Του Jesús Garrido
Η Kashima ανέτρεψε, με απίστευτο τρόπο, το αρχικό γκολ του
Μπενζεμά και μέχρι να προκύψει η απληστία του Πορτογάλου, η ομάδα του Ζιντάν
δεν μπόρεσε να κερδίσει τον πέμπτο παγκόσμιο τίτλο της
Ο αθλητισμός, και με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο στο ποδόσφαιρο,
έχει κοντή μνήμη. Στο τέλος, με το πέρασμα του χρόνου, το μόνο που καταλήγει να
υπερβαίνει στα βιβλία της ιστορίας είναι το τι, κι όχι τόσο το πώς. Στο μέλλον
θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος που να αναρωτηθεί ποια ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης του
2016. Τότε, ο ενδιαφερόμενος θα συλλέξει τα δεδομένα και θα διαπιστώσει ότι
εκείνη η ομάδα επέκτεινε ακόμα περισσότερο τον ήδη άφταστο μύθο της,
κερδίζοντας για ενδέκατη φορά το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, αυτή που το έχει τις
περισσότερες φορές, και κερδίζοντας για πέμπτη φορά ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, αυτή
που το έχει τις περισσότερες φορές. Μπορεί ακόμη και να μην κοιτάξει κόντρα σε ποιον
κέρδισε εκείνον τον τελευταίο τίτλο, πολύ λιγότερο τον τρόπο που συνέβη. Κάποιος
νοσταλγός θα θέλει να αξιώσει το ματς που έκανε η Kashima Antlers, αλλά για την
πλειοψηφία δεν θα’χει σημασία: θα δουν ότι η Μαδρίτη κέρδισε 4-2 στον τελικό
του Παγκοσμίου Κυπέλλου και θα βρουν την φωτογραφία του Sergio Ramos με το
κύπελλο.
Απειλούμενη η παγκόσμια κυριαρχία
Θα’ναι μια ανάλυση τόσο έγκυρη όσο κι ελλιπής, για να μην
χαρακτηριστεί ψυχρά ως άδικη. Η Μαδρίτη κέρδισε 4-2, αλλά χρειάστηκε 120 λεπτά
για να νικήσει τον πρωταθλητή Ιαπωνίας, μιας απ’τις, θεωρητικά, πιο αδύναμες
ομάδες, απ’όλους τους συμμετέχοντες σ’αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Και για λίγα
λεπτά, ένιωσε σαν τον Rocky εναντίον του Apollo στην πρώτη μάχη τους, σχεδόν
πάντα σε σημείο νοκ άουτ. Σ’αυτήν την περίπτωση, όμως, ο πρωταθλητής ήταν αυτός
που υπέφερε τα χτυπήματα του διεκδικητή, ο οποίος ήρθε να αγωνιστεί για τον
παγκόσμιο τίτλο, μ’έναν τόσο ακατανόητο τρόπο σαν «Raging Bull». Η Kashima ήταν
στο σπίτι, είχε χιλιάδες συμπατριώτες στις κερκίδες του Yokohama κάνοντάς την
να πιστέψει ότι ναι, ότι γιατί να μην βρεθούν στο ύψος της πιο επιτυχημένης
ομάδας στον πλανήτη, γιατί να μην απειλήσουν μια παγκόσμια κυριαρχία που ούτε
ακόμη κι ο πιο απαισιόδοξος δεν τόλμησε να αμφισβητήσει.
O Masatada Ishii έκανε κάτι που στην Ευρώπη δεν θα τους ένοιαζε,
αλλά που στην Ιαπωνία θα μπει απευθείας στην ιστορία του ιαπωνικού ποδοσφαίρου.
Ο προπονητής της πρωταθλήτριας Ιαπωνίας έπαιξε ένα λαμπρό ποδόσφαιρο, φάνηκε
πολύ σύντομα κατώτερος και παρόλο που το φυσιολογικό θα’ταν να’χε καταρρεύσει,
όταν ένιωθε ότι η ράμπα ήταν πιο απότομη απ’ότι ο τοίχος του Empire State, χρησιμοποίησε
κάτι περισσότερο από υπερηφάνεια, χρησιμοποίησε ποδόσφαιρο, ποιότητα, ένα
κίνητρο που σε καμία περίπτωση δεν ήταν παρόν στον γιγαντιαίο αντίπαλό του. Ο Gaku
Shibasaki έχει κερδίσει επίσης ένα μέρος της καρδιάς όλης της Ιαπωνίας σκοράροντας
δύο γκολ στον Keylor Navas, κάνοντας μια ολόκληρη χώρα να ονειρευτεί.
Αυτό που δεν θα πουν ποτέ τα βιβλία της ιστορίας είναι αν
θα’χε συμβεί αυτό αν είχε εφαρμόσει η Μαδρίτη στο γήπεδο όλη την ποδοσφαιρική
γνώση της, τη μεγάλη τεχνική και τακτική ποιότητά της, σε τελική ανάλυση, την
ασπίδα της. Ήταν πραγματικά αρκετή η επιβλητική βούληση της Kashima, για να
στείλει τη Ρεάλ Μαδρίτης στην παράταση, για να χάσει ένα ξεκάθαρο γκολ στο 93
που θα της είχε δώσει αναπόφευκτα τον τίτλο; Δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε σε
αυτήν την ερώτηση. Κάποιοι θα πουν, με περισσότερο ή λιγότερο δίκιο, εκείνο το
τετριμμένο επιχείρημα, που ήρθε να πατεντάρει ο Γκουαρντιόλα στη Μπαρτσελόνα, ότι
στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει μικρός αντίπαλος, κι ενώ είναι αλήθεια ότι είναι
δύσκολο να παίξει εναντίον όλων, είναι δύσκολο να διατηρηθεί αυτό το δίκιο, αν εμμείνουμε
στις πραγματικότητες της μιας και της άλλης ομάδας. Αυτό ήταν ένα Φρόντο εναντίον
Σάουρον. Αυτή τη φορά, το δαχτυλίδι της εξουσίας δεν έπεσε στο Βουνό του Χαμού.
Ο Μπενζεμά είναι πίσω
Η Μαδρίτη είχε μια αρχική φάση στον αγώνα στην οποία θα
μπορούσε να’χει σφραγίσει τον θρίαμβο τόσο που να μην είχε μεγάλο πρόβλημα να
περιπλανηθεί από’κει και πέρα μέχρι ν’αποφάσιζε ο διαιτητής απ’τη Ζάμπια ότι
είχαν παιχτεί ήδη αρκετά. Υποτίθεται ότι επρόκειτο να συμβεί κάτι τέτοιο, δηλαδή,
μια Μαδρίτη που επιθυμούσε να κλειδώσει τον τελικό, το συντομότερο δυνατό, έτσι
ώστε να ξεκινούσαν οι γιορτές των Χριστουγέννων πριν τελειώσει η αναμέτρηση. Το
σουτ του Modric του οποίου το ριμπάουντ μετέτρεψε σε γκολ ο Μπενζεμά ήταν,
προφανώς, μια επιβεβαίωση αυτής της πρόβλεψης. Το 1-0 ήταν μια κλήση ότι θα έπεφταν
περισσότερα γκολ, το ένα μετά το άλλο, ενάντια στον γενναίο αλλά αδύναμο ιαπωνικό
αντίπαλο. Αλλά στην φιλοδοξία του Karim δεν εντάχθηκε κανείς άλλος πέρα απ’τον Lucas,
οι μόνο δύο που απέδειξαν πραγματικά ότι ήθελαν να κερδίσουν τον αγώνα με
επάρκεια.
Ο Karim έχει επιστρέψει. Ο Μπενζεμά έχει κάνει στο Mundial τα
δύο καλύτερα παιχνίδια από τότε που ξεκίνησε η σεζόν, κι αυτό είναι ίσως η πιο
θετική είδηση που παίρνει η Μαδρίτη πίσω στην Ισπανία, επιπλέον μ’ένα χρυσό
επίθεμα στο στήθος, ως αναμνηστικό της επίσκεψής της στην Ιαπωνία. Ο Γάλλος
ήταν και πάλι ο ίδιος, ο ανέκαθεν, αυτός που φέρει το «9», αλλά που θέλει να’ναι
ένα «10» σε όλα. Εμφανίστηκε στις πλευρές ως εξτρέμ, συνδέθηκε με τον Cristiano
σα να’ταν ένας έμπειρος επιτελικός μέσος και σα να μην έφτανε αυτό, ξεκίνησε τη
φάση του πέναλτι πάνω στον Lucas σε μια θέση πιο οπισθοχωρημένη απ’ό, τι του Μαρσέλο.
Αγγίζω και φεύγω, με ένα γκουρμέ άγγιγμα πραγματικά νόστιμο.
Ο άνθρωπος γκολ
Ήταν κρίμα που τον Μπενζεμά δεν τον ακολουθήσουν και οι
υπόλοιποι. Η υπερκινητικότητα του Lucas βοήθησε και πολύ, για να μην αισθάνεται
εγκαταλελειμμένος τελείως στην τύχη του ο Karim, και συνδέθηκαν επιμελώς, αλλά
έβρισκαν πάντα μια πέτρα στο δρόμο. Ναι, αυτή η πέτρα είναι ο νικητής της
Χρυσής Μπάλας του 2016, της Χρυσής Μπάλας του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων,
συγγραφέας ενός χατ-τρικ στον τελικό, πρωταθλητής του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
και πρωταθλητής του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Κριστιάνο έκανε ένα πολύ χαλαρό παιχνίδι
στο οποίο έχασε τόσες μπάλες που έφτασε να απελπίσει ακόμη και τον Modric, μια
απλή ψυχή, αλλά γυρίζει στο σπίτι με ένα ακόμα ατομικό τρόπαιο, ένα χρυσό
μετάλλιο και μια μπάλα για τη συλλογή, ως ήρωας του madridismo για ακόμα μία
φορά. Επειδή ο Πορτογάλος είναι ο ορισμός του γκολ, τα έχει σκοράρει και θα
συνεχίσει να τα σκοράρει ώσπου μια μέρα να κουραστεί να παίζει ποδόσφαιρο.
Σε αντίθεση απ’ότι εναντίον της Deportivo, όπου η Μαδρίτη ανατράπηκε από
δύο ατομικά μεμονωμένα λάθη, δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος παίκτης που πρέπει
να υποδειχθεί για τα δύο γκολ του Shibasaki. Ήταν μια συσσώρευση των διαδοχικών λαθών, ανακριβειών
κι απροσεξιών, δηλαδή αυτό που σ’οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα’χε σημάνει μια ήττα
ανά πάσα στιγμή, αλλά αυτό που σ’αυτή τη Μαδρίτη του Ζιντάν δεν συμβαίνει ποτέ.
Αντίθετα, της συμβαίνουν καλά πράγματα, όπως μια κεφαλιά του αντιπάλου, που
φαινόταν γκολ, στο δοκάρι, ή όπως τα ριμπάουντ που πέφτουν στον φορ στη σωστή
θέση για να σκοράρει. Και δεν υπάρχει παράταση που να της αντιστέκεται.
Δεν υπήρξε λεπτό του Sergio Ramos αυτή τη φορά, ήταν πλέον πολύ να το ζητήσεις. Όταν πλησίαζε
το τέλος, όποιος έχει παρακολουθήσει την αθλητική επικαιρότητα της Μαδρίτης τον
τελευταίο καιρό είχε στο μυαλό του την πιθανότητα να’ταν καθοριστικός και πάλι ο
Ramos. Ίσως συνέβη ακόμη και στον διαιτητή Sikazwe. Μπορεί να μην του άρεζε να αποβάλει απ’τον αγώνα τον λευκό
αρχηγό γνωρίζοντας τι θα μπορούσε να κάνει κι έτσι όταν ο Ramos έκανε ένα φάουλ για δεύτερη κίτρινη,
έκανε τον τρελό ψάχνοντας τον δράστη (τον οποίο είχε στα δυο μέτρα) και μην βλέποντάς
τον, αποφάσισε να αφήσει την φάση χωρίς κάρτα. Τι άσχημο που θα’ταν να’χε
αποβάλει τον άνθρωπο που επρόκειτο να σηκώσει το κύπελλο... και τι δίκαιο
επίσης, πρέπει να πούμε. Εκεί ήταν, στο τέλος μιας γιορτής αποτρόπαιης κατάληξης,
ο Camero, στο κέντρο
όλων των συμπαικτών του, σηκώνοντας το τρίτο τρόπαιο του σε επτά μήνες. Και δεν
θα’ναι το τελευταίο.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
