Του Jesús Garrido
Εξαιρετικό ματς απ'τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Λα Κορούνια
Εξαιρετικό ματς απ'τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Λα Κορούνια
Ο προπονητής έχει να επιλέξει αν θέλει σε
κάποια στιγμή ν'αλλάξει το μυαλό του και να παίξει εναντίον της Ατλέτικο
Μαδρίτης με άλλους που δεν θα'ταν «οι ανέκαθεν ίδιοι έντεκα μπάσταρδοι»
Πριν από λίγες μέρες, η Ρεάλ Μαδρίτης έχασε
στο Clásico. Έπαιξαν οι συνήθεις ύποπτοι. Δεν υπάρχει ένας οπαδός της λευκής
ομάδας που να μην ήξερε απ'έξω τους έντεκα παίκτες που αντιμετώπισαν τη Barca.
Σε κάποιον θα'ρχονταν το όνομα του Pepe, σε άλλους του Varane και λίγοι θα
έλεγαν σωστά ότι ο συμπαίκτης του Ramos
ήταν ο Nacho. Από εκεί και μετά, ούτε ένα λάθος. Keylor, Carvajal,
Nacho, Ράμος, Μαρσέλο, Casemiro, Modric, Kroos, Bale, Μπενζεμά και Κριστιάνο.
Είχαν στιγμές καλού ποδοσφαίρου στις οποίες βρήκαν αμέτρητες ευκαιρίες με τον
Ter Stegen και το σκορ ήταν εν μέρει αποτέλεσμα της τεράστιας επιτυχίας του
Γερμανού τερματοφύλακα. Αλλά πέρα απ'αυτό, υπήρξαν παίκτες που δεν βρέθηκαν στο
επίπεδο τους, αλλιώς, ίσως το αποτέλεσμα θα'ταν διαφορετικό.
Αναμφίβολα, δεν θα'χε καμία σχέση με ό, τι
συνέβη στο Riazor. Μην έχοντας παίξει με τους ίδιους παίκτες που επέλεξε ο
Ζιντάν για ν'αντιμετωπίσει Ντεπορτίβο, το τέλος του Clásico θα'ταν πιο θετικό
για τα madridistas συμφέροντα. Για ν'ανταγωνιστεί τη Μπάρτσα πρέπει να
αξιολογήσει πολύ καλά ποιοι πρέπει να βγουν στο γήπεδο. Ο madridista προπονητής το
είχε ξεκάθαρο. Υπάρχουν αυτοί που δεν το βλέπουν τόσο καθαρά όσο ο προπονητής,
ο οποίος είναι ο τελικός υπεύθυνος που παίρνει την απόφαση επιλογής. Αυτό που
δείχνει το 2-6 στη Deportivo είναι ότι αυτό που έχει γύρω του ο Ζιντάν είναι
ένα ρόστερ ανεκτίμητης αξίας κι ότι δεν πρέπει όλες τις καθοριστικές μέρες να
εμφανίζονται στο γήπεδο οι ίδιοι πρωταγωνιστές.
Την Κυριακή, Κριστιάνο και Μπενζεμά ξεκίνησαν
τον αγώνα, ο Μπενζεμά δεν τον τελείωσε. Υποδεικνύει η συμμετοχή τους ότι πρέπει
να'ναι αναντικατάστατοι; Καθόλου. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έχουν φθάσει σ'όλη
τη σεζόν την αριστεία στην οποία έχουν συνηθίσει τη Μαδρίτη σ'αυτά τα οκτώ
χρόνια που είναι μαζί. Ωστόσο, η κατάστασή τους των προστατευόμενων αστέρων
απ'τον πρόεδρο, τους επιτρέπει να μπορούν να'χουν παιχνίδια κάτω απ'το επίπεδό
τους και η συνενοχή των προπονητών τους και του προέδρου να μην μεταβάλλεται
ούτε στο ελάχιστο. Ένα άλλο πράγμα είναι το κομμάτι των οπαδών, οι οποίοι
μερικές φορές τους αμφισβητούν. Δεν το κάνουν με μνησικακία, αλλά με την πεποίθηση
ότι το αλατοπίπερο είναι στην ποικιλία.
Στην Χιχόν, η Μαδρίτη δυσκολεύτηκε να
κερδίσει, και μόνο η διαύγεια του Isco της επέτρεψε να φτάσει στο Clásico με
τρεις βαθμούς προβάδισμα, το οποίο φυσικά δεν υπάρχει πια. Στη Λα Κορούνια, ο
Zidane έκανε και πάλι κάποιες ριζικές αλλαγές στην εντεκάδα. Εννέα αλλαγές σε
σχέση με τους συνήθεις βασικούς. Τι συνέβη; Αυτή τη φορά, η Μαδρίτη έπαιξε ένα
απολαυστικό ποδόσφαιρο, μια φινέτσας ίδιας του jet-set αυτού του αθλήματος. Η
λογική κυριαρχεί: αν βάλεις μαζί παίκτες που συγκεντρώνουν στα πόδια τους (και
στο μυαλό τους) μια εξαιρετική ποιότητα, οι πιθανότητες να παίξουν ένα
εξαιρετικό ποδόσφαιρο αυξάνονται. Πέρα απ'την τρύπα στην άμυνα, η οποία
εξακολουθεί να υπάρχει και δεν υπάρχει τρόπος να την καλύψει, ο αγώνας των
επιτελικών μέσων ήταν τόσο καλός που ακόμη και τον Ζιντάν δεν τον ένοιαξαν αυτά
τα δύο γκολ που έχουν δεχθεί.
Ο προπονητής έχει να επιλέξει αν θέλει σε
κάποια στιγμή ν'αλλάξει το μυαλό του και να παίξει εναντίον της Ατλέτικο
Μαδρίτης με άλλους που δεν θα'ταν «οι ανέκαθεν ίδιοι έντεκα μπάσταρδοι», όπως
θα'λεγε ο Toshack. Απ'τον Mateo Kovacic μέχρι τον Άλβαρο Μοράτα είναι όλοι εν
δυνάμει βασικοί σ'αυτόν τον γύρο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Αν ήθελε ο Ζιντάν
να ενισχύσει τη μεσαία γραμμή, ο Kovacic θα ταίριαζε γάντι. Η σωματική του
ανάπτυξη καταστρέφει τις ευκαιρίες του αντιπάλου και τα ακριβή και γρήγορα
κουβαλήματα της μπάλας που κάνει, εξαλείφουν γραμμές πίεσης σε μερικά
δευτερόλεπτα. Έπαιξε ως μόνος αμυντικός χαφ, ως μόνος καθαρός και σκληρός μέσος
κι έφαγε μόνος του όλον τον blanquiazul πυρήνα.
Από εκεί και πέρα, το γκρουπ των τεσσάρων
μέσων που συνόδευε τον Morata, διασκέδασε στο Riazor όπως ένα γκρουπ παιδιών με
νέα παιχνίδια την Ημέρα των Τριών Βασιλιάδων. Ήταν τόσο υψηλό το επίπεδό τους,
που ο λιγότερο διακεκριμένος ήταν ο Marco Asensio, ο οποίος συνεχίζει
ν'ανακοινώνει ένα μέλλον καλύτερου παίκτη στον κόσμο, σε κάθε κίνηση. Ο Isco
ήταν και πάλι ο καλύτερος. Έβαλε το πέμπτο, κάτι πρωτοφανές σε σύγκριση με την
συνολική του απόδοση. Στον Isco αρέσει η ευθύνη να πρέπει να κουβαλήσει ο ίδιος
όλη την ομάδα, να ενώνει στη φαντασία του τη δημιουργικότητα και την επιθετική οργάνωση
των συμπαικτών του και, σα να'ταν η Πόρτα του Ήλιου, απ'αυτόν ξεκινάνε όλα τα
μονοπάτια προς το γκολ. Με το δικό του, είναι πλέον ο τρίτος σκόρερ στο
πρωτάθλημα, ξεπερνώντας τον Μπενζεμά, που λέει πολλά.
Και στον James πέφτουν τα γκολ. Μερικές φορές
δεν λάμπει, δεν εμφανίζεται τακτικά στο παιχνίδι, αλλά δημιουργεί πάντα πάρα
πολύ κίνδυνο. Σκόραρε ακόμα δύο γκολ στη Deportivo, τρία σε τρεις μέρες, εννέα
συνολικά. Σκοράρει ή δίνει ασίστ κάθε 77 λεπτά. Ο Lucas δεν είναι τόσο καλά τον
τελευταίο καιρό, του έλειψε κάτι, ίσως ρυθμός, ίσως κίνητρο, ίσως κάτι άλλο
που δεν ξέρουμε, αλλά δεν είναι ο ίδιος με τις αρχές της σεζόν, και παρόλα
αυτά, επανεμφανίστηκε για να σκοράρει ένα γκολ και να'χει άλλες δύο σαφείς
ευκαιρίες. Κι ο Morata. Αυτό του Morata είναι μια άλλη ιστορία. Έχει
περισσότερα γκολ απ'τον Μπενζεμά, έχοντας παίξει 1.100 λεπτά λιγότερο. Έβαλε
ένα και θα μπορούσε να βάλει άλλα τρία. Όλοι τους προτείνονται για να παίξουν
εναντίον της Ατλέτικο. Αλλά τίποτα, θα παίξουν οι συνήθεις ύποπτοι.
