Του Jorge Fernández
Οι λευκοί δεν το κατάφερναν για περισσότερα από 9 χρόνια
7 Μάη του 2008, μια μεγάλη μέρα για τον madridismo. Η Barcelona
κάνει pasillo στους blancos, που μόλις κέρδισαν το 31ο πρωτάθλημά
τους. Στο ματς, ο χορός του αιώνιου αντιπάλου είναι απ’αυτούς που αφήνουν εποχή.
Ραούλ, Ρόμπεν, Higuaín και Van Nistelrooy σκοράρουν για την ομάδα του Chamartin
και στα τελειώματα του αγώνα, ο Henry βάζει το γκολ της τιμής για τη Barça. Ένα
4-1 που άφησε ένα στατιστικό που εκείνη την στιγμή δεν ήταν σημαντικό, αλλά που
με το πέρασμα των ετών θα’μενε στη μνήμη.
Αυτή ήταν η τελευταία μέρα στην οποία κέρδισε η Μαδρίτη την
κατοχή απ’τη Barcelona, μέχρι χθες. 32 παιχνίδια αργότερα. Στο μεταξύ, η Barça του
Πεπ. Μια ομάδα που έγραψε ιστορία, που κέρδισε το sextete και που έκανε την
κατοχή της μπάλας μότο του παιχνιδιού της. Δεν είχε σημασία αν κέρδιζε, αν έχανε
ή αν έρχονταν ισόπαλη, ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο μ’αυτήν την ομάδα με επικεφαλής
στο γήπεδο τον Xavi Hernández: η κατοχή ήταν δική της.
Η διαφορά έγινε μεγαλύτερη στην εποχή του Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος
ήταν ένας προπονητής, ο οποίος δεν ήθελε τη μπάλα με τίποτα. Η ομάδα του
εκμεταλλεύονταν την ταχύτητα της αντεπίθεσης που του πρόσφεραν μεταξύ άλλων οι
Μπενζεμά και Κριστιάνο, το οποίο καθιστούσε περιττό τον έλεγχο της μπάλας. Υπήρξαν
clásicos όπως του 5-0, στα οποία η κατοχή άγγιξε το 65% υπέρ των culés.
Το κέντρο που σχημάτιζαν οι Busquets, Xavi και Iniesta διαχειρίζονταν
τα παιχνίδια κατά βούληση κι αυτό κράτησε αρκετά χρόνια. Ωστόσο, με την αποχώρηση
του Pep, κάτι άρχισε ν’αλλάζει. Ο Τίτο Vilanova διατήρησε το στυλ στην σεζόν
που ήταν στο blaugrana club, αλλά με την άφιξη του «Tata» Martino το πράγμα
άλλαξε.
Ο Αργεντινός άρχισε να ψάχνει ένα πιο άμεσο παιχνίδι, κάτι
που αυξήθηκε όταν ήρθε στον πάγκο της Ciudad Condal ο Luis Enrique. Στην
πρωτεύουσα, η Ρεάλ Μαδρίτης άρχισε να ποντάρει σε προπονητές στους οποίους
άρεζε περισσότερο η κατοχή και σε παίκτες που ήθελαν τη μπάλα. Έτσι ήρθαν οι
μεταγραφές των Modric, Kroos, Isco ή Asensio. Παίκτες με μια εξαιρετική μεταχείριση
της μπάλας.
Με την άφιξη του Ζιντάν, το ολικό άλμα. Όταν μπορεί, η
Μαδρίτη αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να’ναι μια ιλιγγιώδης ομάδα, ικανή να
σκοτώσει στην αντεπίθεση. Αλλά, όταν πιάνουν τη μπάλα οι «καλλιτέχνες» της είναι
σε θέση να νικήσει κάθε αντίπαλο, όπως το απέδειξε στον αγώνα του Σούπερ Καπ ενάντια
στη Barca, αγώνα στον οποίο η ομάδα του Βαλβέρδε ξεπεράστηκε κατά στιγμές.
Εννέα χρόνια μετά την τελευταία νίκη στην κατοχή, η Μαδρίτη του
Ζιντάν δεν έχει καταφέρει μόνο να τελειώσει την blaugrana υπεροχή. Μ’ένα 53%,
έχει καταφέρει επίσης να πάρει το πολυτιμότερο των «culés»: τη μπάλα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
