Του Luis Miguel Gonzalez
Ο πρώην madridista, σε αναμονή ενός πάγκου
Δεν κρύβει ότι θα του άρεσε να προπονήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης,
αν και σήμερα ξέρει ότι δεν είναι εύκολο, έτσι ώστε περιμένει υπομονετικά να
βρει άλλη ομάδα, φυσικά, στην Ισπανία
Έχει περισσότερο από μια δεκαετία σ’αυτό το δύσκολο
επάγγελμα της προπονητικής. Έχει προπονήσει τέσσερις ισπανικές ομάδες: Ράγιο
Βαγιεκάνο, όπου ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα, Ρεάλ Μαδρίτης Castilla,
Χετάφε και Σεβίλλη. Και δύο ξένες, τον Ολυμπιακό και τη Μαρσέιγ. Έξι πάγκοι που
ο José Miguel González del Campo, Michel, (Μαδρίτη, 1963) κρατά στην ιστορία του
ως τεχνικός, με περισσότερες ικανοποιήσεις παρά δυσαρέσκειες.
Σε μια κεντρική καφετέρια της Μαδρίτης, ο Michel υποδέχεται
την El Confidencial με μισό χαμόγελο στα χείλη του. Διατηρεί ακόμα την εικόνα εκείνου
του παίκτη που σφυρηλατήθηκε στην cantera της Ρεάλ Μαδρίτης και που, μετά από
12 σεζόν στη λευκή ομάδα, έκλεισε τη ποδοσφαιρική του ζωή στη Μεξικανική Atlético
Celaya, αφήνοντας στη μνήμη των οπαδών το άγγιγμα ακριβείας του στη μπάλα και
τις σέντρες απ’τη δεξιά πλευρά με μια άψογη ακρίβεια. Ειπώθηκε ακόμα κι ότι
ήταν ο καλύτερος συνεργάτης των Hugo Sánchez και Butragueño.
Ερώτηση. Αφότου απολύθηκες στις 19 του περασμένου Απριλίου
απ’την Olympique Marseille, πώς περνάς τη ζωή σου;
Απάντηση. Βλέποντας όσο πιο πολύ ποδόσφαιρο μπορώ. Αυτή
είναι η υποχρέωση που έχω τώρα, μέχρι να προπονήσω και πάλι, το οποίο ελπίζω
να’ναι αυτή τη σεζόν. Είχα κάποιες προσφορές από ισπανικές ομάδες, αλλά δεν τις
αποδέχθηκα, επειδή δεν ήταν μέσα στα σχέδιά μου. Να προπονήσω και πάλι στο
εξωτερικό; Αυτή τη στιγμή το αποκλείω γιατί προτιμώ να το κάνω στην Ισπανία.
Ερ: Ποια ήταν η αιτία για την απόλυσή σου απ’τη Μαρσέιγ;
Α: Ήταν η χειρότερη εμπειρία που είχα από τότε που ξεκίνησα την
προπονητική. Αυτό που με θύμωσε περισσότερο ήταν ότι ο πρόεδρος είπε ότι
απαλλάσσονταν απ’τις υπηρεσίες μου λόγω κακής συμπεριφοράς. Η ιδιοκτήτρια του
συλλόγου και οι εργαζόμενοι, με τους οποίους τα πήγαινα φαινομενικά, μπορούν να
επιβεβαιώσουν ότι η συμπεριφορά μου εντός κι εκτός γηπέδου αποδείχθηκε πάντα σωστή.
Χωρίς τεκμήριο, ούτε ως παίκτης ούτε ως προπονητής δεν έχω συμπεριφερθεί άσχημα
σε κανένα σύλλογο. Επιπλέον, μιας κι ο πρόεδρος με έχει απολύσει, χωρίς να μου
πληρώσει όλο το συμβόλαιο, αναγκάστηκα να καταθέσω αγωγή.
Ερ: Ήσουν μεταξύ των υποψηφίων για την αντικατάσταση του Del
Bosque. Ονειρεύτηκες ότι θα γίνεις ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής;
Α: Είμαι ένα άτομο που προτιμώ να σκέφτομαι συγκεκριμένα
πράγματα και να μην έχω ενθουσιασμούς, που τις περισσότερες φορές δεν
επιβεβαιώνονται. Στη ζωή πρέπει να αποδέχεσαι την πραγματικότητα. Στο
ποδόσφαιρο, όπως και σ’άλλους τομείς της καθημερινής μας ζωής, οι έπαινοι ή οι
κριτικές των μέσων ενημέρωσης επηρεάζουν επίσης, κατά τη λήψη αποφάσεων. Μ’αυτό
δεν θέλω να πω ότι ο Julen Lopetegui δεν άξιζε να γίνει ο ομοσπονδιακός
προπονητής. Πως μου φαίνεται η επιλογή του; Υπό αυτή την έννοια θα’λεγα ότι
είναι αρκετά σπάνια. Δεν μου αρέσει να μιλώ ποτέ για τους άλλους και πολύ περισσότερο
για τους συνάδελφους μου. Θα πω απλά ν’αφήσουν τον Julen να δουλέψει και να’χει
όλη την τύχη του κόσμου στο διάστημά του ως ομοσπονδιακός προπονητής.
«Ο πρόεδρος Ρεάλ Μαδρίτης ανακτά πρώην παίκτες της
εμπιστοσύνης και της φιλίας του για να εργαστούν στο σύλλογο. Αν ζούσε ο Ramón
Mendoza, ο προπονητής θα ήμουν εγώ...
Ερ: Τι περίληψη θα’κανες για τους προηγούμενους συλλόγους που
εργάστηκες ως τεχνικός;
Α: Στη Ράγιο Βαγιεκάνο έκανα το ντεμπούτο μου ως προπονητής
και, κατά τη γνώμη μου, η εμπειρία ήταν θετική. Στην Χετάφε μπόρεσα να χτίσω
μια ομάδα και να’χει περισσότερες ρίζες. Καταφέραμε όχι μόνο να σωθούμε, αλλά βγήκαμε
και στο Κύπελλο UEFA για πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου. Στην Castilla δούλεψα
με νεαρούς παίκτες οι οποίοι εκπαιδεύονταν φιλοδοξώντας σε μεγαλύτερες
προκλήσεις, αλλά δεν πετύχαμε τους στόχους που είχαμε θέσει λόγω μιας σειράς ζητημάτων
τα οποία δεν υπολογίζονταν. Αυτό που μου συνέβη στον Ολυμπιακό δεν το κατάλαβα
ποτέ. Έχοντας κατακτήσει το πρωτάθλημα της ελληνικής Σούπερ Λιγκ και το Κύπελλο,
με έδιωξαν όταν η ομάδα ήταν δεύτερη στο πρωτάθλημα ένα βαθμό πίσω απ’τον ΠΑΟΚ
Θεσσαλονίκης. Στη Σεβίλλη και στην Olympique οι χειρότερες στιγμές ήταν κοινωνικές,
ποτέ αθλητικές.
Ερ: Δούλεψες επίσης ως διευθυντής της cantera της Ρεάλ
Μαδρίτης. Γιατί έφυγες απ’το πόστο;
Α: Επειδή συνειδητοποίησα ότι η σημερινή cantera της Ρεάλ
Μαδρίτης δεν έμοιαζε σε τίποτα σ’έκείνη στην οποία διαμορφώθηκα ως παίκτης. Στα
πρώτα μου χρόνια ως canterano ήμουν υπό τις εντολές των Basilio Pozo, Laborda,
San Martín, Miguel Malbo... Στη συνέχεια, με τους Molowny, Del Bosque... Μια cantera
που απέφερε πολλούς καρπούς όχι μόνο για την πρώτη ομάδα της Μαδρίτης, αλλά και
γι’άλλες ισπανικές ομάδες. Η ατμόσφαιρα που υπήρχε, αθλητικά και προσωπικά,
ήταν μιας συγκλονιστικής οικογενειακής συνύπαρξης. Ακριβώς το αντίθετο απ’αυτό
που υπήρχε γύρω μου όταν ανέλαβα την ευθύνη να’μαι ο επικεφαλής της madridista cantera,
η οποία αν δουλεύει σωστά μπορεί να συνεχίσει να δίνει μεγάλους παίκτες
Ερ: Πιστεύεις ότι στην Ισπανία εκτιμούν τους ξένους παίκτες περισσότερο
απ’τους Ισπανούς;
Α: Αυτό συνέβαινε πάντα και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Όλοι
γνωρίζουμε ότι ο Μέσι κι ο Ρονάλντο είναι δύο απ’τους καλύτερους παίκτες στον
κόσμο, αλλά γίνεται συζήτηση πάντα γι’αυτούς και τις Χρυσές Μπάλες τους. Στη
χώρα μας, μόνο ένας Ισπανός, ο Luis Suarez, κι όντας παίκτης της Ίντερ, έχει πάρει
τη Χρυσή Μπάλα. Πριν καιρό ειπώθηκε ότι η Ισπανία δεν περνούσε απ’τα
προημιτελικά, αλλά τα τελευταία οκτώ χρόνια έχουμε στεφθεί δύο φορές
πρωταθλητές Ευρώπης και μία Κόσμου. Ως εκ τούτου, οι Ίκερ, Xavi, Iniesta και
Sergio Ramos αξίζαν επίσης να πάρουν τη Χρυσή Μπάλα, αν και δεν πιστεύω πολύ
στον τρόπο με τον οποίο χορηγείται αυτή η διάκριση.
Α: Δεν ξέρω από πού έχει βγει ότι τα πάω άσχημα με τον FlorentinoPerez, επειδή μου το ρωτούν πάντα. Με τον Florentino έχω κανονικές σχέσεις και δεν με έχει επιπλήξει ποτέ, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι δεν έχουμε πάει και ποτέ για φαγητό. Ο πρόεδρος της Μαδρίτης ανακτά πρώην παίκτες της εμπιστοσύνης και
της φιλίας του για να εργαστούν στο σύλλογο. Για να αναφέρουμε μερικούς, είναι
εκεί ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο επίσης Βραζιλιάνος Ρονάλντο, ο Solari, ο Guti ... Κι
όταν απέλυσε τον Μπενίτεθ, έτεινε το χέρι του στον Ζιντάν, τον οποίο ξεχώριζε
πάντα ως παίκτη και πρόσωπο απ’την πρώτη μέρα που τον πήρε. Αν ζούσε ο Ramón
Mendoza, ο προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης θα ήμουν εγώ...
«Με τον Rafa Benitez επικεφαλής της ομάδας συνέβησαν σπάνια
κι ανεξήγητα πράγματα. Ίσως ο Μουρίνιο να’ταν το πιο εκτιμώμενος απ’τον πρόεδρο»
Ερ: Μετά την απομάκρυνση του Benitez, ήταν ο Ζιντάν ο ιδανικός
προπονητής για να οδηγήσει τη Μαδρίτη;
Α: Δεν θα μπω σ’αυτό το θέμα, γιατί, όπως είπα και
προηγουμένως, σέβομαι τους συναδέλφους μου. Στη Μαδρίτη συμβαίνει πάντα το ίδιο:
όταν έρχονται οι επιτυχίες επαινείται η ιστορία της. Όπως συμβαίνει και με τους
παίκτες: οι πρόεδροι των συλλόγων τείνουν να βασίζονται στους ξένες τεχνικούς
περισσότερο απ’ότι στους Ισπανούς. Από τότε που έφυγε ο Del Bosque, έχουν
προπονήσει τη Μαδρίτη, μαζί με τον Ζιντάν οκτώ ξένοι τεχνικοί (Queiroz,
Luxemburgo, Capello, Schuster, Pellegrini, Mourinho κι Ancelotti) και πέντε
Ισπανοί, τρεις εξ αυτών προσωρινοί (Garcia Remón, López Caro και Juande Ramos)
και δύο που απολύθηκαν μετά την έναρξη της σεζόν με την ομάδα (Camacho και Benítez).
Μετά την αποχώρησή του Αντσελότι, με τον Μπενίτεθ επικεφαλής του ρόστερ, συνέβησαν
σπάνια πράγματα, ανεξήγητα... απ’τους προαναφερθέντες προπονητές, ίσως ο
Μουρίνιο να’ταν ο πιο εκτιμώμενος απ’τον πρόεδρο.
Ερ: Είναι φυσιολογικό το ότι σε οκτώ χρόνια η Μαδρίτη έχει
κερδίσει μόνο έναν τίτλο πρωταθλήματος;
Α: Αγαπώ τόσο τη Μαδρίτη που με πονάει πολύ που σ’αυτό το
διάστημα δεν έχει κερδίσει περισσότερους τίτλους πρωταθλήματος, αλλά, ωστόσο,
έχει κερδίσει δύο ευρωπαϊκά Κύπελλα. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι πιο
δύσκολη από ότι του Champions League.
Η Μαδρίτη ήταν δύο φορές πρωταθλήτρια του ευρωπαϊκού τουρνουά χωρίς να να’ναι πρωταθλήτρια
του εγχώριου. Στην εποχή μου, αν δεν κατακτούσες το πρωτάθλημα έπρεπε να παίξεις
στο Κύπελλο UEFA, το οποίο ήταν αυτό που συνέβη στους συμπάσχοντες συμπαίκτες
μου και σε μένα.
«Αγαπώ τόσο τη Μαδρίτη που με πονάει πολύ που σε οκτώ χρόνια
κέρδισε μόνο ένα πρωτάθλημα, αλλά το πρωτάθλημα είναι πιο δύσκολο απ’το
Champions League»
Ερ: Δεν αρνείσαι ότι κάποια μέρα θα’θελες να προπονήσεις τη
Μαδρίτη. Το έχεις εξετάσει;
Α: Αυτή τη στιγμή, όχι. Όπως καταλαβαίνεις, δεν πρόκειται να
κάτσω δίπλα σε μία απ’τις πύλες του γηπέδου για να με δει ο πρόεδρος όταν
πλησιάζει στο club. Η ζωή έχει πολλά γυρίσματα κι ελπίζω ότι κάποια μέρα μπορεί
να προπονήσω τη Μαδρίτη, ένα club που έχω στην καρδιά μου από πολύ μικρός.
Επιπλέον, πες μου ποιος προπονητής δεν θα’θελε να’ναι ο επικεφαλής της madridista
ομάδας και να δουλέψει στην πιο επιτυχημένη ομάδα στον κόσμο.
Ερ: Δεν πιστεύεις ότι η Μαδρίτη θα πρέπει να’χει έναν
αθλητικό διευθυντή;
Α: Φυσικά, αλλά όπως εξελίσσονται τα πράγματα φαίνεται να
μην χρειάζεται. Σε περισσότερες από μία φορές προκύπτουν ζητήματα που πάνε
στραβά, ακριβώς επειδή δεν έχει ένα πρόσωπο, που να κατέχει αυτή τη θέση, που
θα πρέπει να’ναι ένας διάσημος πρώην παίκτης της Μαδρίτης. Δηλαδή, ο υπεύθυνος
για τη διαμεσολάβηση μεταξύ του προπονητή, των παικτών και του πρόεδρου.
Μερικές φορές έρχεται στην επιφάνεια το εγώ κάποιου και, σ’αυτές τις
περιπτώσεις ή σ’άλλες, η αποστολή του τεχνικού διευθυντή συχνά είναι κρίσιμη. Ο
άλλος κύριος στόχος του προσώπου που καταλαμβάνει αυτή τη θέση είναι να ξέρει
τι χρειάζεται το ρόστερ τη στιγμή των μεταγραφών και να υπερασπίζεται τα
συμφέροντα του συλλόγου πάνω απ 'όλα.
«Φυσικά θα’θελα να προπονήσω τη Μαδρίτη, αλλά δεν πρόκειται
να κάτσω δίπλα σε μία απ’τις πύλες του γηπέδου για να με δει ο πρόεδρος»
Ερ: Ποια συμπεράσματα έχεις βγάλει απ’τις τέσσερις
συνεχόμενες ισοπαλίες της ομάδας του Ζιντάν, τρεις στο πρωτάθλημα και μία στο
Ευρωπαϊκό Κύπελλο;
Α: Δεν θα σχολιάσω αυτό το ζήτημα. Η La Liga έχει μόλις
αρχίσει κι ακόμα μπορούν να συμβούν πολλά πράγματα. Η Barcelona, έχει χάσει επίσης,
ήδη δύο αγώνες: έναν εντός έδρας ενάντια στην Αλαβές και την περασμένη Κυριακή
εναντίον της Θέλτα στο Balaídos. Το ποδοσφαιρικό θερμόμετρο έχει να κάνει με το
αν μπαίνει η μπάλα. Αν τη Barcelona την έχουν επαινέσει περισσότερο από ό, τι τη
Μαδρίτη τα τελευταία χρόνια, είναι επειδή έχει βγάλει μεγάλους παίκτες απ’την cantera
της κι επειδή έχει διατηρήσει ένα στυλ παιχνιδιού πρώτα με τον Guardiola και,
στη συνέχεια, με τον Luis Enrique. Έχει υπάρξει ένας κύκλος υποστηριζόμενος από
έναν καλό αριθμό τίτλων, αλλά όπως λέει και η παροιμία: γελάει καλύτερα όποιος
γελάει τελευταίος. Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος σ’αυτή τη σεζόν.
Ερ: Από περιέργεια, είσαι υπέρ των rotations;
Α: Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Πρέπει να υπολογίζεις σε 17
παίκτες, επειδή η σεζόν είναι πολύ πιεστική, πέρα από εκείνους που καλούνται να
παίξουν με τις εθνικές τους.
@suntagm_puskas
