Του Jesús Garrido
Ακόμα ένα γκολ στο 93' δίνει τη νίκη στη Μαδρίτη
Οι καθυστερήσεις είναι σίγουρα το έδαφός του. Ο αρχηγός της Ρεάλ
Μαδρίτης επανεμφανίστηκε όταν ο χρόνος τέλειωνε για ν’ανατρέψει έναν αγώνα που
περιπλέχτηκε ακατανόητα
Τι να γράψεις για τον Sergio Ramos που δεν έχει γραφτεί ήδη;
Τέσσερις φορές. Μπορούμε να κατανοήσουμε ότι, μια φορά είναι σύμπτωση, δύο
μπορεί να δείχνουν ότι η ζωή είναι ιδιότροπη, αλλά δεν αρνείται την τύχη. Όταν μπαίνουν
τέσσερα καθοριστικά γκολ στα τελευταία λεπτά ενός αγώνα που είναι πάντα
καθοριστικός, η τύχη εξαφανίζεται, παύει να’χει λόγο ύπαρξης. Ο Ramos είναι
πολύ πέρα απ’την τύχη, γράφει το δικό του μέλλον και τα γκολ του χαράζουν τη
νικηφόρα πορεία της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Sergio Ramos θέλει να κερδίσει το
πρωτάθλημα, όπως ήθελε να κερδίσει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, το Ευρωπαϊκό Σούπερ
Καπ, κι όπως ήθελε να κρατήσει την ομάδα του να επιπλέει στο Καμπ Νόου. Το
ρεκόρ είναι πλέον ξεπερασμένο, ο αρχηγός χρειάζεται περισσότερα. Το τέταρτο του
γκολ στις καθυστερήσεις κρατά τη Barca στους έξι βαθμούς κι αυτό, απρόθυμα,
έσπασε την καρδιά ενός πρώην canterano.
Ας ξεκινήσουμε μ’αυτό το τελευταίο. Ο καθένας ονειρεύεται να
παίξει στο Μπερναμπέου, αλλά περισσότεροι από έναν που το ήθελαν με όλη τη
δύναμή τους, όταν ήταν μόλις έφηβοι έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν αυτό το
γήπεδο ως γηπεδούχοι. Ο Joselu έκανε το ντεμπούτο του το 2011 μ’ένα γκολ στην Αλμερία.
Ήταν ένας επιθετικός που σκόραρε περισσότερα γκολ απ’τον Morata στην Castilla,
αλλά είχε λιγότερη φήμη. Δεν έμεινε ποτέ στην πρώτη ομάδα, έκανε βόλτες στη
Γερμανία, το δεύτερο σπίτι του, και στην Αγγλία, μέχρι να παίξει στον εχθρό.
Celtiña από παιδί, σκόραρε δύο γκολ στο Μπερναμπέου, επαρκής λόγος για να
εμφανιστεί και πάλι ο Sergio Ramos για να φτιάξει κάτι σπασμένο.
Δεν είναι ότι η Μαδρίτη είχε έναν εύκολο αγώνα, καθώς η
Depor φάνηκε να ξυπνά στο Riazor κατά της Σοσιεδάδ, αλλά αυτός, προφανώς,
έπρεπε να’ταν ένας προσιτός αντίπαλος. Και είναι αλήθεια ότι απ’την αρχή, αισθάνθηκε
άνετα με την κυριαρχία της μπάλας, μετακινώντας
την απ’τη μία πλευρά στην άλλη για ν’ανοίξει τους χώρους προς το τέρμα του Tyton.
Δεν υπήρξε μια στιγμή στην αναμέτρηση όπου φάνηκε να ξεπερνιέται απ’τον
αντίπαλο. Ο Borges είχε μια κεφαλιά, από ένα φάουλ, στο δοκάρι, αλλά η deportivista
επίθεση περιορίζονταν περισσότερο στις μάχες του Andone με τους στόπερ, παρά σε
μια πραγματική αναζήτηση του γκολ. Ο Casemiro έκοβε τις αντεπιθέσεις με την
εξαιρετική του τοποθέτηση και οι James και Isco δημιουργούσαν. Όλα ήταν δεμένα,
περισσότερο με το 1-0 του Morata.
Για όλα αυτά είναι ακατανόητο πώς περιέπλεξε τόσο τη ζωή η
Μαδρίτη. Μέσα σε τρία λεπτά, απ’το 63' έως το 65', οι λευκοί βραχυκύκλωσαν και πέταξαν
τον αγώνα. Αυτό που ταιριάζει λιγότερο σ’αυτή την ιστορία είναι ότι αυτή η
καταστροφή συνέβη μέσω ενός απ’τα ασφαλέστερα κομμάτια της ομάδας: Casemiro. Ο αμυντικός
χαφ ήταν, όπως λέμε, συγκλονιστικός στο έργο της διατήρησης της Μαδρίτης,
φτάνοντας μέχρι την αντίπαλη περιοχή για να φρενάρει οποιαδήποτε προσπάθεια αντεπίθεσης
της Deportivo. Αλλά ξαφνικά, αυθόρμητα, δεν θέλησε θα δώσει μια μπαλιά στον Keylor,
άφησε τον Andone να τον δαγκώσει φτάνοντας να του αρπάξει τη μπάλα κι όλα τελείωσαν
με ένα όμορφο αριστερό σουτ του Joselu στο παραθυράκι του Navas. Στην επόμενη
φάση, άλλη μια απώλεια που οδήγησε σε μια άλλη deportivista επίθεση, και σ’ένα
ακόμα γκολ του Joselu. Απ’το να ψάχνει το καθάρισμα του ματς, η Μαδρίτη πέρασε
στο να αμφιβάλλει για το αν θα έσπαγε το αήττητο ρεκόρ του Beenhakker.
Ήταν ένα ρίσκο που ανέλαβε ο Ζιντάν απ’την πρώτη στιγμή. Σε
μια προσπάθεια να’ναι πάντα στο αντίπαλο μισό, η άμυνα έμενε λίγο προστατευμένη.
Σε κάποιες σποραδικές καταστάσεις στις οποίες ξεπέρασε η Ντεπορτίβο τους
Casemiro, Πέπε και Ράμος έπρεπε ν’αναλάβουν να φρενάρουν τις blanquiazules προσπάθειες
στο τρέξιμο. Όλα άλλαξαν με τον Joselu στο γήπεδο. Ψηλός, δυνατός και τεχνίτης,
ο Ισπανο-Γερμανός έκανε είκοσι εξωφρενικά λεπτά, πέρα απ’τα γκολ.
Η Μαδρίτη έπαιξε με τρεις επιτελικούς μέσους κι έναν
επιθετικό για ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Οι απουσίες, γι’αυτό το ματς,
των Κριστιάνο, Μπενζεμά και Modric και η αντικατάσταση πολλών βασικών έκανε τον
Ζιντάν να ενώσει πίσω απ’τον Morata τους Asensio, James και Isco. Μπορεί να
επικαλύπτονται, αλλά δεν λειτούργησε καθόλου. Ο μόνος που ήξερε πάντα τι έπρεπε
να κάνει ήταν ο malagueño, ο Asensio δεν εμφανίστηκε σε καμία στιγμή και η
συμμετοχή του James ήταν διαλείπουσα. Κι ο Ζιντάν έβγαλε απ’το γήπεδο τον Isco.
Τουλάχιστον αμφισβητήσιμη απόφαση. Η Μαδρίτη, χωρίς αυτόν, ήταν μια παραγωγή συντρών
στην περιοχή, κάποιες με περισσότερο νόημα από ό, τι άλλες. Αλλά φυσικά, στον
προπονητή βγήκε καλά, επειδή οι δύο αλλαγές του, Lucas και Mariano, δημιούργησαν
την ισοφάριση σε 2-2. Ναι, ο Mariano παίζει και σκοράρει, είναι αυτό που ξέρει
να κάνει καλύτερα. Το τελείωμά του, σε μια πρώτη ματιά, φαινόταν όμορφο και σοφό,
αλλά τα replays έδειξαν ότι αυτό που έδωσε την αποφασιστική τροχιά στη μπάλα ήταν
ο ώμος. Μετρά το ίδιο, γι’αυτό μπήκε στο γήπεδο.
Από εκείνη τη στιγμή, ο Ramos πήγε στην επίθεση. Οι αμυντικές
λειτουργίες απέμειναν για τους Pepe και Nacho, καθώς ο Ζιντάν έβαλε τον Marcelo
στο γήπεδο για να παίξει με τρεις στόπερ, αλλά ένας απ’αυτούς έχει μερικούς
αξιοζήλευτούς αριθμούς φορ. Όταν βλέπουμε τον Ramos στην αντίπαλη περιοχή στο
85ο λεπτό αισθανόμαστε ότι δεν είναι ακόμα η ώρα του. Ούτε και το 87
δεν είναι αρκετά πιεστικό. Μερικές φορές ακόμη και το 90 είναι κομμένο. Οι καθυστερήσεις
είναι το έδαφός του. Αποφάσισε ότι επρόκειτο να κερδίσει το παιχνίδι κι
αποφάσισε επίσης το πώς. Είπε στον James πώς ακριβώς έπρεπε να τραβήξει την
άμυνα έτσι ώστε η σέντρα του Kroos απ’το κόρνερ να του’ρθει υπό τέλειες προϋποθέσεις
για την κεφαλιά του. Πήδηξε, μάζεψε το σώμα του για να δώσει δύναμη στην κεφαλιά
και τότε ακούμπησε τη μπάλα. Ήταν ήδη γκολ. Η Μαδρίτη κέρδισε και πάλι χάρη στον
Ramos.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
