Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

Ο Modric άλλαξε τη νοοτροπία της Μαδρίτης

Του Jesús Garrido

Ο παίκτης που χρησιμεύει ως λευκός μετρονόμος

Απ’τη σύγχρονη Μαδρίτη πάντα έλλειπαν μέσοι. Ήταν μια ομάδα που αποτελούνταν από αμυντικούς, επιτελικούς μέσους κι επιθετικούς, μέχρι που ήρθε ένας μικρός Κροάτης, παρόμοιος στον Κρόιφ, να διδάξει


Για τον Μουρίνιο, ο Modric δεν ήταν αδιαμφισβήτητος. Έτσι ξεκίνησε την πορεία του στα λευκά ο πιο απαραίτητος παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί να σκέφτεστε ότι αυτή η Μαδρίτη δεν θα’ταν η ίδια, αν δεν ήταν στο γήπεδο ο Cristiano Ronaldo, και θα’χατε δίκιο. Ότι δεν θα’χε κερδίσει δύο ευρωπαϊκά Κύπελλα σε δύο χρόνια, αν δεν είχε αναλάβει την ομάδα ο Ζιντάν τον Ιανουάριο του 2016, και θα’χατε δίκιο. Όχι χωρίς συγκεκριμένες επιτυχημένες μεταγραφές δεν θα υπήρχε αυτή η εξέλιξη προς τη δόξα, και θα’χατε δίκιο. Αλλά αυτή η Μαδρίτη δεν θα υπήρχε χωρίς τον Luka Modric.

Θυμάστε τη Μαδρίτη των Galacticos; Ο Florentino Pérez συνέλαβε μια εντυπωσιακή ομάδα αποτελούμενη από τερματοφύλακα, αμυντικούς, επιτελικούς μέσους κι επιθετικούς. Μπόρεσε να κερδίσει μόνο στα πρώτα χρόνια αυτής της παράξενης, αλλά πολύ διάσημης εποχής, όταν υπήρχε τουλάχιστον ένας καθαρός αμυντικός μέσος, που γνώριζε τη δουλειά που αντιστοιχεί στην περιοχή του. Ήταν ο Claude Makelele, η άγκυρα της Μαδρίτης του Del Bosque, που μία μέρα θέλησε να εξισώσει το καθεστώς του, το ίδιο είχε στο γήπεδο, με των αστέρων, κι ο πρόεδρος τον έστειλε στην Τσέλσι. Χωρίς τον Makelele, εκείνη η ομάδα δεν κέρδισε ξανά τίτλο.

Δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά, στην πραγματικότητα. Όταν έφυγε ο Florentino και ήρθε ο Ramón Calderón, το πρόβλημα ήταν παρόμοιο. Εκεί υπήρχαν ως αναφορές στη μεσαία γραμμή οι Ντιαρά και Emerson, παίκτες που δεν διακρίνονταν ακριβώς για την εξαιρετική τους μεταχείριση της μπάλας. Με τον Ντιαρά και τον Gago (κοιτάξτε τι δίδυμο), η Μαδρίτη κέρδισε δύο συνεχόμενους τίτλους πρωταθλήματος. Η Barca συνειδητοποίησε ότι το μέλλον βρίσκονταν στον Messi κι από εκεί και πέρα έδειξε στη Μαδρίτη τι ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο και να μην στηρίζεσαι αποκλειστικά σε παίκτες με λίγες έννοιες συνεργασίας με τους συμπαίκτες τους.


Σ’όλα αυτά τα περασμένα χρόνια, ο τύπος του μέσου που είχε η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ο Celades, ο Πάμπλο Γκαρσία, ο Ντιαρά, ο Έμερσον, ο Gago, ο Gravesen ή ο Lass Ντιαρά. Στο δεύτερο στάδιό του, ο Florentino εξελίχθηκε, αλλά δυσκολεύτηκε να κάνει το τελικό βήμα. Υπέγραψε τον πρώτο μεγάλο μέσο της καριέρας του ως πρόεδρος, όταν απέκτησε τον Xabi Alonso. Το επόμενο βήμα ήταν ο Khedira, ρητό αίτημα του José Mourinho. Ο Khedira είναι ένας «κορυφαίος» παίκτης, όπως τον καθόρισε ο νυν προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά δεν ήταν αυτό που χρειάζονταν αυτή η ομάδα, δεν ήταν αυτό που παντρεύονταν με το ποδόσφαιρο του Xabi. Θα προχωρήσουμε περισσότερο: δεν ήταν αυτό που απαιτούσε το σημερινό ποδόσφαιρο.

Συμπτωματικά, η Μαδρίτη βρήκε αυτό που χρειάζονταν σ’έναν επιτελικό μέσο. Ο Modric δεν ήταν κατά τύχη το «10» της Κροατίας. Απ’τις αρχές του στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ, ο Κρόιφ των Βαλκανίων ήταν ο γάντζος, ο παίκτης που δρούσε ως σύνδεσμος μεταξύ του κέντρου και της επίθεσης και οι ικανότητές του σ’αυτή τη δουλειά ήταν περισσότερο από υπέροχες. Ο Daniel Levy, ο πρόεδρος της Τότεναμ, θαύμαζε τον παίκτη του κι έστειλε μια προειδοποίηση στον Florentino: απ’τους Σπερς δεν αγοράζεις εύκολα. Ο Pérez κατανόησε το μήνυμα με τον Μπέιλ. Ο Modric έφτασε στη Μαδρίτη στις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού του 2012. Και σ’εκείνη τη στιγμή, μ’εκείνη τη μεταγραφή που αρχικά φαίνονταν πολύ περιττή, η Μαδρίτη άρχισε να χτίζει ένα πρότζεκτ με ικανότητα να κυριαρχεί στον κόσμο.

Αλλά τον Μουρίνιο δεν τον έπειθε απόλυτα. Έπαιξε με κάποια σταθερότητα, αλλά για τον Mou, το Alonso-Khedira ήταν σχεδόν ακλόνητο. Ο Αντσελότι άλλαξε την πορεία της ιστορίας. Από τότε που ανέλαβε την ομάδα, καθιερώθηκε το 4-3-3 και με μια ελαφρά εναλλαγή με το 4-4-2 έχουν έρθει τρία Ευρωπαϊκά Κύπελλα.


Τι παίζει η Μαδρίτη; Δεν είναι εύκολο να το πεις, αλλά από τότε που είναι ο Modric στο ρόστερ, η ιδέα του ποδοσφαίρου έχει ανανεωθεί σ’αυτό που απαιτούν αυτά τα χρόνια. Δεν υπάρχει μια νικηφόρα ομάδα που δεν είναι σε θέση να παίξει ένα συνδυαστικό ποδόσφαιρο με ομαλότητα, που δεν βασίζει την φιλοσοφία της στους μέσους. Όλες μπορούν να’χουν τις επιθετικές τους αναφορές που αποδεικνύονται καθοριστικές, όπως η έχει η Μαδρίτη τον Κριστιάνο. Αλλά ο Modric είναι αυτός που θέτει το φως στο λευκό ποδόσφαιρο, μέσω του οποίου δημιουργούνται οι φάσεις, οργανώνεται η δομή τόσο επιθετικά όσο κι αμυντικά, απ’τον οποίο ρέει όλη η μαγεία.

Η Μαδρίτη είχε απουσίες κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Έχουν τραυματιστεί για εβδομάδες παίκτες όπως ο James, ο Casemiro, ο Carvajal, ο Kroos, ο Cristiano, ο Μπέιλ ... Όλοι τους έχουν αντικατασταθεί. Αντσελότι, Μπενίτεθ και Ζιντάν βρήκαν στον πάγκο λύσεις που έκαναν να μην λείψουν οι πρώτες επιλογές. Τον μόνο που δεν ήταν ποτέ σε θέση ν’αντικαταστήσουν ήταν ο Modric. Σε μεγάλο βαθμό, ο Αντσελότι δεν κέρδισε τίποτα στη δεύτερη σεζόν του, διότι έμεινε σχεδόν μισή σεζόν χωρίς τον Κροάτη. Το επόμενο έτος κατανοήθηκε αυτή η ανάγκη και για ν’αντιμετωπιστεί αποκτήθηκε ο Kovacic. Ο συμπατριώτης του είχε μια εξαιρετική απόδοση κάθε φορά που είχε την ευκαιρία, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Κανείς δεν μοιάζει στον Λούκα. Είναι μοναδικός. Ο Ζιντάν το κατάλαβε φέτος. Υπερεκμεταλλεύτηκε τον Modric για να καταλήξει να κερδίσει το Ενδέκατο, αλλά για το Δωδέκατο επρόκειτο να χρειαστεί τον Modric πιο φρέσκο. Και τον ξεκούρασε κάθε φορά που μπορούσε. Τα διαλείμματα που πήρε σε σχετικά ασήμαντους αγώνες του πρωταθλήματος, επέτρεψαν να βλέπαμε έναν Luka σε μια αξιοζήλευτη φυσική κατάσταση στις μέρες που χρειάζονταν πραγματικά, δηλαδή, ενάντια σε Μπάγερν, Ατλέτικο και Γιουβέντους. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους.


Η σελίδα της στήλης στο facebook:



@suntagm_puskas