Του Jesús Garrido
Ντομπλέτα του Κολομβιανού σ’ένα μεγάλο ματς
Μια ομάδα χωρίς πέντε αδιαμφισβήτητους περνά πάνω απ’την
Σεβίλλη με μια εξαιρετική πρώτη ώρα παιχνιδιού στην οποία αναδείχθηκε ο Κολομβιανός
με δύο γκολ και μια αξιέπαινη αφοσίωση
Η Μαδρίτη δεν έχει απουσίες. Αυτή τη φράση την είπε κάποτε ο
προπονητής της Leganes και την έχουν σκεφτεί πολλοί άλλοι που έχουν
αντιμετωπίσει τη Μαδρίτη σε μια κατάσταση στην οποία απουσίαζαν διάφοροι
απ’τους κυρίους παίκτες της, κι έχουν καταλήξει εξίσου ηττημένοι. Ο Sampaoli θα
το’χει εξίσου σαφές από τώρα και στο εξής. Δεν έπαιξαν σ’αυτό το πρώτο σκέλος των
νοκ-άουτ των 16 του Copa del Rey, ούτε ο Keylor, ούτε ο Ramos, ούτε ο Pepe,
ούτε ο Bale, ούτε ο Μπενζεμά, ούτε ο Cristiano, ούτε ο Lucas. Και τι περισσότερο
θα δώσει. Οι λευκοί μπορούν ήδη ν’αρχίσουν να σκέφτονται ελεύθερα ποια ομάδα
προτιμούν στην κλήρωση των προημιτελικών, γιατί αυτή η διπλή αναμέτρηση είναι
σχεδόν κλεισμένη. Στη συνέχεια θα πουν ότι όχι, ότι στο ποδόσφαιρο μπορούν να
συμβούν τα πάντα, αλλά το να σκέφτεται κάποιος ότι σ’αυτή τη Μαδρίτη, των 38
παιχνιδιών χωρίς ήττα, μπορούν να βάλουν τέσσερα γκολ χωρίς να δεχτούν κανένα,
θα’ναι κάτι ονειροπόλο.
Όσους λιγότερους παίκτες έχει η Μαδρίτη, λειτουργεί
καλύτερα. Αυτό το συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί μετά απ’ότι φάνηκε σ’αυτή την
αναμέτρηση, μια απ’τις πιο πλήρεις υπό κάθε έννοια, του merengue συνόλου, φέτος.
Δεν παίζουν οι καλύτεροι; Ένα και το αυτό, εκείνοι που παίζουν είναι εξίσου καλοί
ή τουλάχιστον παίζουν τόσο καλά ή και καλύτερα από εκείνους που δεν παίζουν. Η
μεγάλη αξία του Ζινεντίν Ζιντάν δεν είναι να’χει κερδίσει τρεις τίτλους στην
πρώτη εμπειρία του ως προπονητής, ούτε οι αήττητοι μήνες, αλλά το να καταφέρει
οι 24 παίκτες της ομάδας να’ναι ανταγωνιστικοί, να μην υπάρχουν βασικοί κι
αναπληρωματικοί που να ξεχωρίζουν πολύ, αλλά αυτός που μπαίνει να’ναι τόσο
χρήσιμος όσο αυτός που βγαίνει.
Η Σεβίλλη είναι εξαιρετική, και η Μαδρίτη την μετέτρεψε σε
μια αδρανή πάνινη κούκλα. Εντάξει, η Μαδρίτη και η αστοχία του Mateu Lahoz και,
εν μέρει επίσης, η έλλειψη δεξιότητας απ’τους παίκτες της όταν είχαν τα πάντα υπέρ
τους για να σκοράρουν αυτό το γκολ που θα τους άφηνε έναν επαναληπτικό αγώνα με
μια σπίθα χάριτος. Υπό την καθοδήγηση του Sampaoli, οι hispalenses έχουν
αλλάξει το μισό ρόστερ, ή όσο έχουν αλλάξει, όπως πάντα, κι έχουν αλλάξει τον
τρόπο που παίζουν, και παρά αυτές τις σημαντικές διαφορές είναι η τρίτη ομάδα
με τους περισσότερους βαθμούς και συνεχίζει ζωντανή στις τρεις διοργανώσεις, αν
και στο Κύπελλο μόλις που της απομένει η τελευταία πνοή.
Αυτή τη φορά πόνταρε σε μια παραδοσιακή αμυντική τετράδα και
σε πολύ ταλέντο απ’τη μεσαία γραμμή μέχρι μπροστά. Δηλαδή, μια ομάδα που
χτίστηκε γύρω από την ιδέα της διαχείρισης του ποδοσφαίρου μέσω της μπάλας και,
ως εκ τούτου, η αρχική πρόταση ήταν αυτή η ίδια: να προσπαθήσει να αναπτύξει
ένα παιχνίδι θέσης απ’τη βάση κυλώντας τη μπάλα στη Μαδρίτη πάνω στον Casilla
και να βρει, έτσι, ευκαιρίες για γκολ. Φανταστική ιδέα, αξιοθρήνητη παρουσίασή
της, μ’αυτό να προκαλείται από μια συνεχή υψηλή πίεση του αντιπάλου, κλιμακωτή,
με μια λέξη, οργανωμένη. Το πρώτο γκολ ήταν προέλευση αυτής: η Μαδρίτη, τοποθετημένη
ψηλά, ανάγκασε τον Mercado να ρισκάρει, ο Casemiro πίεσε τον N'Zonzi, έφτασε στον
James και την έβαλε όπου κερδίζει πραγματικά.
Οι αναπληρωματικοί, ναι, πιέζουν
Αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει μόνο η Μαδρίτη μ’αυτούς
τους παίκτες. Δεν είναι πιθανό να συμβεί το ίδιο σε άλλη αναμέτρηση με πρωταγωνιστές
αυτή τη φορά τους απόντες απ’το γήπεδο για έναν απλό λόγο: ούτε ο Cristiano,
ούτε ο Μπέιλ, ούτε, προπάντων, ο Μπενζεμά, είναι ικανοί ν’ασκήσουν τέτοια σταθερή
πίεση για τόσα πολλά λεπτά για να κλέψουν ψηλά. Δεν χρησιμεύουν γι’αυτό.
Morata, Asensio και James, ναι, και περισσότερο αν τοποθετούνται όπως το έκαναν
σήμερα στην λευκή ομάδα με έξι παίκτες στο αντίπαλο μισό. Είχε ή όχι την κατοχή
η Μαδρίτη, η θέση των παικτών ήταν παρόμοια. Ο Casemiro έκλεινε στη μέση του κεντρικού
sevillista κύκλου, Modric και Kroos πετούσαν με ευκολία και οι τρεις επιθετικοί
έριχναν την ανάσα τους στους αντίπαλους αμυντικούς. Δεν υπήρχε εφικτή καθαρή
διέξοδος. Και James και Varane έβαλαν το κερασάκι με καθοριστικά γκολ.
Αυτό που παράγεται μ’αυτή την κατάσταση είναι μια μεγαλύτερη
κατοχή της Μαδρίτης, φυσικά. Και με τους παίκτες που έχει, ξέρει τι να κάνει με
τη μπάλα. Καθώς αυτοί οι παίκτες, εκτός του ότι είναι άριστοι τεχνικά, δεν φείδονται
σωματικών προσπάθειών. Ούτε καν ο James. Αυτός που είπε πριν δύο εβδομάδες ότι ήταν
μπουχτισμένος και ήθελε να φύγει, έκανε μια υπέροχη πρώτη ώρα, με δύο γκολ, εκεί
όπου απολαμβάνει περισσότερο, πίσω απ’τον επιθετικό, με ελευθερία να κινείται
παντού, για να επηρεάσει όπου του αρέσει και χρειάζεται η ομάδα. N'Zonzi και
Iborra ούτε καν έβλεπαν από πού τους έρχονταν ο James.
Η Σεβίλλη, όπως ξέρει να παίζει και το κάνει καλά, κάτι
έκανε. Αλλά οι παίκτες της ήταν τόσο πλακωμένοι που κάθε μπάλα που άγγιζαν έπρεπε
να μοιραστεί με πρεμούρα, ώστε να μην τους την κλέψουν, και η ευχέρεια που
χρειάζονται παίκτες όπως ο Nasri κι ο Ganso μόλις που εμφανίζονταν. Ο Ganso, στην
πραγματικότητα, δεν εμφανίστηκε περισσότερο από ό, τι στις στημένες μπάλες.
Ακόμη και μ’αυτό, η αποτυχία του Correa και η διαδοχική του Iborra θα μας είχαν
κάνει να μιλούσαμε για κάτι άλλο, εξίσου και η μετέπειτα του Vitolo.
Αν και, για να’μαστε δίκαιοι, αν έμπαινε τα ψαλιδάκι του
Modric, θα μιλούσαμε μόνο γι’αυτό, η ομορφιά του θα’ταν ανυπολόγιστη. Και
περισσότερο ερχομένη απ’τον παίκτη που θα έρχονταν, προικισμένο με μια
κομψότητα που δεν συναντάται συχνά. Ο Ζιντάν, όπως έκανε κι ο δάσκαλός του,
Αντσελότι, παίρνει και πάλι το καλύτερο απ’τον Κροάτη και το κάνει δίνοντάς του
ηρεμία και χώρο με μια συνοδεία στην πλάτη όπως ο Casemiro, τον οποίο μπορεί να
εμπιστευθεί. Μ’αυτόν τον τρόπο, ο Modric (κι ο Kroos) έχει πολύ μεγαλύτερο
βάθος. Τελείωσε αυτήν την ενέργεια, πήρε το αμφίβολο πέναλτι. Ο Modric ενεργούσε
σα να’ταν και πάλι 20 χρονών κι έχοντας επιστρέψει ως επιτελικός μέσος. Εκεί ο
Modric είναι χαρούμενος, κι αν χαμογελάει αυτός, χαμογελάει η Μαδρίτη.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
