Του Jesús Garrido
Ακόμα ένα συγκλονιστικό «χατ-τρικ» του Πορτογάλου
Η Ρεάλ Μαδρίτης χαϊδεύει τον τελικό του Κάρντιφ μετά από ένα
καταπληκτικό παιχνίδι στο οποίο ήταν πάντα ανώτερη απ’τους rojiblancos. Το «7»
έβαλε τρία γκολ και θα μπορούσαν να’ρθουν περισσότερα
Το Μπερναμπέου ήταν ντυμένο με το κουστούμι των μεγάλων βραδιών.
Ένα πολύτιμο ενθύμιο για τον madridismo σ’ένα απ’τα πέταλα, ένα τερατώδες ενθύμιο
για όσους στις κερκίδες φορούσαν rojiblanco και στο γήπεδο, χρυσά και μαύρα.
Και υπήρχαν 22 παίκτες που ήθελαν να ανταποκριθούν σε ό, τι βιώνονταν στα
καθίσματα. Πάνω απ 'όλα έντεκα, οι λευκοί. Αυτούς πρέπει να τους νικήσεις και το
αντίδοτο, ο Μέσι, δεν παίζει στην Ατλέτικο. Και υπάρχει ένας, ένα θηρίο που
ούτε ο Stevenson θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει, που είναι ότι περισσότερο μοιάζει
σ’ένα ανώτερο ον. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είχε σκοράρει δύο γκολ στην φάση των
ομίλων. Μεταξύ προημιτελικών κι αυτού του ημιτελικού αγώνα, ο Cristiano έχει
βάλει οκτώ. Και χάρη σ 'αυτόν, το Κάρντιφ είναι προ των πυλών.
Η Ρεάλ Μαδρίτης θέλει να κερδίσει ό, τι βρίσκεται μπροστά
της. Έχασε το Clásico, θα μπορούσε να’ταν ένα αρνητικό σημείο καμπής. Συνέβη το
αντίθετο. Έχουν περάσει τρία παιχνίδια από εκείνη την ημέρα, απ΄το γκολ του
Μέσι, και είναι τρεις νίκες. Δύο πολύ πειστικές, μια με ταλαιπωρία. Και είναι εκεί,
εξαρτώμενη απ’τον εαυτό της στο πρωτάθλημα και με το ενάμισι πόδι στον τελικό
του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου με το δέλεαρ μπροστά του να’ναι η πρώτη ομάδα για να
υπερασπιστεί το Champions League στα 25 χρόνια της διοργάνωσης. Η Μαδρίτη
αισθάνεται ικανή να κερδίσει για πρώτη φορά ένα νταμπλ σε 59 χρόνια.
Απ’την πρώτη στιγμή, η Μαδρίτη κέρδιζε ήδη το παιχνίδι. Δεν ήταν
ένας αγώνας που έμοιαζε σε τίποτα στους άλλους τέσσερις που έχουν παίξει
πρόσφατα στην Ευρώπη αυτές οι ομάδες. Καθόλου. Ποτέ, σε κανέναν απ’αυτούς, δεν υπήρξε
μια ομάδα τόσο ανώτερη απ’την άλλη. Ούτε καν ακόμη και στον επαναληπτικό του
2015, με το γκολ του Chicharito. Εκείνη την ημέρα, ο Simeone διέπραξε το
ασυγχώρητο λάθος να κλειστεί, να εμφιαλωθεί μπροστά απ’τον Oblak και να
περιμένει ένα λάθος για να κερδίσει. Αυτή τη φορά, έκανε επίσης λάθος
προσέγγιση, αλλά δεν ήταν δειλός σε καμία στιγμή, απλά ξεπεράστηκε με το
παραπάνω.
Στο τέλος, ο Cholo επέλεξε τον Lucas Hernández για να παίξει
στην πλευρά. Κατάλαβε ότι ήταν λιγότερο ρίσκο να βάλει έναν παίκτη συνηθισμένο
να παίζει σε μία πλευρά (όσο κι αν ο canterano είναι φυσικός στόπερ), αν και στην
αντίθετη πλευρά απ΄την δική του, παρά να διακινδυνεύσει μ’ένα στόπερ σε μια ξένη
θέση. Ο Lucas στην πλευρά, ο Σάβιτς στο κέντρο. Τα υπόλοιπα, όπως πάντα.
Δηλαδή, η ιδέα, εκτός απ’αυτή τη μικρή λεπτομέρεια, ήταν η ίδιο όπως κάθε μέρα.
Τι θα περάσει απ’το κεφάλι των rojiblancos παικτών ενάντια
στη Μαδρίτη στην Ευρώπη είναι ανεξιχνίαστο. Είναι πολλά χρόνια δυστυχίας και
δεν υπάρχει αχτίδα χαράς. Μικραίνουν. Δεν ήξεραν να επιβληθούν ούτε ένα λεπτό
στον αγώνα. Η λευκή ομάδα τους επέτρεψε να’χουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων
και δράσης κατά τη διάρκεια των πρώτων 25 λεπτών του δευτέρου μέρους κι ο Keylor
Navas αισθάνθηκε λιγότερο εκφοβισμένος, ακόμη κι απ’το πρώτο ημίχρονο. Με τέσσερις
μέσους, έναντι τριών της Ατλέτικο, η Μαδρίτη έγινε ιδιοκτήτης της μεσαίας
γραμμής και δεν την άφησε, έτσι ώστε διατήρησε τον έλεγχο ανά πάσα στιγμή,
γνωρίζοντας ότι τη στιγμή για να χύσει αίμα και για να σκοτώσει την πρόκριση επρόκειτο
να την βρει με την ωρίμανση της αντίπαλης ομάδας. Όταν βρήκε τα ίχνη του
αίματος, επιτέθηκε ανελέητα.
Έκανε αυτό που διατάζουν οι αρχαιότεροι κανόνες: σκόραρε
νωρίς, κράτησε κι εκτέλεσε. Η βραδιά της βγήκε σχεδόν τέλεια. Εκτός απ’το σκληρό
πλήγμα του μυϊκού τραυματισμού του Carvajal, το υπόλοιπο πήγε χωρίς κανένα
πρόβλημα. 3-0, κανένα γκολ κατά και γιορτή στις κερκίδες, συμφιλιωμένες αναμφίβολα
με την πρώτη μονάδα, αυτή που τους οδηγεί στο δωδέκατο. Αυτός που μπήκε ξένος σ’αυτήν
την σταθερή εντεκάδα ήταν ο Isco. Δεν έπαιξε εναντίον της Βαλένθια, με τον Ζιντάν
να δίνει το συμπέρασμα μ’αυτή την απόφαση, ότι θα’ταν σημαντικός ενάντια στην
Ατλέτικο, κι έτσι ήταν. Ξεκίνησε υπερδιεγερμένος, ζητώντας όλες τις μπάλες και
δημιουργώντας την λευκή επίθεση, θόλωσε ... και τότε μπήκε ο Asensio να
αναβιώσει τη madridista επίθεση όταν ο αντίπαλος ήταν άθυμος και αδύναμος.
Η Μαδρίτη είχε δεχτεί γκολ σε κάθε παιχνίδι του Τσάμπιονς
Λιγκ μέχρι στιγμής. Για να πάρετε μια ιδέα, η Λέγκια Βαρσοβίας τις έβαλε
τέσσερα γκολ σε δύο παιχνίδια. Και ξαφνικά, όταν το μηδέν παθητικό έχει περισσότερο
σημασία, κλείνει τη βρύση με τον πιο αποτελεσματικό δυνατό τρόπο. Μια ευκαιρία
του Gameiro που απέτρεψε γρήγορα ο Keylor κι ένα σουτ ανακριβές κι αναγκασμένο
απ’τον Godín, αυτή ήταν όλη η επιθετική παραγωγή της Ατλέτικο. Ο Koke δεν βρήκε
τρόπο για να συνδεθεί με τον Griezmann και δεν υπήρξε ούτε ένας σύντροφος που εμφανίστηκε
για να αποσταθεροποιήσει. Gameiro και Carrasco κατέληξαν στον πάγκο, μπήκαν οι Torres
και Gaitán και σα να μην είχε συμβεί καμία διαφοροποίηση.
Οι γηπεδούχοι, αντιθέτως, συσσώρευσαν λαίμαργα ευκαιρίες. Το
πρώτο μέρος μπορούσε να τελειώσει με την πρόκριση σε καλό δρόμο. Ο Μπενζεμά
είχε μία στην αρχή και στη συνέχεια συγχώρεσε το γκολ της διοργάνωσης μ’ένα
ψαλιδάκι που άγγιξε σχεδόν το οριζόντιο δοκάρι. Την είχε ο Modric, η Μαδρίτη το
προσπάθησε αμέτρητες φορές από κόρνερ, αλλά εμφανίστηκε ο ανέκαθεν. Ο Κριστιάνο
σκόραρε το πρώτο στο δέκατο λεπτό. Αλλά σε αντίθεση με άλλες μέρες, ο Ρονάλντο συμμετείχε.
Έπαιξε, έκανε να παίξουν και σκόραρε, πιθανώς, στο καλύτερο παιχνίδι του ως madridista
εδώ και πολύ καιρό.
Η πρόκριση ήταν κίνητρο της λευκής επιμονής στη σωστή στιγμή
και της πτώσης της Atleti στην κόλαση, που όταν δέχτηκε το δεύτερο αναβίωσε στη
σάρκα της τους δύο χαμένους τελικούς και στραγγαλίστηκε. Μπορούσαν να μπουν
περισσότερα. Μπήκαν «μόνο» του Cristiano. Το δεύτερο, αφού κέρδισε ο Μπενζεμά μια
σωματική μάχη από έναν τύπο πολύ ισχυρότερο απ’αυτόν, τον Godin· το τρίτο σ’ένα
κουβάλημα μέχρι την τελική γραμμή, προϊόν της φρεσκάδας του Lucas, ο Casemiro την
άφησε να περάσει κι ο Cristiano κοντρόλαρε και την έστειλε μέσα. Ακόμα ένα
ευρωπαϊκό ντέρμπι, ακόμα ένα λευκό ντέρμπι.
Η σελίδα της στήλης στο facebook: