Του Gonzalo Cabeza
Ήρθε ισόπαλη με την Βιγιαρεάλ
Η λευκή ομάδα έκανε ένα παιχνίδι πολύ παρόμοιο με αυτό που
παίζει όλο το χρόνο, αλλά αυτή τη φορά δεν εμφανίστηκε ένα γκολ στο τέλος για
να δώσει τους τρεις βαθμούς. Ο Ramos πρωταγωνίστησε και στις δύο περιοχές
Το ηρωικό δεν μπορεί να’ναι ρουτίνα, κι αν η Ρεάλ Μαδρίτης
δεν το ξέρει αυτό θα’ναι απόλυτα λανθασμένη. Ο αγώνας εναντίον της Βιγιαρεάλ προσαρμόστηκε
καλά στο σενάριο που αυτή τη σεζόν φαίνεται να’ναι μοναδικό στους λευκούς, αυτό
που αναμιγνύει στιγμές πλήξης κι αταξίας με άλλες απόλυτης λευκής κυριαρχίας.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, η έκβαση άλλαξε. Το προσπάθησαν με όλο το πάθος και τη
δύναμη στα τελευταία λεπτά, γυρόφερναν το γκολ σε κάθε ενέργεια. Αλλά δεν ήρθε.
Δεν είναι κάθε μέρα γιορτή. Μετά την ισοπαλία των Barcelona Ατλέτικο αμβλύνθηκε
το μικρό δράμα της απώλειας της νίκης. Επειδή η la Liga Santander είναι η ίδια,
αλλά επίσης τόσο διαφορετική. Ούτε κι εξεπλάγη κανείς που ο Sergio Ramos, για
άλλη μια φορά, ήταν ταυτόχρονα ο ήρωας κι ο κακός. Το συνηθίζει η ποδοσφαιρική
σχιζοφρένεια ενός παίκτη που είναι τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα.
Τριάντα χρονών είναι ο στόπερ και δεν έχει ακόμη κατορθώσει να
μετριάσει τις αμυντικές υπερβολές του. Είναι ο άνθρωπος που έχει αποβληθεί τις
περισσότερες φορές κι επίσης αυτός που έχει κάνει τα περισσότερα πέναλτι. Δεν
φαίνεται να τον ενδιαφέρει πάρα πολύ, αυτός συνεχίζει στον κόσμο του, πιστός στην
καρικατούρα που έχει συναρμολογήσει και η οποία αναμειγνύει συχνά την ιδιοφυΐα με
την καταστροφή. Τι έκανε αυτή τη φορά; Ένα πέναλτι σαν ένα κάστρο. Επιπλέον,
έκανε το ίδιο χέρι όπως την περασμένη Κυριακή στο Cornella και το οποίο ο
διαιτητής, ανεξήγητα, δεν είδε. Εκείνο θα σήμαινε μια αποβολή, αυτό ήταν ένα
πέναλτι πριν απ’το διάλειμμα το οποίο ο Bruno εκτέλεσε με χειρουργική ψυχραιμία
και σήμαινε ότι η Μαδρίτη έπρεπε να κωπηλατήσει κόντρα στο ρεύμα.
Θα’ταν άδικο να αποδώσουμε αυτό το γκολ μόνο στο χέρι του Ramos,
αν κι αν αυτό ήταν το τέλος της ανοησίας. Πριν, ο πρώην νηφάλιος Varane επινόησε
ένα χορευτικό μόλις λίγα μέτρα απ’την περιοχή του. Μια προσποίηση, σχεδόν μια
Μαρσεγέζικη πιρουέτα απ’αυτές του προπονητή του, η οποία κατέληξε σε απόλυτη
καταστροφή. Ο Trigueros δεν πίστευε στην τύχη που είχε φέρει τη μπάλα στο έλεός
του, με την άμυνα απλωμένη, προχώρησε λίγα μέτρα χωρίς αντίπαλο -ίσως επειδή ο Carvajal,
που μόλις είχε μπει, έδενε τα παπούτσια του-, σούταρε χωρίς πολλή πίστη και βρήκε
τα χέρια του στόπερ απ’το Camas, ο οποίος σήκωσε τα χέρια σαν ένα φλαμένκο.
Εκεί, με λίγους ενόχους, η εικόνα του γκολ είναι πιο συγκεκριμένη.
Ο Ramos, ο ίδιος Ράμος του πέναλτι, ήταν επίσης αυτός που τροποποίησε
το επίπεδο κατά το δεύτερο ημίχρονο. Χρειάστηκαν μόνο τρία λεπτά κι ένα κόρνερ
λίγο μπερδεμένο κατέληξε στο κεφάλι του. Η ανέκαθεν ιστορία, ένα γκολ για να εξιλεωθεί
απ’τα χοντρά αμυντικά λάθη. Πράγματα που θα’πρεπε να αποφεύγονταν λόγω της ωριμότητας
ενός τριαντάρη, αλλά που, στην περίπτωσή του, αναμένονται. Το ταλέντο υπάρχει, την
εναέρια ικανότητα του την έχουν πολλοί λίγοι, εάν υπάρχει κάποιος που την έχει.
Στον ίδιο άνθρωπο η μιζέρια και οι ζητωκραυγές, η συνεχής αντίφαση.
Η Ρεάλ Μαδρίτης, πέρα απ’τον Sergio Ramos, είναι μια αμήχανη
ομάδα, απ’αυτές που δεν ξέρουν αν πάνε ή έρχονται. Σε κάποιες στιγμές φαίνεται
μια ομαδάρα, ειδικά όταν ο Kroos φοράει τα παράσημα στο στήθος. Δεν ήταν ο Modric
για να τον συνοδεύσει στην προσπάθεια, έτσι που αυτός, μόνος, έπρεπε να βγάλει
τη μπάλα συνετά. Έχει ένα σχεδόν άπειρο ρεπερτόριο, οδηγεί με ταλέντο, ανοίγει στις
πλευρές, παίζει κοντά και μακριά... όταν είναι καλά έχει την πλαστικότητα των
μεγάλων, και σ’αυτό το ξεκίνημα της σεζόν συνεχίζει να’ναι ένας απ’αυτούς που
ξεχωρίζουν περισσότερο στην ομάδα.
Το πεσμένο BBC
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που δίνει ο Kroos πρέπει να ολοκληρωθεί,
κι εκεί όπου αναμένονται λιγότερο, είναι εκεί όπου εμφανίζονται τα περισσότερα
προβλήματα. Ο Ζιντάν βγήκε με όλους, δηλαδή, με το BBC, κι αυτό αυτήν την
στιγμή δεν είναι σίγουρο για τίποτα. Είναι τρεις παίκτες με τεράστιες
δυνατότητες, αλλά με μια πεσμένη φυσική κατάσταση. Ο Bale το προσπάθησε,
ανεπιτυχώς. Ο Μπενζεμά κινούνταν στην κορυφή σαν ένας περιβόητος μπόξερ, χωρίς
να γνωρίζει πού ήταν και ποια ήταν η λειτουργία του στο Μπερναμπέου. Ο Cristiano
είχε κάποια δραστηριότητα, κάποιο κακό τελείωμα, αλλά είναι πολύ μακριά απ’αυτό
που πρέπει να φτάσει να’ναι. Αν το τελείωμα είχε δουλέψει θα μιλάγαμε για κάτι
εντελώς διαφορετικό. Αλλά αυτό δεν
συνέβη.
Είναι αλήθεια ότι η Βιγιαρεάλ δεν είναι μια όποια κι όποια ομάδα.
Έφτασε στο στάδιο της Μαδρίτης, στάθηκε με ευφυΐα και προσπάθησε να ανταπεξέλθει
σε μια καταιγίδα όταν έρχονταν, οι μπακ και οι στόπερ, κοντά μεταξύ τους και
πίσω, καταναλώνοντας δυνάμεις κυνηγώντας τους αντιπάλους. Όταν ρίσκαραν στην
επίθεση, που σε στιγμές του αγώνα ήταν κάτι κοινό, το έκαναν πάντα με σύνεση κι
ευφυΐα. Είναι, εδώ και χρόνια, ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ, με καλούς παίκτες
-Sansone ή Cheryshev, για να δώσουμε παραδείγματα των νέων- και σαφείς ιδέες.
Στην Ρεάλ Μαδρίτης υπήρχαν περισσότερες καινοτομίες στην
11άδα, γιατί αυτή είναι η χρονιά του rotation. Ο James, ο οποίος είχε κερδίσει τη θέση σε προηγούμενα
κεφάλαια, δεν έκανε κακό παιχνίδι. Φάνηκε πολύ πιο πάνω απ’την προηγούμενη
έκδοσή του, κι όταν η Μαδρίτη πίεζε, άφηνε την πλευρά κι έδινε νόημα στις μπάλες
που περνούσαν απ’τα πόδια του. Κάτι παρόμοιο μπορεί να ειπωθεί για τον Danilo, εκδιωγμένος
τον περασμένο χρόνο από οπαδούς που τον υποδέχτηκαν με νύχια, αλλά ο οποίος γενικά
είναι ένας καλός παίκτης. Ξεκίνησε στα δεξιά, αλλά έπρεπε να αλλάξει την πλευρά
του λόγω του τραυματισμού του Marcelo -άσχημο για τη Μαδρίτη- και, παρά το
γεγονός ότι έπαιξε στην αντίθετη θέση, επέδειξε σωματική ανάπτυξη και
περισσότερο ποδόσφαιρο από ό, τι αναμένονταν.
Ο Ζιντάν, του οποίου το νικηφόρο σερί τελείωσε η Villarreal,
προσπάθησε να επιλύσει τον αγώνα με το συνηθισμένο: πρώτα ο Lucas, μετά ο Morata.
Η επίδοση του εξτρέμ ήταν, ως συνήθως, άψογη, ντουμπλάροντας με τον Carvajal
και δημιουργώντας προβλήματα για τον αντίπαλο. Τα πράγματα, όμως, αυτή τη φορά
δεν ήταν μεγάλα, οι προσπάθειες του Ζιντάν έμειναν σ’αυτό, σε προσπάθειες. Χωρίς
αίσιο τέλος.
Το αποτέλεσμα, κριτής όλων αυτών, κάνει τη Μαδρίτη να φεύγει
απογοητευμένη που έχασε δύο βαθμούς εντός έδρας. Η πραγματικότητα είναι ότι οι
αισθήσεις έμοιαζαν πολύ, ίσως πάρα πολύ, σ’όλα όσα έδειξε η ομάδα σ’αυτές τις
πρώτες εβδομάδες της σεζόν. Καλές φάσεις, λίγη τακτικότητα, τ’αστέρια πεσμένα και
πολύ πίστη για να κερδίσει στο τέλος. Η πίστη, όσο κι αν λένε, μερικές φορές
δεν κινεί βουνά.
@suntagm_puskas
