Του Jesús Garrido
Η Λας Πάλμας ισοφάρισε όταν η Μαδρίτη έλεγχε
Η Λας Πάλμας πρότεινε στη Μαδρίτη μια ανταλλαγή χτυπημάτων
και κατέληξε σε ισοπαλία χάρη στα τέσσερα γκολ από ριμπάουντ, το τελευταίο, όταν
οι λευκοί κοίμιζαν τον αγώνα
Η Μαδρίτη δεν είναι πλέον αξιόπιστη. Το να μην κερδίσει ένα
παιχνίδι πριν από λίγα χρόνια ήταν λογικό, έμπαινε μέσα στην τυπική λογική μιας
ισορροπημένης διοργάνωσης, αλλά η ανωτερότητα των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης
κατά την τελευταία δεκαετία σημαίνει ότι μια ισοπαλία αναλύεται α’την σκοπιά
της ήττας. Η ισοπαλία εναντίον της Βιγιαρεάλ ήταν, εν μέρει, αλλά θα μπορούσε
να πιστεύεται ότι ήταν μια μέρα που δεν δούλεψαν τα πράγματα, δηλαδή, απλά ένα
εμπόδιο στο δρόμο. Το να παίρνει μόνο έναν ακόμα βαθμό απ’την Λας Πάλμας
ακούγεται ήδη σαν ένα πρόβλημα. Η Μαδρίτη δεν έχει κερδίσει δύο βαθμούς ενάντια
των δύο αυτών ομάδων, αλλά έχει χάσει τέσσερις, τέσσερις που θα’πρεπε να
κερδίσει.
Αυτή η εκδήλωση της αρνητικής δυναμικής (καθώς δύο
συνεχόμενα κακά παιχνίδια αυτό σημαίνουν), διαγράφει απ’τη μνήμη αυτό που έκανε
ο Ζιντάν για να κερδίσει το παιχνίδι, ακριβώς το κίνητρο που θα’χε ανοίξει τα
πρωτοσέλιδα των μεγάλων εφημερίδων και των τηλεοπτικών ειδήσεων. Η Μαδρίτη έχει
παίξει τα τελευταία χρόνια μ’ένα 4-3-3 που μόνο περιστασιακά θα μπορούσε να
γίνει ένα 4-4-2. Αλλά ο προπονητής αισθάνθηκε ότι η ομάδα του χρειάζεται μια
μικροσκοπική επανάσταση που θα μπορούσε να επιλύσει ένα παιχνίδι που ήταν πολύ
κοντά. Έβγαλε τον Marco Asensio, ο οποίος έπαιζε ως 10άρι, για να βάλει τον
Μπενζεμά και να παίξει έτσι με τον Γάλλο και τον Morata στην κορυφή. Πέρασε σ’ένα
εξαιρετικό 4-2-4 που έδωσε αποτέλεσμα. Ο Μπενζεμά σκόραρε χάρη σ’αυτήν την
τακτική διάταξη, βάζοντας τη Μαδρίτη μπροστά στο τέρμα του Javi Varas,
κλείνοντας την έξοδο της μπάλας και προκαλώντας ψηλές ανακτήσεις που προωθούσαν
κίνδυνο. Μια επιτυχία που θα ξεχαστεί σύντομα.
Ο Ζιντάν τράβηξε αυτόν τον άσο (κοινό σε πολλές ομάδες, πολύ
σπάνιο στη Μαδρίτη) επειδή το να παίξει στην Unión Deportiva είναι πραγματικά
δύσκολο. Και περισσότερο σ’αυτήν, όχι σ’αυτην που έπαιξε στο Anoeta χωρίς κάποια
ανταγωνιστική ένταση απ’την αρχή. Στο σπίτι κι ενάντια στη Μαδρίτη έκανε το
αντίθετο. Ένας άλλος προπονητής θα αντιμετώπιζε την απουσία του Boateng προσθέτοντας
έναν άλλον αμυντικό χαφ στη μεσαία γραμμή για να δημιουργήσει υπεροχή ενάντια στον
ηγέτη της Laliga Santander, αλλά αυτό δεν το κάνει ο Setién. Έβαλε δύο χαφ σε
διαφορετικά ύψη κι άλλους τέσσερις παίκτες με επιθετικό προσανατολισμό και μια
συντριπτική όρεξη για δουλειά, μια λιγότερο σκληρή δουλειά, εφόσον είχαν τη
μπάλα στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα.
Η Λας Πάλμας περιστρέφεται γύρω απ’τον Roque Mesa κι όλα όσα
συμβαίνουν στην ομάδα προέρχονται απ’αυτόν, τόσο στην πτυχή της δημιουργίας, όσο
και της καταστροφής. Η πληθωρικότητα του canario, ο οποίος καλείται να θαμπώσει
τον Lopetegui νωρίτερα παρά αργότερα, περιβάλλεται από ταλέντο και πολύ δουλειά
βασισμένη στην τακτική, καθαρό έργο του Setién. Μέχρι να βάλει ο Ζιντάν
τέσσερις επιθετικούς και να συνθλίψει τον αντίπαλο πάνω στο τέρμα του, το παιχνίδι
των Vicente και Mesa στον χώρο ευθύνης των Kroos, Modric και, πάνω απ 'όλα,
Asensio, ήταν μέχρι κι απλό. Η δημιουργία της Μαδρίτης επέστρεψε, για άλλη μια
φορά, στο να μην βρίσκει μεγαλύτερο τρόπο εξέλιξης πέρα απ’τη δεξιά πλευρά με
τη δύναμη του Bale και τις εμφανίσεις του Carvajal. Ο Morata προσπαθούσε να προσφέρει
μια εναλλακτική λύση στ’αριστερά, όπου τον ανάγκαζε να τραβιέται, ένας στατικός
Cristiano, περισσότερο υπολειμματικός παρά αθροιστικός. Η οριζόντια πάσα του
Kroos κι ο επιδέξιος Ράμος στο πλάι ήταν ο μόνος τρόπος για επιτυχείς δυνατότητες
διαφυγής.
Στη Μαδρίτη αρέσει η ανταλλαγή χτυπημάτων. Έχει παίκτες που
είναι ειδικοί σ’αυτόν τον τρόπο παιχνιδιού κι αν η αντίπαλη προτείνει μια μάχη
μέχρι ΚΟ, η Μαδρίτη ανεβαίνει πρόθυμα στο ρινγκ. Αλλά ένας πυγμάχος δεν παλεύει,
αν έχει το ένα μάτι μαυρισμένο απ’την αρχή, και η Μαδρίτη ήταν μονόφθαλμη. Η επιρροή
του Casemiro στην ομάδα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που χωρίς αυτόν υπάρχει
μια αντιρρόπηση που δεν έχει λύση. Ο Ζιντάν δεν έψαξε έναν αναπληρωματικό, παρά
μόνο κατέφυγε στους δύο που έχει ο Βραζιλιάνος μπροστά, τους Kroos και Modric,
στην περιοχή της δημιουργίας για την παραγωγή του παιχνιδιού, αλλά αν αυτοί
κατέβουν κανείς δεν υποδέχεται και συνεχίζει τη διαδικασία προς τα εμπρός. Ο Asensio
παίζοντας ως «10» έπεσε σε τοίχους με τον Roque Mesa κι αισθάνθηκε αμέσως κατώτερος
παρά το ότι τον περνάει ένα κεφάλι. Πώς επιβάλλεται ο teldense.
Η ανταλλαγή των χτυπημάτων δεν προκάλεσε σοβαρές πληγές σε κανέναν
μέχρι να μπει καλά το παιχνίδι. Ο Bale, με την σέντρα κλεισμένη κι αναγκασμένος
να λιμνάζει στην πλευρά, δεν σταματούσε να ψάχνει τον Morata, αλλά ο Morata δεν
έχει αρπάξει ακόμα τη φανέλα της Μαδρίτης, όπως πρέπει να το κάνει το «9» της
λευκής ομάδας. Δεν μιλάμε πλέον για γκολ, που κάποιο το’χει βάλει, αλλά για την
επιρροή στο παιχνίδι, στην ανάγνωση του παιχνιδιού. Για τον Κριστιάνο καλύτερα
να μην μιλήσουμε. Απ’την άλλη πλευρά, ο Roque την έβγαζε, ο Tana την διαχειρίζονταν
κι ο Viera κοιτούσε υπεροπτικά την λευκή άμυνα. Ο Livaja πάλευε, που είναι αυτό
για το οποίο έχει έρθει στο νησί, για να παλεύει.
Δεν είναι μια ακριβή αντιστοιχία, σε κάθε ομάδα έλειπε πάντα
μια τελευταία πινελιά, μια ντρίμπλα που δεν βγήκε ή ένα κλάσμα του
δευτερολέπτου πάρα πολύ σκέψης ή πολύ λίγης. Για να συνεχίσει αυτό το σενάριο ήρθαν
πολύ ευθυγραμμισμένα τα τέσσερα γκολ, όλα από ριμπάουντ, καθάρματα, αλλά βρέθηκαν.
Αυτό που αποβαίνει απίστευτο από όλα αυτά είναι ότι το πρώτο ήρθε από μια
μεγάλη ενέργεια του Nacho, όχι επειδή δεν είναι ικανός, που είναι, αλλά για το
λίγο σύνηθες που είναι να βλέπουμε τον canterano να μοιράζει ατομικές επιθετικές
ενέργειες. Απ’το ριμπάουντ σκόραρε ο Asensio. Δεν έκανε ένα καλό παιχνίδι, αλλά
σκόραρε και πάλι. Εμφανίζεται πάντα, κατά κάποιον τρόπο.
Σε αντάλλαγμα, θα μπορούσε να’ρθει το γκολ της Λας Πάλμας.
Σκόραρε ο Tana, ο τύπος που δεν άρεσε στον Paco Herrera και που ο Setién έχει μετατρέψει
σ’ένα «10», σε μια προοδευτική ανάπτυξη στην οποία δεν τολμώ να βάλω ταβάνι.
Ήρθε από ένα ριμπάουντ, φυσικά. Αλλά είναι ότι ήρθε επίσης μετά από ένα
ριμπάουντ, αυτό του Μπενζεμά, μόλις που είχε μπει για να παίξει μεσοεπιθετικός,
καταλήγοντας να σκοράρει ως επιθετικός επειδή ο Κριστιάνο απέτυχε σ’ένα τετ α
τετ. Και στο τέλος, ο Araujo. Αυτό το παιδί που ήταν στη Barça Β χωρίς πόνο
ούτε δόξα, που τελικά φαίνεται να’χει επικεντρωθεί στο ποδόσφαιρο μετά από το
ντεμπούτο στην Primera όπου πέρασε απαρατήρητος.
Η ιδιαιτερότητα του γκολ του 2-2 είναι ότι εμφανίστηκε όταν
η UD είχε παραιτηθεί. Η πετσέτα ήταν έτοιμη να πέσει θεωρώντας τον αγώνα τελειωμένο.
Ο Isco είχε μπει στον αγώνα για να δώσει στη Μαδρίτη το πάγωμα, το να φέρει το
χρονόμετρο στο 94ο λεπτό ομαλά. Χωρίς προειδοποίηση, ο Tana έθεσε μια
εναέρια μπαλιά μπροστά, ο Vicente την άφησε στην κορυφή κι εμφανίστηκε ο «Κινέζος».
Σούταρε πάνω στον Casilla, κυνήγησε σχεδόν κατά λάθος το δικό του ριμπάουντ με
το αριστερό αποτρέποντας στη μπάλα να φύγει και πάνω στη γραμμή έφτασε πριν απ’τον
Nacho για να σκοράρει. Σε εκείνο το σημείο, δεν το περίμενε το Στάδιο της Γκραν
Κανάρια, αλλά τελικά έκλεψε δύο βαθμούς απ’τη Ρεάλ Μαδρίτης.
