Του Jesús
Garrido
Έξω φρενών με τον πρόεδρο της Σεβίλλης
Ο αρχηγός έδωσε κάποια ενθάρρυνση σε μια Μαδρίτη σε πλήρη
επιλόχεια κατάθλιψη, αλλά στο μυαλό του εξακολουθεί να καίει η καταγγελία που
του έκανε ο σύλλογος που τον γέννησε ως ποδοσφαιριστή
Οι τελευταίες δέκα μέρες του Sergio Ramos είναι
πολύ έντονες. Πάρα πολύ, στην πραγματικότητα. Έχει ζήσει τα πάντα μέσα σε μόλις
δέκα μέρες. Αυτό που ξεκίνησε ως μια ακόμα επίσκεψη στο σπίτι, μιας απ’τις
πολλές στα τελευταία εντεκάμιση έτη με μια φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, μετατράπηκε
σε μια ντροπιαστική βόλτα στο Pizjuán, μέχρι που το αγόρι, κουρασμένο
που του ανέφεραν τη μητέρα του και του αφιέρωναν ανόητες λέξεις σε αυτιά όχι
ακριβώς κωφά, βρήκε μια ευκαιρία ν’αποκτήσει μια ελάχιστη εκδίκηση υπό τη μορφή
του πέναλτι, με την οποία απάντησε απότομα σε αυτό το γκρουπάκι των φανατικών. Δεν
χρησίμευσε σε τίποτα που ζήτησε συγγνώμη, όχι για τη χειρονομία, αλλά για το
γκολ, απ’το υπόλοιπο του πλήθους, επειδή όλοι το κατανόησαν ως μια συνολική
πρόκληση κι απόλαυσαν να του προσφέρουν τρεις μέρες μετά ένα βασανιστήριο ήχου που
προκαλεί περισσότερο πόνο, αν είναι δυνατόν, επειδή έρχεται απ’την κερκίδα την
οποία το ίδιο το θύμα αισθάνεται ως δικιά του και στην οποία δεν έχει δείξει ποτέ
έλλειψη σεβασμού.
Το γενικό γλέντι ήταν απείρως μεγαλύτερό ενώπιον της ατυχίας
του ποδοσφαιριστή, ο οποίος για μια ακόμη φορά σκόραρε με το κεφάλι, αλλά προς
την πλευρά που δεν έπρεπε. Ο Ramos δεν είχε σκοράρει για την Σεβίλλη εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης από εκείνο το δυνατό σουτ από έμμεσο φάουλ το Μάιο του 2005, που γοήτευσε τον Florentino. Εκείνη τη φορά, ο πρώτος που πήγε να τον αγκαλιάσει ήταν ο Dani Alves, το οποίο, με την προοπτική που δίνει ο χρόνος, παντρεύεται με την ιστορία του Βραζιλιάνου. Αυτή τη φορά, σχεδόν δώδεκα χρόνια αργότερα, κανείς
της Σεβίλλης δεν πήγε ν’αγκαλιάσει τον Ramos, παρά το ότι ήταν όλοι ευχαριστημένοι με ό, τι είχε κάνει.
Στις κερκίδες γελούσαν μαζί του. Στα γραφεία συνωμοτούσαν εναντίον του. Αυτός
σώπαινε, είχε ήδη μιλήσει πάρα πολύ και θα μπορούσε να του βγει ακόμα πιο
ακριβά.
Τη μέρα της Θέλτα, ο Sergio Ramos δεν ήταν καλά, δηλαδή, στο ύψος των υπόλοιπών συμπαικτών του. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Ράμος δεν ήταν στο επίπεδο του. Σύμπτωση ή όχι, ο αρχηγός μείωσε την απόδοσή του ξεκινώντας απ’το καλοκαίρι του 2015, στιγμή κατά την οποία ανάγκασε την ανανέωση του με μια όχι και τόσο μικρή εξέγερση που μέρα με τη μέρα τον έβαζε στο δρόμο για το Old Trafford για να υπογράψει για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Κατά τη
διάρκεια της σεζόν του ενδέκατου, αυτή που κατέληξε να το σηκώσει ο ίδιος μετά
από ακόμα ένα γκολ στην Ατλέτικο σ’έναν τελικό, ο Ράμος χαλάρωσε και η επιρροή
του στη madridista άμυνα δεν ήταν η ίδια με προηγούμενες σεζόν. Δεν ήταν καθοριστικός στην κύρια δουλειά του, που είναι να αποτρέπει τα γκολ των αντιπάλων. Ναι, όμως, ήταν στο να σκοράρει στο αντίπαλο τέρμα.
Αλλά αυτός που φέρει το περιβραχιόνιο δεν μπορεί να
επικριθεί. Όχι επειδή δεν τον υπερασπίζεται κανείς και πρέπει να προστατευθεί,
αλλά επειδή αντισταθμίζει τη μείωση της απόδοσής του με γκολ σε καίριες στιγμές
της κάθε σεζόν. Πώς να αποκηρύξει τον πιο αποφασιστικό άνθρωπο της ομάδας όταν βρίσκεται
με το νερό στο λαιμό; Το καλύτερο παράδειγμα είναι αυτή η ίδια σεζόν. Την
ξεκίνησε κάνοντας πέναλτι σχεδόν κάθε φορά που έβγαινε στο γήπεδο, ακόμη και με
την εθνική. Αλλά φυσικά, στη συνέχεια, βάζει οκτώ γκολ σ’όλες τις διοργανώσεις,
μερικά πολύ αποφασιστικά, όπως του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ, του Camp Nou και της Depor, και φυσικά, τι του λες; Ότι, τι
άσχημα που παίζει; Λοιπόν όχι, το βουλώνεις και χειροκροτάς.
Τα δύο τελευταία τα’χει βάλει την ίδια μέρα, κι ακόμα μια
φορά, και πλέον είναι πάρα πολλά, όταν το χρειάζονταν περισσότερο η Μαδρίτη. Η Μαδρίτη
είχε συσσωρεύσει τόση ευτυχία μέσα σε εννέα μήνες που μια γροθιά πραγματικότητας
την έχει κάνει ν’αμφισβητεί ακόμη και τη ίδια της την ταυτότητα. Ποιοι είμαστε
και πού πάμε; Και το πιο σοβαρό ερώτημα: από πού ερχόμαστε; Προέρχονται από 40
παιχνίδια αήττητοι, οι μόνοι που έχουν κάνει αυτό το τόσο στρογγυλό νούμερο
στην ιστορία της Ισπανίας, και λόγω μιας αγωνιώδους ήττας στη Σεβίλλη έχουν
ξεχάσει την αρετή που τους έκανε σχεδόν ανίκητους. Η Μαδρίτη του Ζιντάν δεν
υπήρξε ποτέ ένα έργο πολυτιμότητας του Velázquez, κανείς δεν έμενε εμβρόντητος
κοιτάζοντας την ομάδα του Zizou,
αλλά αυτό το συναίσθημα του ότι δεν επρόκειτο ποτέ να χάσουν το ενσωμάτωσαν στο
DNA τους μέχρι που ο Γιόβετιτς
έπιασε τον Navas να καλύπτει μόνο ένα μικρό κομμάτι του τέρματος.
Και στην επόμενη ευκαιρία, εμφανίστηκε ο Ράμος έτσι ώστε η
περίοδος του πένθους θα αντιμετωπιστεί λίγο καλύτερα, όπως αυτά τα caterings με ελεύθερο μπαρ που
κάνουν μια κηδεία να τελειώνει μ’ένα μεθύσι. Αυτό που συνέβη είναι ότι στη
Μαδρίτη, σε πλήρη επιλόχεια κατάθλιψη, το αλκοόλ των γκολ του Ramos την έκανε μελαγχολική
και πείσμωσε στο να θυμάται το πόσο χαρούμενη είχε υπάρξει και πόσο
δυστυχισμένη ήταν τώρα, επιπλέον με την ανικανότητα ν’ανακάμψει ψυχολογικά από
μόνη της, και ήταν έτοιμη να πέσει ξανά στο πηγάδι, ωθούμενη από μια Μάλαγα που
ήθελε να κάνει τον άρρωστο να ματώσει. Ο αρχηγός ντύθηκε ψυχολόγος και
προσπάθησε να φέρει στη μνήμη των συμπαικτών του και των οπαδών αυτή την ένδοξη
εποχή που μόλις τέλειωσε, για να κάνει τους πάντες να δουν ότι δεν έχει περάσει
μια αιωνιότητα, αλλά μια εβδομάδα, κι ότι αν ήταν καλοί πριν, οι καλύτεροι,
μπορούν να’ναι και πάλι.
Πήρε κίνητρο από ένα ζοφερό μέρος που κανείς δεν εξερεύνησε
και προσπάθησε να το διαδώσει, με λίγη τύχη. Αλλά στο βάθος, το αγόρι του Camas
εξακολουθεί να’χει τον πόνο της γης του βαθιά μέσα του. «Μου φαίνεται πολύ
έντονο ότι ο πρόεδρος της Sevilla δεν βάλει κατά της βίας. Δεν αξίζουν
σεβασμό», είπε όταν τον ρώτησαν για την καταγγελία, της ομάδας που τον
εκπαίδευσε, εναντίον του. Το επίκεντρο είναι και πάλι σ’αυτόν. Όχι στους Biris...
@suntagm_puskas