Του Jesus Garrido
Πρώτο ματς στο μηδέν μετά από 73 αναμετρήσεις
Η Liga περιπλέκεται στην πρωταθλήτρια στην πέμπτη αγωνιστική και λόγω του ότι δεν είναι ικανή ακόμη να κερδίσει στο Μπερναμπέου: σε τρία παιχνίδια, δύο ισοπαλίες και μια ήττα, ανησυχητικές
Αυτό δεν φαίνονταν να’ρχεται. Η ομάδα που ξεκίνησε την σεζόν τρελαίνοντας την Ευρώπη, κερδίζοντας τα πάντα και παίζοντας ένα έξοχο ποδόσφαιρο, έχει αποσυντεθεί όπως το μέλι σ’ένα φλιτζάνι τσάι. Μιλάμε για πριν από ένα μήνα, όχι περισσότερο. Σ’αυτές τις 30 μέρες έχει περάσει απ’τη συσσώρευση επαίνων, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης δεν το είχε κάνει ποτέ στην πρόσφατη ποδοσφαιρική εποχή, στο να μην είναι σε θέση να πάρει τρεις βαθμούς στην έδρα της. Τρία παιχνίδια πρωταθλήματος έχει φιλοξενήσει το Σαντιάγο Μπερναμπέου κι ο madridismo δεν έχει μπορέσει ακόμη να πανηγυρίσει μια νίκη. Μετά την χθεσινή ήττα απ’τη Betis (0-1), το πιο ανησυχητικό δεν είναι οι επτά βαθμοί του πλεονεκτήματος της Barça (το ίδιο club που είναι μια εξέγερση στα γραφεία και έγινε κομμάτια στο Super Cup), αλλά η απουσία λογικής εξήγησης στο τι υποφέρει η Μαδρίτη σ’ένα Σεπτέμβριο που βάζει ήδη όλη την σεζόν σε ανηφόρα όπως οι ράμπες του Angliru.
Η Μαδρίτη είναι παράλογη το ξέρουμε. Πάνε δεκαετίες που στην Concha Espina δεν κατανοούνται τα γκρίζα, αλλά τα χρωματικά άκρα είναι πολύ απομακρυσμένα και πρέπει να επιλεγεί ένα από αυτά. Παρά την ποιότητα που παρουσιάστηκε τον τελευταίο καιρό απ’το madridista ρόστερ, ο παίκτης, πάντα θνητός, αισθάνεται μέσα του τον πανικό της αποτυχίας, το τρέμουλο των ποδιών που συνεπάγεται το να μην κάνει αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να γίνεται, το οποίο είναι να κερδίζει τους πάντες, να τους διαλύει αν είναι δυνατόν. Σε μια ανατροπή, λέγεται πάντα ότι ο χειρότερος δρόμος είναι να ψάχνεις το δεύτερο γκολ πριν το πρώτο. Η Μαδρίτη χτύπησε τον εαυτό της μ’αυτή τη δυναμική, θέλησε να διαλύσει τη Betis πριν ανοίξει το κουτί. Σ’αυτό το κουτί ήταν η Πανδώρα, αλλά αυτή η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα έρχονταν με cántabro πρόσωπο.
Ο Axel Torres εξηγούσε με σύνεση εμπειρογνώμονα κατά τη διάρκεια της αναμετάδοσης μέσω του 'beIN LaLiga' ότι ο Quique Setien είχε κάνει μια γευστική κίνηση τακτικής, όταν το παιχνίδι πετούσε προς το τέρμα του Adán, όπως κάνουν στα ανισόπεδα ποδοσφαιράκια. Εάν ο Zidane έκανε μια επιθετική αλλαγή, ο Setién απαντούσε με μια άλλη. Ένας οποιοσδήποτε τεχνικός θα’χε απαντήσει βάζοντας έναν ακόμη αμυντικό ή, ελλείψει αυτού, έναν αμυντικό χαφ, για να αντισταθμίσει τον αριθμό των παικτών στην αμυντική εργασία. Αυτό που έκανε ο Setién ήταν το αντίθετο. Ο καθένας θα’λεγε ότι έχει τόσο λίγο χρόνο στην Primera. Παλιός διάβολος, εκτίμησε το χάος που παρήγαγαν οι παραλλαγές του Ζιντάν κι επεδίωξε το γκολ. Δεν ήθελε ν’αποφύγει να το δεχτεί, αλλά να το βάλει. Θεώρησε δεδομένο ότι θα μπορούσε να χάσει και ήθελε να φύγει απ’το Bernabeu ανάσκελα ή με δάφνες. Το νόμισμα του βγήκε πολύ καλά.
Λεηλασία στο χάος
Ερήμωσε το κέντρο και τελείωσε το παιχνίδι με τέσσερις επιθετικούς παίκτες. Είχε όλη τη λογική του κόσμου, αλλά δεν τολμά ο καθένας να κάνει αυτό το βήμα προς τα εμπρός όταν έχει μπροστά επτά ή οκτώ τύπους να παραμονεύουν τον τερματοφύλακά του κάθε τριάντα δευτερόλεπτα. Ο Ζιντάν αναγκάστηκε να βγάλει τον Marcelo και το εκμεταλλεύτηκε για να σπάσει τη δομή που είχε στήσει, άκαρπη για πρώτη φορά σε 73 παιχνίδια, έπαιξε με τρεις αμυντικούς, ο Kroos αμυντικός χαφ και οι υπόλοιποι μπροστά, για να δει αν θα αν ακουγόταν το φλάουτο που τόσες φορές έχει δημιουργήσει μουσική σαλονιού στο Bernabeu. Αντιθέτως, το γκολ του Ramos το’βαλε ο Σανάμπρια. Εν μέσω του χάους που προκαλεί μια κοντινή καταστροφή, η λεηλασία θριαμβεύει πάντα.
Η Μαδρίτη έπαιξε πρακτικά με την καλή εντεκάδα, χωρίς τον Benzema και με τον Isco. Τίποτα περίεργο, καμία δοκιμή, δεν υπήρχαν εκείνα τα rotations που επαινούσαν τόσο στον Zidane στην πορεία του προς το νταμπλ και τώρα αμφισβητούνται τόσο. Οι καλοί αντιμετώπισαν μια πολύ ανανεωμένη Betis, μια ομάδα σχεδόν εντελώς διαφορετική απ’αυτή που κέρδισε τη Deportivo. Και παρόλα αυτά, κάτι ήταν στραβό. Παρατηρούνταν περισσότερο η παρουσία του Javi Garcia και του Camarasa στο κέντρο παρά η ανυπολόγιστη συμβολή του Casemiro και του Kroos. Στον Fabián έβγαιναν όλα όσα δεν μπορούσαν να κάνουν ο Carvajal κι ο Isco. Φυσικά, η επιτυχία στο σκοράρισμα ήταν ίδια.
Δεν υπάρχει ομάδα στον κόσμο που να λειτουργεί καλά αν υπάρχουν τρεις ή τέσσερις ανακριβείς παίκτες. Εντάξει, ναι, φυσικά, η Μπάρτσα, γιατί ο Μέσι λειτουργεί σαν έντεκα. Την εκπληκτική μετριότητα της Μαδρίτης στο πρώτο ημίχρονο προσπάθησε να την αντισταθμίσει ο Modric, πολλαπλασιαζόμενος για να εκτελεί όλες τις λειτουργίες που διέφευγαν απ’τους Isco, Kroos, Κριστιάνο... Η ανάπαυλα, όπως συμβαίνει συνήθως, έδωσε θάρρος στη Μαδρίτη, μέχρι που η αποτυχία διαφόρων διαδοχικών ευκαιριών την κατέκλυσε. Τι συμβαίνει αν δεν μπαίνει; Αναρωτιούνταν οι παίκτες, που φώναξαν ξεσπάζοντας και ένιωσαν στο 65ο λεπτό ότι πέντε λεπτά καθυστερήσεις ήταν λίγα. Ο Asensio δεν είχε πιει το μαγικό φίλτρο, ο Adan αρνήθηκε στον Μπέιλ το αριστούργημα κι ο Κριστιάνο μοιάζει περισσότερο από ποτέ σ’αυτόν τον παίκτη που αξιώνει τη συνταξιοδότηση (μέχρι να βάλει τρία στο επόμενο παιχνίδι και να μας βουλώσει το στόμα ακόμα μια φορά).
Ένα ψυχολογικό ζήτημα
Ο Ζιντάν είπε στη μετέπειτα συνέντευξη Τύπου ότι η μπάλα δεν ήθελε να μπει. Ή καλύτερα, ο Antonio Adán δεν ήθελε να μπει. Ο άνθρωπος που αντικατέστησε τον Κασίγιας επειδή ο Μουρίνιο κατανόησε ότι ο αρχηγός ήταν άσχημα, επέστρεψε ξανά στο σπίτι για να επιβεβαιώσει ότι ο Πορτογάλος είδε κάτι σε αυτόν. Όντας μόνο 1% λιγότερο επιτυχής θα σήμαινε τη βέβαιη ήττα. Ο Adán είναι ένας κλασικός τερματοφύλακας, χωρίς την παραμικρή λεπτομέρεια για την γκαλερί, πλήρως νηφάλιος κάτω απ’τα δοκάρια κι εξουσία γύρω απ’αυτά. Σταματά ό, τι του’ρχεται και μεγαλώνει στις δύσκολες μέρες. Το Μπερναμπέου είδε μια θαυμαστή απόδοση ενός madridista και, ωστόσο, πήγε στο σπίτι σκεπτόμενο ότι η Liga είναι δύσκολη. Ήδη, και δεν έχουμε τελειώσει τον Σεπτέμβριο.
Ναι, η Liga είναι δύσκολη, αλλά απομένει ζωή μπροστά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα στη Μαδρίτη από μια ψυχολογική αναντιστοιχία του μυαλού των παικτών. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση τους, σίγουρα σας έχει συμβεί κάποια στιγμή που ξέρατε να κάνετε ένα πράγμα τέλεια, σας έβγαινε αυτόματα, αλλά μια φορά το προσπαθήσατε κι αποτύχατε ακατανόητα, δεν λειτούργησε το ίδιο, οι κινήσεις δεν ήταν φυσικές. Είναι όπως όταν σκεφτόμαστε πώς περπατάμε, αν το σκεφτούμε, περπατάμε άσχημα. Η Μαδρίτη είδε ότι ξαφνικά δεν σκόραρε γκολ και το εύκολο είναι να κατακλυστεί, να σκεφτεί «και πώς γίνονταν αυτό;» και ν’αρχίσει να δοκιμάζει νέα πράγματα που πριν δεν θα σου’χαν περάσει ούτε απ’το μυαλό. Το δύσκολο είναι να σταματήσεις να εξορθολογίζεις τα πράγματα, να κατανοήσεις ότι είναι μόνο μια συγκεκριμένη κατάσταση. Η Μαδρίτη χρειάζεται μια μέρα να βγει στο γήπεδο και να σκοράρει στο 5ο λεπτό. Από εκεί και πέρα, τα πάντα θα κυλήσουν.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
