Του Rubén Jiménez
"Ζιζού, άσε τα παιδιά να πλησιάσουν τον Asensio"
Τα πρώτα χρόνια του σχολείου είναι θεμελιώδους σημασίας για
την επιβεβαίωση της ποδοσφαιρικής ταυτότητας. Περιτριγυρισμένος από ομοίους, με
την ανάγκη να κάνεις φίλους και να βρεις συνεργούς για να συζητάς κάθε Δευτέρα,
το να μπορείς να’χεις μια αναφορά στο να μιμείσαι στην αυλή με μια μπάλα είναι θεμελιώδες.
Εκείνη την σεζόν 94-95, την τελευταία πριν απ’την έναρξη του δημοτικού σχολείου,
πριν του να κατέβεις στην αυλή «του μεγαλύτερων», ήταν αυτή του να πανηγυρίσεις
τα γκολ με τα γόνατα στο έδαφος και το δάχτυλο στον αέρα, αλά Amavisca.
Αλλά επίσης και στην οποία εμφανίστηκε ένα στοιχείο που θα
άλλαζε τα πάντα. Το ντεμπούτο του Ραούλ επηρέασε μια γενιά που τον μιμήθηκε
στις χειρονομίες, στα γκολ, στους πανηγυρισμούς. Που έμαθε να κάνει το λάθος
του τερματοφύλακα μια δική της αρετή, που έτρεχε μέχρι εξάντλησης για να σώσει
μπάλες που πήγαιναν άουτ. Το τσιμέντο της αυλής και οι γρατζουνιές στο
παντελόνι έδωσαν καλή πίστη αυτού. Τώρα θα το αποκαλούσαν στάση. Εμείς το
αποκαλούσαμε Raulismo.
Ο μύθος του σφυρηλατήθηκε χρόνο με το χρόνο και δεν κατανοούσαμε
έναν αγώνα της Μαδρίτης χωρίς τον Raúl. Πώς να’ταν αναπληρωματικός; Αν ήταν ο
παίκτης που θέλαμε όλοι να δούμε, απ’τον οποίο χρειαζόμασταν νέες εικόνες την
Κυριακή για να μπορέσουμε να τον μιμηθούμε τη Δευτέρα. Γι’αυτόν αναπνέαμε τον
πυκνό καπνό των μπαρ, όταν το να’χες ποδόσφαιρο στο σπίτι ήταν μια χίμαιρα. Το
ποδόσφαιρο είναι το ποδόσφαιρο ήταν η μεθαδόνη μας, αλλά η εμφάνιση του Pay per
view μας βίδωσε στο μπαρ. Ο Ραούλ πέρασε απ’το να φιλάει το δακτυλίδι στο να
δείχνει το νούμερό του τον καιρό που εμείς αφήσαμε το χυμό ροδάκινου για την Coca-Cola,
αλλά στην τηλεόραση ήταν πάντα αυτός.
Ο Marco Asensio έχει τα πάντα για να είναι ο Ραούλ των
παιδιών που γεννήθηκαν στην «μετά-Δέκατο» εποχή, τα μωρά της αφθονίας. Λόγω νεότητας,
λόγω ποιότητας, λόγω γκολ, λόγω ενθουσιασμού και λόγω όλων όσων δεν μπορούν να
καθοριστούν, τα οποία είναι τα πιο σημαντικά. Επειδή ένας αγώνας με τον Marco
στο γήπεδο μεταφράζεται σε 90 λεπτά στα οποία, ένα προς ένα, επιθυμείς η μπάλα να
βρίσκεται στα πόδια του. "Ας δούμε τι κάνει". Στους καιρούς της ανάλυσης
στο χιλιοστό, της δικτατορίας των δεδομένων και των δεικτών, το απρόβλεπτο
είναι ένας θησαυρός.
Οι Raúles του παρελθόντος θα’ναι οι Asensios του μέλλοντος.
Αλλά γι 'αυτό χρειάζεται ο Zidane να’ναι ο Valdano. Να τολμήσει και να το καταλάβει.
Ότι ο βιότοπος του Marco είναι το χόρτο του Bernabéu κι όχι ο πάγκος. Ότι οι
αποφάσεις του δεν επηρεάζουν μόνο την έκβαση του παιχνιδιού, αλλά και την
ευτυχία εκείνου που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της οθόνης. Ότι ο αριστεροπόδαρος
της 2ºB χρειάζεται κάποιον να μιμηθεί έτσι ώστε οι δεξιοπόδαροι να τον ζηλεύουν,
όπως συμβαίνει σε όλες τις κατηγορίες όλων των γενεών. Ο Βαλντάνο είδε τον
Ραούλ. Και του έδωσε φτερά, δεν του τα έκοψε.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
