

Του βγήκε καλά του Ζιντάν, κατά τύχη φυσικά. Είχε λειτουργήσει αυτό που είχε σχεδιάσει στη Barca, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό (αυτός ο βαθμός είναι το γκολ του Suarez). Αποφάσισε να παίξει το ρόλο της μικρής ομάδας για να δημιουργήσει μια σταθερή βάση με την οποία να μην αφήσει να δουλέψει ένας αντίπαλος που δεν είναι σε θέση να χειριστεί την κατοχή της μπάλας με σαφήνεια, τουλάχιστον παρόμοια μ’εκείνό μόλις πριν ένα έτος ή τόσο. Ναι, έλειπε ο Ινιέστα, ο οποίος περίμενε στον πάγκο να παίξει στην κατάσταση στην οποία το έκανε και τις ανάγκες που είχε, αλλά, είναι η απουσία επαρκής δικαιολογία, έτσι ώστε η Μπάρτσα να μην δημιουργήσει παιχνίδι σε 53 λεπτά; Μήπως οι Busquets, Rakitic και Gomes δεν έπρεπε ν’αντιπροσωπεύουν, μια ροή φιλτραρισμένων πασών, κι έξυπνης τοποθέτησης; Αυτό δεν συνέβη σε καμία περίπτωση μ’αυτούς στο γήπεδο, αλλά με τον Iniesta ναι. Με τον Ινιέστα η Barca μπόρεσε να κερδίσει σε μεγάλο βαθμό.

Η Μαδρίτη, οργανωμένη αλλά χωρίς διαβρωτικά

Μέσα απ’αυτή τη γερή βάση, η Μαδρίτη είχε δέσει τη Barça, αλλά μερικές φορές, όπως συμβαίνει συχνά σ’αυτά τα παιχνίδια, πανικοβλήθηκε στο να αποτύχει. Ο φόβος της αποτυχίας φαίνονταν στο πρόσωπο του κάθε madridista όταν έπρεπε να κάνει μια συνεργασία για να ξεπεράσει μια azulgrana μεσαία γραμμή, γενικά, άσχημα τοποθετημένη και που άνοιγε εσωτερικούς διαδρόμους κατά κανόνα. Το παιχνίδι κυλούσε μεταξύ των τριών του λευκού πυρήνα, Kovacic, Isco και Modric, αλλά εκεί σταματούσε, κόβονταν λόγω έλλειψης προόδου που συναντούσαν όταν έπρεπε να δώσουν μια πάσα στον Μπενζεμά ή στον Κριστιάνο. Ο Lucas προσπαθούσε να βρει αυτές τις τρύπες στο εσωτερικό, αλλά εκεί χάνεται σαν ένα hobbit έξω απ’το Shire.

Είναι σπαρακτικό να βλέπεις τον Μπενζεμά και να τον συγκρίνεις με τον ίδιο την περασμένη σεζόν σε αυτό το σημείο. Δεν υπάρχει ακόμα καμία εξήγηση για το τι συμβαίνει στον Γάλλο. Οι λόγοι αφθονούν: η απόφαση του Valbuena, η απουσία του απ’τη Γαλλία, τα προβλήματα του ισχίου, η πίεση απ’τους παίκτες δεύτερης γραμμής που αγωνίζονται για τη θέση του... Ποιος απ’αυτούς είναι; Ή μήπως είναι ένα μείγμα απ’όλους; Ποιος ξέρει, αλλά το προφανές είναι ότι αυτή τη στιγμή, ο Μπενζεμά δεν είναι ο παίκτης που χρειάζεται η Μαδρίτη για να παίξει στο Camp Nou. Χωρίς αμφιβολία, θα’χε παίξει ο Μπέιλ αν ήταν υγιής και θα’χε κάνει τον Sergi Roberto να θέλει να επιστρέψει στο κέντρο. Ο Karim δεν αποτέλεσε καμία απειλή για τη barcelonista άμυνα, που ανησύχησε περισσότερο για τον Cristiano, απείρως πιο ενεργός, απ’ό,τι σ’άλλες πρόσφατες μέρες, παρά το ότι αυτή τη φορά έφυγε απ’το Καμπ Νου χωρίς να σκοράρει.


Η Barca έδωσε ξανά αυτό το συναίσθημα (και πλέον είναι η πολλοστή φορά τη φετινή σεζόν) του ότι ξέρει τι κάνει μόνο όταν έχει τη μπάλα ο Μέσι. Από πίσω μέχρι τον Μέσι λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι μόνο ο Gerard Piqué. Απ’τον Μέσι και μετά, τα πράγματα συμπεριφέρονται επίσης μ’έναν σταθερό ρυθμό. Στο μεταξύ υπάρχει ένα κενό εξουσίας που δεν γεμίζει ούτε ο Busquets, καλός ναι, κι ο Iniesta ναι. Ο Messi ενσωματώνεται ανάμεσα στους εσωτερικούς για να μετακινήσει τη μπάλα έξυπνα στα ανώτερα τμήματα του γηπέδου, συνήθως προς τον Neymar, που πήρε αυτή τη φορά καλύτερες αποφάσεις απ’ότι τον τελευταίο καιρό.

Οι ευκαιρίες, ναι, συνέβησαν με το 1-0. Νωρίτερα, ήταν όλες της Ρεάλ Μαδρίτης, λιγότερο ή περισσότερο ξεκάθαρες. Οι πιο σαφείς δεν θα μπορούσαν να παραχθούν, επειδή δεν υποδείχθηκαν τρία πέναλτι, δύο στην περιοχή της Barca κι ένα στη merengue. Ο Clos Gómez δεν ήθελε να λερωθεί με το ξεκίνημα, όσο κι αν ο Mascherano κατεδαφίζει ξεκάθαρα τον Lucas. Και στα χέρια των Rakitic και Carvajal ήταν δύσκολο να’ναι σωστός, πολύ δύσκολο. Η διάσημη τεχνολογία των 360º θα’χε έρθει ιδιαίτερα καλά στον διαιτητή.


Ο Luis Enrique ήθελε να σκοράρει η ομάδα του (ένα γκολ σ’ένα πολύ σοβαρό σφάλμα σε μαρκάρισμα στον Suárez) για να βάλει τον Iniesta και να παίξει. Ο Iniesta είναι άλλο πράγμα, πολύ διαφορετικό σ’αυτό που έχει η Barca. Είναι το απομεινάρι μιας ένδοξης εποχής που αντιστέκεται ακόμα στο να τελειώσει, κρατώντας την τελευταία αχτίδα ελπίδας έτσι ώστε να μην καταλάβει ο ίλιγγος οριστικά το εγχειρίδιο του azulgrana παιχνιδιού. Ξαφνικά, Neymar, Μέσι, Suarez, μέχρι κι ο André Gomes, φαίνονταν όλοι καλύτεροι γιατί το «8» έπαιζε περπατώντας, αποφασίζοντας κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα τι αντιστοιχούσε να κάνει. Ο Iniesta βλέπει το μέλλον και γι’αυτό είναι καλύτερος απ’τους υπόλοιπους. Neymar και Μέσι, όμως, δεν αξιοποίησαν τη γενναιοδωρία του Manchego, αυτό ο Sergio Ramos δεν το συγχωρεί.

Η σελίδα της στήλης στο facebook:


@suntagm_puskas
Share this Article on :
 

© Copyright Opadoi Live 2010 -2011 | Design by Herdiansyah Hamzah | Published by Borneo Templates | Powered by Blogger.com.