Του Jesús Garrido
20 τα γκολ της Μπορούσια σε τέσσερα παιχνίδια
Η ανησυχία της Μαδρίτης μεγαλώνει καθώς τα δύο πρώτα
παιχνίδια χωρίς αυτόν έληξαν ισόπαλα και τώρα έρχεται η Μπορούσια Ντόρτμουντ
του Tuchel, ένας χείμαρρος γκολ που χρειάζεται μεγάλο σεβασμό
Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει σχεδιάσει τη σεζόν βάσει του Ευρωπαϊκού
Κυπέλλου στο Μιλάνο. Με την κατάκτηση του μεγαλύτερου τίτλου που μπορεί να
πάρει μια ομάδα, οι αναλύσεις γίνονται απείρως πιο καλοπροαίρετες. Αν μια ομάδα
έχει ανακηρυχθεί η καλύτερη απ’τις καλύτερες, η σύμπτωση δεν θα πρέπει να’ταν η
κύρια αιτία αυτού του θριάμβου. Αν αυτή η ομάδα κέρδισε επιπλέον 16 συνεχόμενα
παιχνίδια στο πρωτάθλημα, θα μπορούσαμε να διαβεβαιώσουμε ότι ήταν η καλύτερη
στον κόσμο, καθώς τα αποτελέσματα δύσκολα μπορεί να γίνουν πιο θετικά. Αυτό το
ασυναγώνιστο πρότζεκτ, υλοποιημένο τέλεια έχει, ακόμη και μ’όλα αυτά, μια ρωγμή
που στάζει και πλημμυρίζει τις εγκαταστάσεις του, που επισκευάστηκε με μια θαυματουργή
μονωτική ταινία, προερχόμενη απ’τον Βραζιλιάνο, Carlos Henrique Casemiro.
Λίγοι γνώριζαν ποιος ήταν ο Casemiro μέχρι που ο Αντσελότι τον
έβαλε στο Westfallen Stadion της Ντόρτμουντ λίγο περισσότερο από 15 λεπτά πριν
το τέλος του αγώνα. Η Μαδρίτη έχανε 2-0, ένα ακόμα γκολ θα’στελνε το παιχνίδι
στην παράταση, και τα σημάδια που έβγαζε το παιχνίδι είναι ότι θα μπορούσε να
συμβεί ανά πάσα στιγμή. Ο Αντσελότι πήρε τον μόνο καθαρό αμυντικό μέσο που είχε
και τον έβαλε να παίξει για να φράξει τα νερά και να επιταχύνει το πέρασμα του
χρόνου μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής τη λήξη. Ο Βραζιλιάνος έκανε ό, τι του ζητήθηκε,
να καταστρέψει, κι επέτρεψε στη Μαδρίτη να προκριθεί για τέταρτη συνεχή χρονιά
στους ημιτελικούς του Champions League έχοντας επιζήσει στη Γερμανία.
Εκείνη τη μέρα, ο Casemiro υποσχέθηκε στο madridismo ότι
επρόκειτο να’ναι ένας σημαντικός παίκτης για την ομάδα. Και μετέπειτα το έκανε
τόσο, που ο σύλλογος πίστευε ότι όλα ήταν μια χαρά, θαυμάσια, για το απλό
γεγονός ότι ο Casemiro συνέχιζε να φράζει τα νερά με την ίδια διάρκεια κι
επιμονή με τον βραχίονα ενός κινεζικού χρυσού γάτου. Η πραγματικότητα της
Μαδρίτης είναι ότι εξαρτάται απ’το νεαρό μέσο περισσότερο απ’την αποτελεσματικότητα
των τριών κύριων επιθετικών της, κι ένας σύλλογος τόσο μεγάλος όσο η Μαδρίτη
δεν μπορεί να βρίσκεται στη μετάπτωση του ότι επειδή της αφαιρείται ένα
κομμάτι, καταρρέει ο πύργος Jenga. Το να μην κερδίσει εναντίον των Βιγιαρεάλ ή
Λας Πάλμας εμπίπτει στις λιγότερο απομακρυσμένες πιθανότητες, αλλά η Μαδρίτη
έχει βρεθεί και στις δύο περιπτώσεις με το ίδιο άλυτο πρόβλημα: την αντικατάσταση
του Casemiro και την ανταμοιβή που προκαλεί η απουσία του.
Η ανησυχία αυξάνεται όταν αυτά τα δύο ήταν τα δύο πρώτα
παιχνίδια της σεζόν χωρίς αυτόν και κατέληξαν και τα δύο χωρίς λευκή νίκη, λόγω
του οποίου αυξάνεται ο πανικός ενόψει των αγώνων που έρχονται μεσοπρόθεσμα. Ο
πιο άμεσος είναι η επιστροφή στη Ντόρτμουντ, απόψε. Πόσο λίγη σχέση έχει αυτή η
Μπορούσια μ’εκείνη του 2014, και πόσο σεβασμό προκαλεί με τον ίδιο τρόπο. Απ’την
11άδα που παρέταξε ο Jürgen Klopp για να προσπαθήσει ν’ανατρέψει το σκορ της Μαδρίτης
ως βασικός παραμένει μόνο ο Lukasz Piszczek. Στο δεύτερο μέρος μπήκε ο
Pierre-Emerick Aubameyang, ο οποίος θα ξεκινήσει παρά τα σωματικά προβλήματα
του. Κανείς άλλος από’κείνους δεν θα παίξει βασικός απόψε.
Η ελεγχόμενη δύναμη του Tuchel
Ούτε καν ο Klopp δεν είναι, αλλά ο Tuchel. Και η Ντόρτμουντ
δεν παίζει το ίδιο, αλλά κάτι άλλο. Αυτή η Μπορούσια μοιάζει, μάλιστα, πολύ στη
Ρεάλ Μαδρίτης. Στον Klopp άρεσε πάντα το άμεσο παιχνίδι, η ταχύτητα, ο ίλιγγος.
Τα παιχνίδια του ήταν και είναι πάντα ένα πήγαινε έλα, στα οποία οι τακτικές
προσεγγίσεις του σχετίζονταν με την ταχύτητα, τα τρεξίματα και το γκολ. Ο
Thomas Tuchel έβαλε ένα κερασάκι στη Ντόρτμουντ. Εφάρμοσε τις βασικές αρχές του
παιχνιδιού θέσης, διατηρώντας παράλληλα το προφίλ των παικτών που χρησιμοποιούσε
ο νυν προπονητής της Λίβερπουλ. Δηλαδή, ολοκλήρωσε το εγχειρίδιο του Klopp.
Συνδύασε την υπερχείλιση και την ευκινησία του πριν με την
καλή μεταχείριση της μπάλας για να δημιουργήσει μια οργανωμένη επίθεση, πολύ
ζωντανή και με πολλές επιθετικές εναλλακτικές. Τον πόνεσε, όπως όλους, η
απώλεια των Hummels, Gündoğan και Mhkitarayan, αλλά χωρίς να κοιτά πίσω άρχισε
να δουλεύει χωρίς αυτούς και το πέτυχε κατ’αυτόν τον τρόπο που να μην φαίνονται
οι απουσίες τους. Έχει προσφέρει στον Bartra τη δόση εμπιστοσύνης που
χρειαζόταν, έχει επιτύχει αυτό που δεν πέτυχε ποτέ ο Γκουαρντιόλα, το οποίο
είναι να λειτουργεί ο Götze ως εσωτερικός κι έχει ενισχύσει έναν αριστερό μπακ,
όπως τον Raphaël Guerreiro μέχρι να τον κάνει να παίζει σ’ό,τι χρειάζεται ένα
εξυψωμένο επίπεδο. Είναι, με τον Weigl, οι τέσσερις παίκτες μέσω των οποίων ρέει
το ορθόδοξο παιχνίδι της Ντόρτμουντ, η εναλλακτική εκδοχή που δίνουν τα δύο
παιδιά που μόλις που είναι σε ηλικία για να οδηγούν, οι Dembélé και Pulisic. Μπροστά,
η καλύτερη εφεύρεση του Klopp, ένα απ’τα καλύτερα «9» στον κόσμο, ο Aubameyang.
Ο Kovacic, η λιγότερο αναγκαστική επιλογή
Ο επιθετικός χείμαρρος της Ντόρτμουντ (20 γκολ στα τελευταία
τέσσερα παιχνίδια) είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει ο Ζιντάν ως
προπονητής μετά τον τελικό του Champions League εναντίον της Ατλέτικο. Και θα
το κάνει μ’ένα πολύ σκληρό μειονέκτημα που είναι το να μην έχει τον Casemiro,
χωρίς να’χει κανέναν φυσικό αντικαταστάτη για το συγκεκριμένο προφίλ. Δεν είναι
το ίδιο να’χει έναν παίκτη που μπορεί να παίξει σ’αυτή τη θέση, με το να’χει
έναν παίκτη που παίζει το ίδιο. Η αντιρρόπηση υπό αυτή την έννοια του ρόστερ
της Μαδρίτης είναι ανησυχητική. Ο μόνος φυσικός καθαρός αμυντικός μέσος που είχε
ο Ζιντάν, ο Marcos Llorente, παίζει στην Αλαβές.
Στον Ζιντάν, ως εκ τούτου, απομένει να ρίξει τις
εναλλακτικές λύσεις που έχει χρησιμοποιήσει στα τελευταία δύο παιχνίδια ή να
δοκιμάσει κάποια έκπληξη που μπορεί να μειώσει στην ελάχιστη δυνατή έκφραση τη δύναμη
της Ντόρτμουντ. Η πιο συντηρητική επιλογή θα’ταν να τοποθετήσει τον Mateo
Kovacic στη θέση του Casemiro. Χωρίς να’ναι ένας καθαρά αξονικός παίκτης, ο
Κροάτης είναι ο μόνος που μπορεί να πραγματοποιήσει μια παρόμοια φυσική ανάπτυξη
με του Βραζιλιάνου, επιπλέον με την βελτίωση στην οργάνωση του παιχνιδιού. Η
τάση του να κουβαλά τη μπάλα τον μετατρέπει σ’ένα αδύναμο κομμάτι μπροστά στην
ασφυκτική πίεση των Γερμανών.
Ο προπονητής θα μπορούσε επίσης να ρίξει τον Toni Kroos σ’αυτή
την θέση, όπως έκανε ο Αντσελότι, αλλά δεν είναι ακριβώς επιδέξιος στις αμυντικές
αρετές και η πορεία του προς τα πίσω σε γρήγορες επιθέσεις είναι κακή. Το να
βάλει μαζί τους Kroos και Modric, όπως στην Γκραν Κανάρια, αυξάνει την
ισορροπία, αλλά περιορίζει τη δημιουργικότητα σε περιοχές όπου είναι αναγκαία,
δηλαδή, μπροστά, όπου οι Κριστιάνο, Μπέιλ και Μπενζεμά έχουν πάντα προβλήματα
δημιουργίας παιχνιδιού μεταξύ τους. Κι αυτό που δεν φαίνεται να εξετάζεται
είναι να τοποθετήσει ως αμυντικό μέσο ένα στόπερ, όπως έκανε ήδη ο Μουρίνιο με τον
Pepe κι ο Αντσελότι με τον Ramos (αν κι ο αρχηγός έπαιξε ως δεξιός εσωτερικός,
στην πραγματικότητα). Ο στόπερ που έχει τη μεγαλύτερη εμπειρία σ’αυτή τη θέση
είναι ο Varane, αλλά ποτέ δεν έχει χρησιμοποιηθεί εκεί από τότε που είναι στη
Μαδρίτη. Όλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψη ότι οι τρεις φορ είναι ακλόνητοι, επειδή
μια άλλη επιλογή θα’ταν να παίξει με τέσσερις μέσους και δύο επιθετικούς, αλλά
ούτε το σκέφτονται, ούτε θα συμβεί.
@suntagm_puskas
