Του Jesús
Garrido
Κανείς στη Μαδρίτη δεν εφαρμόζει κάποια λογική
Τα γκολ έπαψαν να πέφτουν μόνο επειδή ο διαιτητής σφύριξε το
τέλος. Μια συγκλονιστική απώλεια ελέγχου στην οποία η Μαδρίτη πήρε τη νίκη
διότι ο Joaquín κλωτσάει με τέχνη, αλλά ο Asensio κλωτσάει σαν ένα τανκ
Στο Villamarín φέτος μπαίνεις με κάθε είδους προστασία ή δεν
πας. Αν κάποιος πεφωτισμένος τολμήσει να μπει στο verdiblanco περίβλημα χωρίς ένα
πλαστικοποιημένο μανδύα, εκθέτει τον εαυτό στο να μολυνθεί με κάθε είδους
ασθένεια, από άνοια μέχρι σχιζοφρένεια. Ο Quique Setién είναι της σχολής του
Paco Jémez χωρίς ακόμα να’χει χρειαστεί να αντιμετωπίσει μια αποτυχία. Ένας
τόπος λατρείας, ένας ναός του ποδοσφαίρου βεβηλωμένος από παγανιστές, αυτό
είναι στο οποίο έχει μετατρέψει το άλλοτε γνωστό από ατυχία Ruiz de Lopera.
Δεν ήταν πάντα έτσι, ένα ιερό κέντρο, έζησε ήδη τρέλες, όπως
τους δώδεκα που πήρε ο Bonello για να παίξει στο Euro του 84 και μπορεί να’ναι αυτό
το πνεύμα που καλεί ο Setién, μόνο που το να προσκαλέσεις τη Μαδρίτη σ’ένα βακχικό
ξεφάντωμα και να περιμένεις να συμπεριφερθεί, είναι σα ν’αφήσεις τον «κουνιάδο»
σου να μπει στο ρεβεγιόν των Χριστουγέννων και να περιμένεις να μην βγει με το «uy,
αυτοί οι Καταλανοί, ε». Δεν είναι πραγματικό. Αν το κάνεις, παρακολούθησε τις
συνέπειες, επειδή η Μαδρίτη δεν λέει ποτέ όχι σε μια νύχτα ακολασίας, στο
τέλος, είτε σ’αρέσει είτε όχι, έχει πολλά χρόνια που μπαίνει σε τρέλες χειρότερες
απ’την αποψινή και το συκώτι της έχει συνηθίσει, μια κουκίδα πατέ, αλλά αντιστέκεται
πάντα, που γι 'αυτό είναι αυτή που κερδίζει περισσότερο.
Το θέμα είναι ότι την Τετάρτη η Μαδρίτη μας έκανε όλους να
πιστέψουμε ότι ήταν αποφασισμένη να παρατήσει τις ανοησίες, να ορίσει επιτέλους
το κεφάλι, γιατί στην εξέταση της συνείδησης που είχε κάνει με τον θεραπευτή της,
είχε συνειδητοποιήσει ότι αν συνέχιζε στο μονοπάτι στο οποίο κατευθυνόταν κατά τους
προηγούμενους μήνες, θα’χε καταλήξει σε οποιοδήποτε σοκάκι παρατημένη απ’το
χέρι οποιουδήποτε θεού, τυλιγμένη στα απόβλητά της, χωρίς καν ένα Τσάμπιονς Λινγκ
για να βάλει στο στόμα της. Στην Παρί έδειξε το καλύτερο πρόσωπό της, αυτού του
ανανεωμένου ξάδερφου που εκπλήσσει τους πάντες με την ψυχραιμία του σε μια
κοινωνική εκδήλωση της οικογένειας. Στη συνέχεια, η Μπέτις της προσέφερε ένα
ποτό, είπε την ανέκαθεν πρόκληση του «ένα και φύγαμε» και το ένα πράγμα έφερε
το άλλο και κατέληξε διπλωμένη σ’ένα after μπαρ, αλλά με το κεφάλι όρθιο,
γνωρίζοντας ότι ναι, το’χε παρακάνει, αλλά τους τρεις βαθμούς τους έπαιρνε, που
ήταν αυτό για το οποίο έχει βγει.
Τον Ζιντάν, ένας κύριος που δεν χάνει την ψυχραιμία του ούτε
πάνω σ’ένα αφηνιασμένο άλογο, τον έπεισε αυτό που είδε στο τελευταίο τέταρτο
της ώρας ενάντια στην Παρί Σεν Ζερμέν. Ήταν ένα σχετικά παρόμοιο σχήμα με την
πρώτη galáctico Μαδρίτη, αυτή που δεν είχε ακόμα τον ίδιο. Δύο καθαροί εξτρέμ,
Φίγκο και Σολάρι, δύο πίβοτ, Helguera και Makelele και δύο επιθετικοί, Ραούλ
και Μοριέντες. Δεν ανακάλυψε την Ατλαντίδα, αλλά τη μιμήθηκε. Έβαλε ξανά τους
Asensio και Lucas στα άκρα κι έβαλε τους δύο λιγότερο ευφάνταστους μέσους του, τους
Kovacic και Casemiro, στο κέντρο επιχειρήσεων. Εκεί δεν υπήρχε κανένας στο
τιμόνι. Ο Fabian χτύπησε το γκονγκ κι άρχισε η γιορτή, στην οποία η ψυχή, όπως
αναμενόταν, επρόκειτο να’ταν ο Joaquín.
Στο τέλος της αναμέτρησης ρωτούσαν τον Ricardo Sierra εάν
είχε την ηλικία που έλεγε ότι είχε, ότι φαίνεται ότι είναι πολύ μικρότερος. «Είμαι
36 ετών, όσο κι αν θα’θελα να’μουν 10 χρόνια νεότερος. Δεν υπάρχει κανένα
μυστικό, είναι η καθημερινή δουλειά, να μην χάνεις τον ενθουσιασμό. Το να
παίζεις σ’αυτό το επίπεδο είναι πάντα πολύ περίπλοκο και περισσότερο στην
ισπανική Λίγκα, η οποία είναι απαιτητική. Ο ενθουσιασμός είναι άθικτος, συνεχίζω
να το απολαμβάνω, με υποστηρίζουν καθημερινά. Θα συνεχίσω μέχρι να’ναι δύσκολο
να περάσω από έναν κώνο και θα πάω σπίτι». Πέρασε από πολλούς κώνους, που ήταν
αυτό με το οποίο έμοιαζε η άμυνα της Μαδρίτης όταν τον αντιμετώπιζε. Έκανε τη
μπανάνα για την κεφαλιά του Mandi και την χάρισε στον Júnior, ο οποίος ούτε καν
πίστευε ότι θα μπορούσε να βάλει ένα γκολ στη Μαδρίτη, και φυσικά, δεν το έκανε
αυτός, το έκανε ο Nacho, ο οποίος απ’ότι φάνηκε έχει και πολύ κακές μέρες.
Εάν προσκαλέσεις τη Μαδρίτη σ’ένα πάρτι με σκοπό να την
τουμπάρεις, πρέπει να της δώσεις κάτι δυνατό. Ο Joaquín έχει όλη την τέχνη του
κόσμου και κάνει ακόμα και τον πιο αναίσθητο να πιστέψει, αλλά οι λευκοί
διαθέτουν τόσες εναλλακτικές που αν δεν επιβιώσουν από ένα πράγμα, μπορούν να
το κάνουν από ένα άλλο. Κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν έχει σταματήσει να
χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία της, αλλά έχει περισσότερα απ’τον καθένα. Το κυριότερο
είναι ο Cristiano, ο οποίος φαίνεται επίσης ν’αναβιώνει απ’τους νεκρούς, με
δέκα γκολ σε έξι αγώνες, και το δευτερεύον δεν είναι ο Bale, ούτε καν. Ούτε κι ο
Benzema, ο οποίος είχε μόνο τρία λεπτά κι ακόμα κι έτσι σκόραρε, είδηση. Είναι
ο Asensio, ικανός να κάνει τη δουλειά του Isco, του Modric και του Cristiano αν
είναι απαραίτητο, αν του το ζητήσουν. Πως χρειάζεται αυτή την απαίτηση στους
ώμους του. Ο μόνος που κατέληξε νηφάλιος στο γλέντι, αν και πρέπει να τονίσουμε
τη στιγμή διαύγειας του Carvajal για να τρυπήσει σχεδόν όλη την verdiblanca
άμυνα για να δώσει ασίστ στον balear.
Ούτε εκείνο το γκολ του Κριστιάνο, το 2-4, δεν της έδινε
ηρεμία στην φορτισμένη ατμόσφαιρα του Villamarín. Ο Sergio Leon, ένας άλλος που
σκόραρε λίγο μετά την είσοδό του, κράτησε την ένταση μέχρι το τέλος, όταν ο
Karim έκανε το δικό του. Ο Ράμος έφευγε ικανοποιημένος, επιτέλους σκόραρε στο
έδαφος comanche. Ο Zidane επίσης, είχαν κερδίσει. Ο οπαδός επίσης, είχε διασκεδάσει.
Δεν υπάρχουν συνέπειες απ’την φιέστα. Αλλά η Μαδρίτη εξακολουθεί να πέφτει...
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
