Του Gonzalo
Cabeza
Ένας βαρέων βαρών στ’αποδυτήρια
Περισσότερα από 300 παιχνίδια και 30.000 λεπτά αργότερα, ο αριστερός
μπακ, αν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιος, έχει γίνει μέρος της ιστορίας του
συλλόγου του Chamartin. Είναι στην καλύτερη στιγμή του
Ο Marcelo τρέχει με το κεφάλι του πίσω και τις μπούκλες ελεύθερες
στον άνεμο. Λένε ότι είναι αριστερός μπακ, αν κι αυτό, όπως και τόσα άλλα
πράγματα σ’αυτόν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πράξη πίστης. Το να
ψάξουμε σε μια συλλογή φωτογραφιών, μια που δεν εμφανίζεται χαμογελαστός, είναι
ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο. Είναι ευτυχής ή, τουλάχιστον, το κρύβει πολύ καλά. Το
ποδόσφαιρό του είναι επίσης ευτυχές, διότι στην περίπτωσή του αυτό εξακολουθεί να’ναι
το παιχνίδι που τον διασκέδαζε όταν ήταν παιδί. Είναι πλέον δέκα χρόνια στη
Ρεάλ Μαδρίτης και είναι, συνεπώς, ένας απ’τους άνδρες που αποτελούν μέρος της
ιστορίας του συλλόγου των έντεκα Ευρωπαϊκών Κυπέλλων.
Κανείς δεν φαίνεται να τον επικρίνει σήμερα, αλλά αυτό είναι
μια πρόσφατη τάση. Σ’αυτά τα δέκα χρόνια έπρεπε να δει να ελέγχεται χιλιάδες
φορές απ’τους σχολαστικούς, οι οποίοι είναι λεγεώνα στις κερκίδες και στα μπαρ,
όπου η Ρεάλ Μαδρίτης είναι το ιερό θέμα της συζήτησης. Επειδή δεν αμύνονταν, το
οποίο ήταν πάντα η μάστιγά του, όπως και πριν ήταν ο λόγος για τον οποίο δέχονταν
κριτική ο Ρομπέρτο Κάρλος. Όταν έφτασε στο λευκό club, στα 18 του, ήταν περισσότερο
ταχυδακτυλουργός, παρά ποδοσφαιριστής. Ήρθε σ’ένα πακέτο μεταγραφών ενός
χειμώνα στον οποίο η Ρεάλ Μαδρίτης χρειάζονταν να ξοδέψει. Το φθινόπωρο ήταν
σκληρό κι ο Ραμόν Καλντερόν πήγε στην αγορά της Νότιας Αμερικής τινάζοντας το
πορτοφόλι: Gago, Higuaín και Μαρσέλο.
Και σχεδόν με αυτή τη σειρά, αν και η πραγματικότητα θα’χε
στρίψει εκείνη την αρχική αντίληψη. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο φθηνότερος, ο μπακ
των επτά εκατομμυρίων της Fluminese, ήταν εκείνος που κατέληξε να κάνει
περισσότερη καριέρα με τη λευκή φανέλα. Τα χρονικά της εποχής θυμούνται ότι
υπήρξε μάχη για τον νεαρό Βραζιλιάνο. Τον ήθελε η Μαδρίτη, η Σεβίλλη επίσης, η
οποία εκείνη την εποχή είχε αρχίσει ήδη να’ναι το club που λειτουργούσε καλύτερα
με την άγνωστη αγορά. Το μεγάλο ψάρι ήταν το αγόρι κι ο Μαρσέλο, ακόμη χωρίς
μπούκλες, ήρθε να πάρει μια κρυάδα στο Chamartin.
Σ’αυτά τα χρόνια έχουν φανεί παράξενα πράγματα, όπως εκείνες
τις εποχές, στις οποίες δεν ξεκινούσε ποτέ στα σημαντικά ματς υπέρ άλλων, όπως τον
Coentrao, που σπάνια είχαν περισσότερο ταλέντο. Επειδή σ'αυτό δεν υπάρχουν μέτρα,
αλλά αντιλήψεις, κι αυτό του Marcelo είναι ένας χείμαρρος δημιουργικότητας. Το ξέρουν
καλά οι αντίπαλοί του, οι οποίοι έχουν δει πως ένα ματς μπορεί να αποδιοργανωθεί
εντελώς από μια πλευρά. Στον τελικό της Λισαβόνας, για παράδειγμα, δεν ήταν βασικός.
Μπήκε στο δεύτερο μέρος και, όπως έχει συμβεί άλλες φορές, ο Simeone δεν
μπορούσε να διαβάσει ό, τι έρχονταν απ’τα πόδια του. Δεν μπορείς να επιτηρήσεις
αυτόν που φαίνεται ν’αψηφά όλους τους κανόνες του ποδοσφαίρου. Όταν τελείωσε το
παιχνίδι στάθηκε, μαζί με άλλους συμπαίκτες, φωνάζοντας και χτυπώντας τα
τραπέζια στην αίθουσα Τύπου. Είχε σκοράρει ένα γκολ και ήθελε να αποτίσει φόρο
τιμής στον προπονητή του, Αντσελότι, ο οποίος είναι ένας άλλος απ’αυτούς που
απολαμβάνουν τη ζωή.
Η μάχη με τον προπονητή
Πριν υπήρχαν, και στη συνέχεια θα υπάρξουν, κι άλλοι
επιθετικοί μπακ. Μακροί στην πλευρά, βαθιοί, που φθάνουν μέχρι τη γραμμή του
άουτ και σεντράρουν ψάχνοντας τον φορ. Αυτό του Marcelo είναι άλλο πράγμα,
γιατί η πλευρά είναι μόνο ένα απ’τα πολλά μέρη όπου του αρέσει να βρίσκεται.
Έχει κάτι τολμηρό, είναι τόσο εύκολο να τον βλέπεις ως εξτρέμ όσο κι ως
επιτελικό μέσο ή μέσα στην περιοχή να ζητά την τελική. Είναι γιος της αναρχίας,
ένας διαδηλωτής ενάντια στην καθιερωμένη εξουσία, όσο παράξενο κι αν είναι αυτό
σε μια ομάδα που εκπροσωπεί όπως καμία, την έννοια της «καθιέρωσης» στο
ποδόσφαιρο. Γι’αυτό, επίσης, δεν ήταν πάντα εύκολο να’ναι ο Μαρσέλο.
Μάλιστα, είναι μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις
παίκτη που έχει δει την εθνική να μην τον καλεί, παρά την κατακραυγή πολλών και
την αναμφισβήτητη απόδοσή του σε μια πολύ ανταγωνιστική ομάδα. Το πρόβλημά του ονομάζονταν
Ντούνγκα, ο οποίος δεν είναι ακριβώς ένας εραστής της φαντασίας. Ένας άλλος των
σχολαστικών που θα υποπτεύεται πάντα τον παίκτη που δεν καταλαβαίνει, και λίγοι
είναι πιο δύσκολοι απ’αυτόν στο να κατανοηθούν. Δεν τον ήθελε ούτε ως πόρο για να
δυναμιτίσει αγώνες, η γιορτή ήταν απαγορευμένη στη Βραζιλία του, όσο περίεργο κι
αν μπορεί να φαίνεται αυτό. Δεν ήταν ο μόνος προπονητής που τον έχει απαξιώσει.
Ο Καπέλο του ζήτησε να μην ανεβαίνει, το οποίο είναι σαν να ζητάμε από το νερό να
μην είναι υγρό, ο Juande Ramos τον ονειρεύτηκε περισσότερο ως εσωτερικό παρά ως
μπακ, κάτι που θα επαναλάμβανε αργότερα ο Pellegrini. Ο Μουρίνιο, φυσικά, δεν τον
είχε επίσης στους αγαπημένους του.
Τώρα, όταν οι αμφιβολίες φαίνεται να’χουν διαλυθεί, δεν
υπάρχει μέρα που να μην αφήνει μια χειρονομία για να εκπλήξει προσωπικά.
Εναντίον της Σεβίλλης ήταν μία ακόμη, εμφανίζονταν παντού, δυναμιτίζοντας την πλευρά
κι αυτό που δεν είναι της πλευράς. Κάνοντας πάντα αυτό που του ζητά το σώμα.
Για να’ναι πλάγιος, για να βρει την θέση που του
αντιστοιχεί, ο Βραζιλιάνος έπρεπε να ωριμάσει. Συνεχίζει χωρίς να’ναι ένας
μεγάλος αμυντικός, αλλά με τον καιρό έχει μάθει να θυσιάζεται λίγο περισσότερο.
Η τακτική, η οποία δεν ήταν ποτέ η δύναμή του, αρχίζει να γίνεται μέρος του
ρεπερτορίου του. Δεν θα’ναι ποτέ ένας ολικός αμυντικός, θα υπάρχει πάντα κάποιος
απελπισμένος για τις απροσεξίες του, αλλά ο σημερινός Marcelo, αυτός με τις μπούκλες,
είναι πολύ καλύτερος σ’αυτή την πτυχή από εκείνον που είχε κοντά τα μαλλιά.
Συμπληρώνει δέκα χρόνια στα λευκά, και το μόνο που τρομάζει περισσότερο
είναι ότι στην ταυτότητα DNI έχει μόνο 28 χρόνια. Δηλαδή, έχει ακόμα χρόνο.
Είναι εδώ και κάποιον καιρό αρχηγός της ομάδας, και αν και λόγω των μορφών δεν
φαίνεται, ασκεί τα καθήκοντα. Είναι μέρος της κλίκας αυτών που κάνουν κουμάντο,
βγαίνει να μιλήσει στα μέσα ενημέρωσης πιο συχνά από ό, τι σχεδόν οποιοσδήποτε
συμπαίκτης και είναι ένας απ’αυτούς που αγορεύουν στο στράτευμα στις δύσκολες
στιγμές. Το κάνει μεταξύ γέλιων και χαδιών, επειδή δεν ξέρει να το κάνει
διαφορετικά. Αν όλα είναι φυσιολογικά θα καταλήξει να’ναι ένας απ’τους πιο
σημαντικούς ξένους στην ιστορία της Μαδρίτης, έχοντας πάνω από 30000 λεπτά και 300
παιχνίδια στα λευκά. Μαρσέλο, ανεξαρτήτως.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
