News Update :

powered by Agones.gr - livescore

Bale και Cristiano ακολουθούν το λάβαρο του Nacho για να βγάλουν τη Μαδρίτη απ’τον τάφο

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Του Jesús Garrido

Τρεις ντομπλέτες κι ένα απ’τον Μόντριτς, ανέτρεψαν το σκορ

Μετά το τέρμα της ισοφάρισης του Nacho, η Μαδρίτη είδε τον ουρανό. Ήταν τότε όταν ο Bale ήταν επιτέλους ο παίκτης που περιμένει το Bernabéu και εν μέσω πλήρους βροχής από γκολ εμφανίστηκε ο Cristiano απ’τους νεκρούς



Συνήθως συμβαίνει, όταν μια μεγάλη ομάδα μπαίνει στη στρόφιγγα, να βγαίνει απ’αυτήν αφήνοντας ένα ίχνος καταστροφής παρόμοιο μ’έναν ατομικό μύκητα σε μια ποδοσφαιρική κλίμακα. Της συμβαίνει επειδή είναι πληγωμένη στην περηφάνια της, το πιο ευαίσθητο σημείο στο οποίο μπορεί να αγγιχθεί ένα κλαμπ με έπαρση, ματαιόδοξο και θεωρούμενο από μόνο του ως το καλύτερο που έχει περάσει ποτέ στη ζωή, όχι πια στο άθλημα που επιδίδεται. Και ξαφνικά, όλα βγαίνουν, είναι αυτό που έχουν οι καλοί, που μπορούν να’ναι μπλοκαρισμένοι διανοητικά και ξαφνικά, μια ωραία μέρα, φτάνουν στη νιρβάνα που έφεραν τόσο πολύ καιρό ικετεύοντας ν’ανακάμψουν. Της Ρεάλ Μαδρίτης της συνέβη ενάντια στην Deportivo, την φτωχή Depor, η οποία για κάποιο διάστημα ήταν πολύ άνετα και στη συνέχεια γύρισε στη Γαλικία με κόκκινο μάγουλο απ’τα τόσα χαστούκια.

Όπως κάθε συγκεκριμένη αντίδραση, πρέπει να την πιάσεις με τσιμπιδάκια. Η Μαδρίτη χρειαζόταν ένα σημείο καμπής, δεν μπορούσε να πέσει πιο κάτω (υπερβολή, φυσικά, επειδή πάντα μπορείς να χάσεις κι άλλο), είχε φτάσει σ’ένα σημείο μη επιστροφής, στο οποίο κολυμπούσε στα δικά της απόβλητα και δεν ήξερε πού βρισκόταν ο δρόμος της επιστροφής στην ευτυχία. Δεν υπήρχε μια στιγμή ούτε καν για την ακολασία, μια όαση στην οποία να φρεσκαριστεί μ’ένα χαμόγελο για να συνεχίσει να περιπλανιέται στην έρημο, από πριν απ’το τέλος του έτους, δεν συνέβαινε τίποτα καλό. Κι έγιναν όλα με τη μία, με στοιχεία ακόμα απ’αυτές τις φρικτές εβδομάδες, όπως ότι σ’αυτήν τη γραμμή της άμυνας των τεσσάρων που αμύνεται μόνο ο Nacho, αλλά με αμέτρητες ατομικές και συμπαγείς βελτιώσεις που τον madridismo, τόσο ασταθής και ευγνώμων στις νίκες με μεγάλο σκορ, τον κάνουν να πιστεύει ότι η PSG δεν προκαλεί τόσο φόβο όσο χθες.

Λέγαμε αυτή την Κυριακή στις ώρες πριν απ’τον αγώνα του Μπερναμπέου ότι στις χειρότερες στιγμές, κάθε στρατός χρειάζεται έναν ηγέτη που να ενθαρρύνει τα αποθαρρυνμένα στρατεύματα. Η Μαδρίτη τον έχει στον Cristiano Ronaldo, ηγέτης εκ φύσεως στο γήπεδο, και στον Sergio Ramos, αρχηγός και λευκή ψυχή. Αλλά όσο ο ένας έχει παραιτηθεί απ’τη δουλειά του κι ο άλλος είναι απών λόγω τραυματισμού, ποιος να το’λεγε στους παρόντες ότι αυτός που επρόκειτο να πιάσει το λάβαρο και να το κουβαλήσει στην πρώτη γραμμή με αλαζονεία θα’ταν ο Nacho Fernández. Μπορούσαν να το σκεφτούν εκείνοι που τον γνωρίζουν καλύτερα, οι οποίοι γνωρίζουν με ορισμένη βεβαιότητα ότι δεν έχει παραδοθεί ποτέ, ότι μπορεί να τραβήξει οποιοδήποτε κάρο, ακόμα και το βαρύτερο απ’όλα, τη Ρεάλ Μαδρίτης, και να’ναι ακόμη κι ο καλύτερος.

Μαχητής απ’την παιδική ηλικία του, ο Nacho δεν του έχει χρειαστεί ποτέ να κάνει ένα ιδιόμορφο χτένισμα ή να συλλέξει Ferraris για να κερδίσει μια θέση στη Μαδρίτη και το σεβασμό όλων των συμπαικτών του και των προπονητών. Διαβητικός απ’την ηλικία των 12 ετών, προσέχει περισσότερο απ’τον καθένα και σε κάποιο βαθμό, εξαιτίας αυτού του φόβου να υποφέρει από προβλήματα υγείας, έχει μια τέλεια υγιή σωματική διάπλαση και ποτέ στα 28 του χρόνια δεν υποστεί κάποιον σοβαρό τραυματισμό. Είναι εκεί πάντα όταν τον χρειάζεσαι, για οποιαδήποτε θέση στην άμυνα, για να σκοράρει μια ντομπλέτα στη Depor, για να αποτρέψει ένα γκολ κάτω απ’το οριζόντιο δοκάρι, για να’ναι ένας αναπληρωματικός ο οποίος είναι ο δεύτερος παίκτης που χρησιμοποιείται περισσότερο απ’τον Zidane. Canterano, madridista, αδιαμφισβήτητος στην εθνική, αναμφισβήτητος στο λευκό ρόστερ.



Μετά το τέρμα της ισοφάρισης απ’τον Nacho, η Μαδρίτη είδε τον ουρανό. Όταν της στράβωσε αυτή η σεζόν, είχε σύννεφα πάνω απ’το κεφάλι της που της διατηρούσαν έναν σκυθρωπό χαρακτήρα, αντίθετο στη χαρά του καλοκαιριού, εποχή γεμάτη λιακάδα. Ήταν τότε όταν ο Μπέιλ έλαβε τη σκυτάλη που του άφησε άθελά του ο Κριστιάνο και ξεκίνησε την κούρσα του για να γίνει ο καλύτερος παίκτης της Μαδρίτης. Αν θέλετε, εάν το σώμα του τον αφήσει, μπορεί να γίνει, χωρίς καμία αμφιβολία. Δύο γκολ στην Celta, δύο γκολ στη Depor, εννέα μεταξύ όλων των διοργανώσεων έχοντας συμμετάσχει μόνο σε στιγμές. Κατά τη διάρκεια ενός κομματιού του αγώνα ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στο πρωτάθλημα και η αναφορά που αναζητούσαν όλοι, στη δεξιά πλευρά, στην οποία έπαιξε, κι όπου πιστεύει ο Zidane ότι κινείται καλύτερα. Τον κόλλησε εκεί, στη γραμμή του ασβέστη, κι επέστρεψε ο Bale των δυο σεζόν πριν, εκείνος ο οποίος δεν τραυματιζόταν και σκόραρε ή έδινε ασίστ σχεδόν σε κάθε παιχνίδι.

Η ιστορία έχει, όπως όλες, έναν κόμπο μέσω του οποίου αναπτύσσονται τα πάντα. Αυτός ο κόμπος έσφιγγε σφιχτά το λαιμό του Ζιντάν. Και πάλι τους έβαλαν γκολ σε μια φάση απλής άμυνας και βρέθηκαν πίσω στο σκορ, δεν έχει σημασία όταν το διαβάζεις αυτό, είναι αυτό που αρχίζει να γίνεται συνήθεια στο λευκό σπίτι. Η «Grada Fans» ανέβαζε την ένταση για να κρύψει την απογοήτευση της πλειοψηφίας (δεν μπορέσαν να κάνουν τίποτα για να εξουδετερώσουν τον θυμό με τον Benzema όταν μπήκε στο γήπεδο). Η Depor ήταν ευνοϊκή ομάδα για να ξεκινήσει και πάλι, έχει κακή θέση στη βαθμολογία, κακές αισθήσεις και δεν συνηθίζει να της βγαίνει τίποτα. Και κέρδιζε επίσης στο Chamartín. Αλλά δεν έβαλε παραπάνω από ένα, είχε πολλά, επειδή η άμυνα της Μαδρίτης (στην οποία υποτίθεται ότι κάνουν κουμάντο οι Varane και Navas), ήταν ένα πάρτι. Δεν υπήρξε περισσότερο αίμα γιατί ο Casemiro, ίσως η καλύτερη είδηση, είχε το ίδιο επίπεδο που του εξασφάλισε την θέση του βασικού.

Η Μαδρίτη δεν είχε χρησιμοποιήσει ένα απ’τα πιο θανατηφόρα όπλα της φέτος: την ανατροπή. Το να της βάλουν πρώτοι γκολ ήταν συνώνυμο με το να της πάρουν τουλάχιστον έναν βαθμό, όταν δεν έπαιρναν τη νίκη. Ίσως γι'αυτό η λευκή ομάδα ξέσπασε στο δεύτερο μισό με τον τρόπο που το έκανε. Το golazo του Bale σήκωσε στο πόδι το Bernabéu και σήκωσε τη Μαδρίτη στα πόδια της. Υπήρχαν και πάλι ζωτικές σταθερές κι αισθάνθηκε τόσο φρέσκια που θέλησε ν’απαλλαγεί μονομιάς απ’όλους τους φόβους με βάση τα γκολ. Το έκανε ακόμα κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο παίκτης στον οποίο αρνιόταν το γκολ περισσότερο σ’ολόκληρη τη Liga, ο οποίος έβαλε τρία, αλλά νόμιμα ήταν μόνο δύο. Φυσικά, δεν πανηγύρισε κανένα. Το πρώτο επειδή ήταν θυμωμένος με τον κόσμο, με τον εαυτό του, με τους οπαδούς που δεν πιστεύουν πια σ’αυτόν με όλα όσα έχει υπάρξει, με τον πρόεδρο επειδή δεν θέλει να του αυξήσει (και πάλι) το μισθό και με το ότι έχει χάσει τις δυνατότητες να κερδίσει τη Liga· το δεύτερο, επειδή στο μπλονζόν για να τελειώσει, έφαγε μια κλωτσιά στο πρόσωπο κι έφυγε αιμορραγώντας.


Η σελίδα της στήλης στο facebook:





Share this Article on :
 

© Copyright Opadoi Live 2010 -2011 | Design by Herdiansyah Hamzah | Published by Borneo Templates | Powered by Blogger.com.