Του Luis
Miguel Gonzalez
Οι εξομολογήσεις Vicente del Bosque (Ι)
Ο πρώην παίκτης και πρώην προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης,
συνταξιούχος μετά την αποχώρηση απ’τη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή, πρέπει
ακόμα να υπομένει να του λένε ότι δεν είναι madridista, κάτι που τον πονάει και
γνωρίζει από πού προέρχεται
Σε έναν απ’τους τοίχους της καφετέριας όπου έχουμε δώσει
ραντεβού, κοντά στην παλιά Ciudad Deportiva της Ρεάλ Μαδρίτης, υπάρχει μια
χρυσή πλάκα με την επιγραφή: «Η γωνιά του Vicente del Bosque και του Toni
Grande». Κατά την είσοδο, ο Del Bosque (Σαλαμάνκα, 1950) λαμβάνει θερμούς
χαιρετισμούς και μας προσκαλούν να κάτσουμε σε ένα ευρύ και, αυτή τη στιγμή,
άδειο σαλόνι, έτσι ώστε να μπορούμε να συνομιλήσουμε ήρεμοι και να αποφύγουμε
έτσι τα αυτόγραφα και τις selfies που δεν σταματούν να του ζητούν. Η φήμη, το κύρος
και, πάνω απ 'όλα, η αγάπη των ανθρώπων συνοδεύουν ακόμα αυτόν τον εγκάρδιο και
λαϊκό άνθρωπο, ο οποίος κάνει μια σύντομη ανασκόπηση, για την El Confidencial,
των 36 ετών που συνδέονταν με την Ρεάλ Μαδρίτης και των οκτώ που υπηρέτησε ως ομοσπονδιακός
προπονητής της Ισπανίας.
Ο salmantino έπαιξε έντεκα σεζόν στην λευκή ομάδα, στις
οποίες κέρδισε πέντε τίτλους πρωταθλήματος και τέσσερα Κύπελλα Ισπανίας. Μετά
την απόσυρσή του ως παίκτης, αφιέρωσε περισσότερο από δύο δεκαετίες στα
χαμηλότερα τμήματα της Μαδρίτης. Ήταν ο διευθυντής της cantera, στην οποία
ενστάλαξε ένα σύνολο αξιών, μόρφωσης, σεβασμού, αφοσίωσης στις μελέτες και στην
αθλητική πτυχή, το οποίο σήμαινε η υπεράσπιση της φανέλας της Μαδρίτης. Μια
αξέχαστη καριέρα που ένωσε τις τρεις σεζόν που προπόνησε την πρώτη ομάδα, με
αποκορύφωμα δύο τίτλους πρωταθλήματος, δύο Ευρωπαϊκά Κύπελλα κι ένα
Διηπειρωτικό. Την τελευταία πινελιά στη μακρά καριέρα του την έβαλε κατά τη
διάρκεια οκτώ χρόνων στο τιμόνι της εθνικής ομάδας, με την οποία ανακηρύχθηκε
παγκόσμιος πρωταθλητής κι Ευρώπης. Καθισμένοι ο ένας απέναντι στον άλλον,
μιλώντας με μια φιλική ηρεμία, ο Vicente del Bosque δεν αποφεύγει καμία ερώτηση.
Ερώτηση. Πώς πάει η ζωή της συνταξιοδότησης;
Απάντηση. Αν σου πω την αλήθεια, με την ίδια ρουτίνα όπως
και πριν. Η μόνη διαφοροποίηση, η μόνη αλλαγή, είναι ότι μέχρι πολύ πρόσφατα,
σκεφτόμουν πάντα το επόμενο παιχνίδι, αν παίζαμε την Τετάρτη ή την Κυριακή, τη
λίστα των κλήσεων που θα προετοιμάζαμε... Όταν ήμουν παιδί δεν σταματούσα
επίσης να σκέφτομαι το ποδόσφαιρο. Θυμάμαι ότι ήρθα στη Μαδρίτη στα 17 μου και
ήταν λογικό να ονειρευόμουν να’μαι ένας επαγγελματίας αυτού του αθλήματος, αλλά
δεν σκέφτηκα ούτε κατά διάνοια ότι θα ζούσα απ’το ποδόσφαιρο.
Ερ: Η γυναίκα σας και τα παιδιά σας θα’ναι ευτυχείς να σας
βλέπουν περισσότερο στο σπίτι...
Α: Ούτε ήταν τόση η διαφορά σε σχέση με το να’μαι πιο κοντά
στην οικογένειά μου, εκτός απ’τα τελευταία στάδια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος
ή του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όταν προπονούσα ομάδες ήμουν πιο κοντά σε αυτούς. Αν
ήταν ο γιος μου Álvaro αυτός που έχει χαρεί περισσότερο με το αντίο μου στο
ποδόσφαιρο; Τα τρία παιδιά που έχουμε είναι ίσα για τους γονείς τους. Αυτό που
συμβαίνει είναι ότι η γυναίκα μου είναι κάπως πιο αυστηρή με τον Álvaro γιατί
είναι διαβητικός. Μερικές φορές πρέπει να’σαι ένας λοχίας, με την καλή έννοια
της λέξης λοχίας, για να’σαι πολύ πειθαρχημένος με τη νόσο του.
«Η εποχή μου ως προπονητής τέλειωσε. Μου πρόσφεραν
15.000.000 € για να προπονήσω στην Κίνα και δεν τους άφησα ούτε καν να
τελειώσουν την πρόταση»
Ερ: Ακόμα κι αν σας προσφέρουν εκατομμύρια, δεν θα προπονήσετε
ποτέ ξανά;
Α: Η εποχή μου ως προπονητής τέλειωσε. Όταν σταμάτησα να
προπονώ τη Μαδρίτη, είπα ότι δεν θα προπονήσω ποτέ ούτε την Ατλέτικο ούτε τη Barcelona.
Είναι οι μόνες δύο ομάδες στις οποίες δεν θα γινόμουν ποτέ υπεύθυνος των ρόστερ
τους, αλλά όχι για απόρριψη αυτών των συλλόγων, αλλά για το αντίθεο: επειδή
μετά από 36 χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης δεν θα φαίνονταν ωραίο να προπονήσω τη Barcelona.
Ίσως να μην μου τηλεφωνούσαν ποτέ, αλλά αυτό που είπα φεύγοντας απ’τη Μαδρίτη
ήταν μια δήλωση προθέσεων. Ήμουν και είμαι ένας άνθρωπος της Ρεάλ Μαδρίτης.
Ερ: Είναι αλήθεια ότι ένα κινεζικό club που σας πρόσφερε
πρόσφατα 15.000.000 € ανά σεζόν;
Α: Ναι, ναι, είναι αλήθεια, αλλά τον άνθρωπο που μου
τηλεφώνησε δεν τον άφησα ούτε καν να τελειώσει την πρότασή του, αν και τον
ευχαρίστησα που με θυμήθηκαν. Δεν έχω κινηθεί ποτέ απ’τα χρήματα. Η πιο ευτυχισμένη
αθλητική περίοδος της ζωής μου ήταν όταν ήμουν προπονητής και διευθυντής στις
χαμηλότερες τάξεις της Μαδρίτης, μαζί με τον Luis Molowny κι άλλα καταπληκτικά
άτομα. Εκείνη η εποχή, αν κι αμειβόμασταν μόνο όσα χρειαζόμασταν για να ζήσουμε,
αποδείχθηκε πλούσια με κάθε τρόπο.
Ο Vicente del Bosque, μαζί με μια ομάδα παιδιών στη Σαλαμάνκα, όπου έλαβε το αφιέρωμα των συμπατριωτών του μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής το 2010
Ερ: Τι συμπεράσματα βγάζετε όταν κοιτάτε την πολύχρονη
προπονητική ζωή σας;
Α: Όταν αποσύρθηκα ως παίκτης, ο στόχος μου ήταν να’μαι ένας
τεχνικός εκπαίδευσης. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να αφιερωθώ σε αυτό το έργο ως
επαγγελματίας και, φυσικά, να φτάσω να γίνω ο προπονητής της Μαδρίτης και της
εθνικής ομάδας. Είναι αυτές οι καταστάσεις που σου επιφυλάσσει η ζωή. Το 1999,
όταν ο Lorenzo Sanz κι ο Juan Onieva μου πρόσφεραν ν’αναλάβω την πρώτη ομάδα,
τους είπα ότι θα αναλάμβανα αυτήν την ευθύνη με την προϋπόθεση ότι θα μου’χαν
εμπιστοσύνη.
«Είναι αλήθεια ότι στο σπίτι του ο Florentino μου πρόσφερε
να γίνω ο Φέργκιουσον της Μαδρίτης, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έφτασα να
το πιστέψω»
Ερ: Κι εκεί ήρθε το μεγάλο άλμα σας, που πλέον δεν είχε
επιστροφή.
A. Πιστεύω ότι υπήρξα ο προπονητής σ’όλον τον κόσμο, που σε
τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, απ’το να’μαι επικεφαλής των χαμηλότερων κατηγοριών,
πήρα τα ηνία του επαγγελματικού συνόλου της Μαδρίτης. Εκείνη την σεζόν,
1999-2000, καταλήξαμε να κερδίσουμε το όγδοο Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Στη συνέχεια,
μετά από δύο χρόνια ακόμα στη Μαδρίτη, πέρασα εννέα μήνες στην Τουρκία και, απ’το
2008, ως προπονητής της εθνικής. Εκείνη την εποχή, και το λέω χωρίς
ματαιοδοξία, πήρα μαζί με τους βοηθούς μου, δύο ευρωπαϊκά Κύπελλα σε συλλογικό
επίπεδο κι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο κι ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με την Ισπανία. Κάτι
απολύτως αδιανόητο, αν κι οφείλω να ομολογήσω ότι είχα στο πλευρό μου πολύ καλούς
ανθρώπους. Εννοώ τους Toni Grande, Paco Jiménez και Javier Miñano. Οι τέσσερις μας
ήμασταν πάντα μαζί στον αγώνα, χωρίς να ξεχνάμε τους μεγάλους παίκτες που
είχαμε.
Ερ: Είναι αλήθεια ότι σε μια συνάντηση στο σπίτι του
Florentino, σας είπε ότι θα ήσασταν ο Φέργκιουσον της Ρεάλ Μαδρίτης;
Α: Ναι, είναι αλήθεια, αλλά δεν έφτασα ποτέ να το πιστέψω. Εκείνη
είναι μια εποχή τελείως κλεισμένη και δεν θέλω να μπω σε περισσότερες
λεπτομέρειες... Θα σας πω ότι τις προάλλες πήγα στην La Albuera, ένα χωριό του Badajoz,
όπου μου έδωσαν ένα βραβείο. Κατά τη διάρκεια της τελετής με πλησίασε ένας σύμβουλος
του δημαρχείου της περιοχής και, με κάποια έμφαση, μου είπε: "Εσείς δεν είστε
madridista!". Δεν άργησα ούτε ένα δευτερόλεπτο να του απαντήσω και του
είπα τι σκέφτομαι, «Άνθρωπε, δεν μπορώ να έχω αγάπη για τον Florentino Pérez
ούτε να’μαι φίλος του, αλλά δεν θα πάω ποτέ ενάντια στη Μαδρίτη».
«Άνθρωπε, δεν μπορώ να έχω αγάπη για τον Florentino Pérez
ούτε να’μαι φίλος του, αλλά δεν θα πάω ποτέ ενάντια στην Ρεάλ Μαδρίτης»
Ερ: Λοιπόν σας ενόχλησε το σχόλιο...
Α: Όπως γίνεται κατανοητό δεν θα έμπαινα σε λεπτομέρειες μ’αυτόν
τον σύμβουλο και, μεταξύ άλλων, θα σας πω ότι η Ρεάλ Μαδρίτης με μόρφωσε για τη
ζωή και το ποδόσφαιρο. Μια μόρφωση για την οποία πρέπει να ευχαριστήσω
ανθρώπους όπως τον Luis Molowny, τον Miguel Malbo, τον José Luis Ajenjo, τον Alberto
García και τον Jesús García Palacios, και, οι οποίοι ήταν υπάλληλοι του
τμήματος ποδοσφαίρου και θα πρέπει να συμπεριληφθούν στην ιστορία του συλλόγου
για την αξιέπαινη δουλειά τους ως επικεφαλής της cantera και σ’άλλες ανάγκες
της οντότητας. Ήταν κάποιοι απλοί εργαζόμενοι και, συγχρόνως, φανταστικοί.
Ερ: Αποκλείετε το να επιστρέψετε στην Ρεάλ Μαδρίτης;
Α: Φυσικά και το αποκλείω. Ούτε εγώ είμαι έτοιμος να γυρίσω,
ούτε κι ο σύλλογος δεν με χρειάζεται για τίποτα. Πλέον είμαι συνταξιούχος ή έχω
αποσυρθεί απ’το ποδόσφαιρο, όπως προτιμάτε να το κατανοείτε. Έχω συνδεθεί με
τον σύλλογο για 36 χρόνια από διάφορες θέσεις. Ως εκ τούτου, το να’ρθει ένας τύπος
της La Albuera να μου πει ότι δεν είμαι madridista, μ’ενοχλεί.
«Δεν θα μπω ποτέ σε οποιαδήποτε εκλογική μάχη της Ρεάλ
Μαδρίτης. Τα μέλη θα’ναι εκείνοι που θα αποφασίσουν το πρόσωπο που θέλουν ως
πρόεδρο»
Ερ: Τον επόμενο χρόνο υπάρχουν εκλογές για την προεδρία της
Μαδρίτης. Θα πηγαίνατε σε κάποια υποψηφιότητα αν σας την πρόσφεραν;
Α: Καθόλου. Δεν θα μπω ποτέ σε καμία εκλογική μάχη.
Ερ: Συμφωνείτε με όσους λένε ότι ο Florentino θα κερδίσει
αυτές τις εκλογές στο δρόμο, αν παρουσιαστεί;
Α: Αυτό θα γίνει γνωστό όταν γίνουν οι εκλογές. Τα μέλη θα’ναι
που θ’αποφασίσουν αν συνεχίσει ο νυν πρόεδρος ή αν θα εκλέξουν άλλον. Σας είπα ήδη
ότι έχω αποσυρθεί απ’το ποδόσφαιρο, αν κι εξακολουθώ να σκέφτομαι γι’αυτό το
άθλημα και το να κάνω πράγματα. Αν θα πάω στο Μπερναμπέου ή στο Καλντερόν για
να δω κάποιο παιχνίδι; Δεν πάω σε κανένα απ’αυτά τα δύο στάδια, επειδή με
κατακλύζει πολύς κόσμος και προτιμώ να τα βλέπω στο σπίτι απ’την τηλεόραση.
Ερ: Το 2011 ο Florentino αποφάσισε, εσείς, ο Rafa Nadal κι ο
Placido Domingo να γίνετε επίτιμα μέλη της Ρεάλ Μαδρίτης. Γιατί δεν δεχτήκατε
αυτή τη διάκριση;
Α: Δεν θα είχα αισθανθεί άνετα σε αυτή την εκδήλωση. Και δεν
το λέω για τους άλλους δύο τιμώμενους, φυσικά. Αλλά, επιμένω, θα ήμουν άβολα.
«Έχω συνδεθεί με τη Μαδρίτη για 36 χρόνια κι ως εκ τούτου,
το να’ρθει ένας τύπος της La Albuera να μου πει ότι δεν είμαι madridista,
μ’ενοχλεί»
Ερ: Σας μοιάζει σε κάτι η τωρινή Ρεάλ Μαδρίτης μ’εκείνη που
ήσασταν εσείς για 36 χρόνια;
Α: Δεν το ξέρω ούτε μπορώ να κάνω δίκαιες κρίσεις, επειδή
δεν είμαι μέσα. Πιστεύω ότι θα συνεχίζουν αυτές οι αξίες που μεγέθυναν την
ιστορία του συλλόγου. Υπάρχουν πράγματα που είναι διαχρονικά, αδιαμφισβήτητα,
και που δεν μπορούν να συγκριθούν μ’εκείνη την εποχή και την τωρινή. Φαντάζομαι
ότι θα υπάρχουν πράγματα που δεν έχουν αλλάξει: ο σεβασμός στους γονείς των ποδοσφαιριστών
της cantera, η ανθρωπιά που υπήρχε πάντα στη Μαδρίτη, η εγκαρδιότητα ... Αν και,
όπως λέω, αυτά τα ζητήματα συχνά είναι διαχρονικά. Αναμφίβολα, ο σύλλογος έχει αλλάξει
κι έχει εκσυγχρονιστεί. Δηλαδή, δεν έχει μείνει σταματημένος στον προηγούμενο
αιώνα.
Ερ: Ας μιλήσουμε για τον Santiago Bernabeu, ήταν τόσο αυστηρός
και πειθαρχημένος όπως λένε μερικοί απ’τους συγχρόνους σας;
Α: Ο Don Santiago ήταν ένα εξαιρετικό πρόσωπο για τον
σύλλογο σε όλη την οργάνωσή του. Ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη ανθρωπιά. Μας αγαπούσε
πολύ όλους, τους προπονητές, τους παίκτες, τους εργαζόμενους, και υπερασπίζονταν
τα μέλη μέχρι θανάτου. Μας ρωτούσε από πού ήμασταν, για την δουλειά των γονιών
μας και την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν. Πριν από λίγες ημέρες
ήμουν στο Αλικάντε και θυμήθηκα πώς μας επισκέπτονταν στο ξενοδοχείο Palas, που
τώρα έχει κατεδαφιστεί.
Ερ: Πείτε, πείτε ...
Α: Έρχονταν στο ξενοδοχείο με το πούρο του Farias μισοσβησμένο
και δεν σταματούσε να μας ενθαρρύνει και να μας ρωτά αν ήμασταν ευτυχισμένοι
στη Μαδρίτη. Τι σπουδαίος άνθρωπος και πρόεδρος ήταν ο Don Santiago! Τον γνώρισα
το 1968, όταν με έφερε στη Μαδρίτη, και είχα την τύχη να συνυπάρξω μαζί του για
δέκα χρόνια. Το 1978, την παραμονή της έναρξης του Mundial του 78 της Αργεντινής,
πέθανε. Έφυγε ένας απ’τους καλύτερους προέδρους που είχε το ποδόσφαιρο, κι αν
το εξαντλήσω, ένας απ’τους καλύτερους ηγέτες σε όλο τον κόσμο.
«Το άστρο του Ζιντάν; Όσο κι αν τον περιφρονούν, όπως έκαναν
και με μένα, έχει αποδείξει ότι επηρεάζει πολύ το ρόστερ»
Ερ: Τι σκέφτεστε όταν λένε ότι ο Zidane έχει άστρο, όπως είχε
ο Miguel Muñoz κι εσείς;
Α: Εντάξει, εντάξει... Γνωρίζουμε ήδη ότι πρέπει να
περιφρονούν τη δουλειά των ανθρώπων βασίζοντάς την σε πολύ τύχη. Κάποια αξία θα’χει
ο Ζιντάν σ’όλο αυτό το σερί των παιχνιδιών και στους τρεις διεθνείς τίτλους που
έχει πάρει. Ο Zizou έχει μια ομάδα παικτών πίσω του που τον ακολουθούν ως ηγέτη.
Όσο κι αν τον περιφρονούν, όπως έκαναν μαζί μου με περιφρονήσεις τέτοιου τύπου,
είναι ένας άνθρωπος που έχει αποδείξει ότι επηρεάζει πολύ το ρόστερ.
 |
| Ο Del Bosque με τον Miguel Muñoz |
Ερ: Όπως αφήνετε να γίνει κατανοητό, προβληματίζεστε με
ορισμένες απ’τις κριτικές που δέχεται ο Ζιντάν.
Α: Σ’αυτή τη χώρα, απ’έξω, είμαστε όλοι πολύ έξυπνοι. Σχετικά
μ’αυτό το θέμα θυμάμαι αυτό που έγραψε κάποτε ο Lázaro Carreter, συγγραφέας του
βιβλίου «Το βελάκι στη λέξη» σ’ένα απ’τα εβδομαδιαία άρθρα του που δημοσίευε η
ABC. Σε μια περίπτωση έκανα κάποιες δηλώσεις στις οποίες είπα ότι: "Ο Ίκερ
Κασίγιας ήταν ο υπαίτιος για τη νίκη της ομάδας". Ο Lárazo Carreter πιστεύω
ότι με πέρασε για αμόρφωτο κι έγραψε: «Ο Ίκερ Κασίγιας θα’ναι ο αρχιτέκτονας
της νίκης της ομάδας, αλλά ποτέ ο υπαίτιος». Λοιπόν: τώρα, ο Ζιντάν είναι ένας
απ’τους αρχιτέκτονες των επιτυχιών της Μαδρίτης.
Ερ: Πιστεύετε ότι ο Ζιντάν θα’ναι προπονητής της Μαδρίτης
για αρκετές σεζόν;
Α: Δεν το ξέρω, αλλά τα πάντα θα εξαρτηθούν απ’τα
αποτελέσματα κι απ’την εμπιστοσύνη που έχει καταθέσει ο πρόεδρος σ’αυτόν. Είμαι
μεταξύ εκείνων που σκέφτονται για το πρόσωπο που κατέχει τη θέση του προπονητή,
ότι οι πρώτοι που θα πρέπει να’ναι στο πλευρό του, είναι οι παίκτες και, σε
δεύτερο πλάνο, αυτοί που διοικούν τον σύλλογο.
«Το να συνεχίσει ο Ζιντάν για χρόνια στον πάγκο, θα
εξαρτηθεί απ’τα αποτελέσματα κι απ’την εμπιστοσύνη που έχει καταθέσει ο
πρόεδρος σ’αυτόν»
Ερ: Ποια τριπλέτα στην επίθεση σας αρέσει περισσότερο: το
λεγόμενο «BBC» της Μαδρίτης ή το «MSN» της Barcelona;
Α: Στους οπαδούς της Barcelona θα αρέσουν περισσότερο οι Messi,
Neymar και Luis Suarez και σ’αυτούς της Μαδρίτης οι Ρονάλντο, Μπέιλ και
Μπενζεμά. Το να παίζουν αυτοί οι μεγάλοι παίκτες στο πρωτάθλημά μας είναι υπέροχο
για το ισπανικό ποδόσφαιρο. Αλλά αναρωτιέμαι: ποιος έχει δίκιο να πει ότι αυτός
ή εκείνος είναι καλύτερος απ’τον άλλο; Και ποιος είμαι εγώ για να πω ότι οι
τρεις επιθετικοί της Μαδρίτης είναι καλύτεροι απ’της Barcelona ή το αντίστροφο;
Σχετικά με την άρνηση του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, να ονομαστεί απ'τον Πέρεθ επίτιμο μέλος του συλλόγου, παραθέτω ένα παλιό άρθρο που έχω δημοσιεύσει στο μπλογκ, του ίδιου δημοσιογράφου, το οποίο δεν έχω ξαναδώσει ποτέ, και δεν το'χει διαβάσει κανείς:
Και φυσικά, και πάλι του ίδιου δημοσιογράφου, το κλασικό άρθρο για τους Φέργκιουσον του Φλορεντίνο:
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
