Του José Félix Díaz, αρχισυντάκτη της Marca
Η καλύτερη της ιστορίας
Η πρώτη φορά δεν είναι η ίδια με τις υπόλοιπες. Αυτό είναι σαφές.
Κι αυτό γιατί η Ρεάλ Μαδρίτης, αυτή της χρυσής εποχής, συνηθίζει να κερδίζει,
όπως αυτή που δεν θέλει το πράγμα. Μ’αυτό που κατέκτησε στο Abu Dabi έχει
δώδεκα τίτλους απ’την έναρξη της μέτρησης με το Κύπελλο του 2014 με τον Carlo
Ancelotti στον πάγκο.
Η χαρά ήταν πιο συγκρατημένη από ό, τι σ’άλλες περιπτώσεις,
αλλά οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης ήθελαν να συνεχίσουν να φοράνε το έμβλημα του
παγκόσμιου πρωταθλητή, άλλοτε γρουσούζικο και το οποίο χάρη στη madridista ομάδα
έχει γίνει ένα φυλαχτό που ενθαρρύνει τη σκέψη της επιτυχίας. Και είναι ότι
αυτή η χρυσή εποχή έχει οδηγήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης του Zidane να σπάσει το ρεκόρ
όλης της ιστορίας της κατακτώντας πέντε τίτλους σ’ένα ημερολογιακό έτος,
αφήνοντας πίσω τους τέσσερις του 2014.
Το χαμόγελο του Florentino Pérez δίπλα στον Gianni Infantino,
η αγκαλιά του Ζινεντίν Ζιντάν και του Κριστιάνο Ρονάλντο, οι χειρονομίες προς τον
Bale, τα βραβεία για το ευ αγωνίζεσθαι, αυτό του καλύτερου παίκτη στον Luka
Modric, αυτό του δεύτερου καλύτερου παίκτη στον CR7 κι αυτό του κυπέλλου του
πρωταθλητή που σήκωσε ο Sergio Ramos, συνοψίζουν το αίσθημα μιας ομάδας που δεν
κατεβάζει τα χέρια και η οποία συνεχίζει να προσθέτει τίτλους.
Το χόρτο του Zayed Stadium δεν κατέγραψε τις εικόνες χαράς των
πρόσφατων τελικών του Champions League, αλλά θα μπορούσαν να θεαθούν κινήσεις ικανοποίησης
για τη δουλειά που έγινε σ’ένα τουρνουά στο οποίο μπορούν να πάρουν μέρος μόνο
οι πρωταθλητές, κάτι για το οποίο μπορεί να καυχηθεί μια Ρεάλ Μαδρίτης χρυσού,
η ίδια που αφήνει πίσω της τη Βραζιλία σ’αυτό του να’ναι παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Πλέον έχει έξι, έναντι των πέντε της εθνικής Βραζιλίας.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
