Του Enrique
Marin
Και οι δύο έλαβαν πρόσφατα το χάλκινο μετάλλιο των Αθλητικών
Αξιών του Βασιλικού Τάγματος (ROMD), αν και βλέποντας τις αξίες του ενός και
του άλλου, η σύγκριση είναι απεχθής
Ο Miguel Cardenal με τον Carlos Matallanas στην El Confidencial
Στις 26 Νοεμβρίου, ο Πρόεδρος του Ανώτατου Συμβουλίου
Αθλητισμού, ο Miguel Cardenal, είχε την τιμή να’ρθει «El Confidencial», ναι, αυτή
τη φορά η τιμή ήταν δική του, για να απονείμει στον Carlos Matallanas το χάλκινο
μετάλλιο των Αθλητικών Αξιών Αξίας του Βασιλικού Τάγματος. Ο συντάκτης αυτής
της εφημερίδας διεξάγει μια αξιοθαύμαστη μάχη ενάντια στον ELA, αυτόν το
σιωπηλό δολοφόνο, όπως ο ίδιος τον αποκαλεί. «Για τη συμβολή σου στον κόσμο του
Αθλητισμού ως αθλητής και δημοσιογράφος και σε αναγνώριση των προσπαθειών σου
για την προβολή σε άτομα που έχουν υποφέρει απ’τον ELA. Αυτή δεν είναι μια
διάκριση εκ μέρους μας, αλλά της κοινωνίας, της Ισπανίας». Αυτά ήταν τα λόγια
του Προέδρου (τώρα ασκεί τα καθήκοντα) του CSD, σ’εκείνον στον οποίο δεν υπήρχε
ανάγκη να δώσει ευχαριστίες, καθώς κάνοντας ότι έκανε την έδωσε ο ίδιος στον
εαυτό του.
Την 29η Ιανουαρίου, αυτή η ίδια διάκριση δόθηκε στον Manuel
Redondo, επικεφαλής του προσωπικού της Προεδρίας της Ρεάλ Μαδρίτης, με μια
πρόταση αυτής που ήταν η γενική διευθύντρια του CSD, της Ana Muñoz, και,
σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, για την μάχη του ενάντια στους ultras. Όπως πολύ
σωστά έγραψε ο Alfredo Relaño στην εφημερίδα «AS», «Δόξα στην ευτυχισμένη
φωτογραφία αυτού του μετώπου που αποτελείται απ’τους Butragueño, Miguel
Cardenal, Manuel Redondo, Ana Muñoz και του αδικημένου Florentino Pérez (...).
Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πού ήταν, όταν τόσο πρόσφατα οι ultras φωνάζαν:
Marca y AS, cámara de gas (Marca και AS, θάλαμος αερίων). Ήταν άλλη μια
εξομολόγηση τότε; Ο Florentino κι ο Redondo κυμάτιζαν εκείνες τις μέρες στα
επίσημα και δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι αυτό τους ενοχλούσε. Στη συνέχεια οι
ultras στράφηκαν εναντίον του Florentino όταν έδιωξε τον Μουρίνιο. Και πλέον
δεν έχουμε ξαναδεί εκείνο το "Μουρίνιο, το δάχτυλό σου δείχνει το δρόμο
μας", το οποίο μια μέρα έλαμψε στο Μπερναμπέου. Βλέποντας τον Miguel
Cardenal και την Ana Muñoz σ’αυτό το διφορούμενο μέτωπο, αναρωτήθηκα αν μια
θέση ζωής στη σκηνή αντισταθμίζει τόσο προσποιητά ή αν αυτοί οι δύο είναι η εφαρμογή
εκείνης της χαράς που υπάρχει στον ουρανό για έναν μετανοημένο αμαρτωλό, παρά
για εκατό δικαίους που κάνουν μετάνοια».
Στο άκουσμα της είδησης της παράδοσης του χάλκινου μεταλλίου
των Αθλητικών Αξιών του Βασιλικού Τάγματος στον Manuel Redondo, για το οποίο ο
υπουργός μετέβη ακόμη και στο Santiago Bernabeu, ένιωσα την ίδια αγανάκτηση με
τον Alfredo Relaño, έτσι το είπα στον ίδιο τον Miguel Cardenal, αλλά ήταν
απρόθυμος να γράψει για το άδικο ή ανάξιο που μου φάνηκε αυτό το βραβείο.
Αναπόφευκτα μου ήρθε στο μυαλό η διαμαρτυρία σύγκρισης με το μετάλλιο που έλαβε
πριν δύο μήνες ο Matallanas, που εάν βρίσκεται στη διατύπωση της «El
Confidencial», είναι επειδή έτσι ήθελε ο Carlitos. Και, φυσικά, δείχνοντας τη
διαφωνία μου, θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως κάτι προσωπικό, όχι προς τον
Redondo, τον οποίο γνώρισα σ’ένα γεύμα, όταν ακόμα οι τώρα αποκηρυγμένοι Ultras
Sur είχαν μέχρι και μια καμπίνα στο Μπερναμπέου για να φυλάσσουν τον εξοπλισμό «πολέμου»
τους, αλλά προς τον θαυμαστό μου Carlos Matallanas.
Ο Miguel Cardenal, ο Manuel Redondo κι ο Florentino Pérez
Ωστόσο, οι άθλιοι δεν μπορεί ποτέ να παραμένουν ατιμώρητοι,
ειδικά όταν γίνονται χαιρέκακοι με τα παραπτώματά τους και ακόμη περισσότερο όταν
τους απονέμονται διακρίσεις τις οποίες ατιμάζουν. Με την ευκαιρία, το ίδιο συμβαίνει
με τον σύλλογο τον λένε ότι υπηρετεί, αλλά που μόνο εξυπηρετείται απ’αυτόν. Για
όσους δεν γνωρίζουν τον Manuel Redondo, αρκεί αυτή τη μαρτυρία του Ramón
Calderón γι 'αυτόν στο "«Τα σπλάχνα της Ρεάλ Μαδρίτης»: «Στις συνεδριάσεις
του Διοικητικού Συμβουλίου, κατά τις οποίες ο πρόεδρος δεν μας άφηνε να
προφέρουμε ούτε συλλαβή, όταν έμπαινε ο Manuel Redondo, ντρεπόμουν για το πώς
του συμπεριφέρονταν ο πρόεδρος. Σε περισσότερες από μία φορές, ύψωνε τη φωνή
του, ακόμη και στα όρια του εκνευρισμού, διατάζοντας τον να κάνει αυτό ή
εκείνο. Όταν ο Redondo έφευγε, κατέκρινα τη στάση του και μου απαντούσε: Αν ο
Manolo είναι ανόητος. Επίσης, αν δεν του συμπεριφερθείς έτσι θα σκεφτεί ότι δεν
τον αγαπάς»".
Και συνεχίζει ο πρώην πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης, "Ο
Manuel Redondo, είναι ένας ανακατωσούρης του συλλόγου κι ένας απ’τους λακέδες
του προέδρου. Ήταν στο Λαϊκό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα, όπου οι δύο τους έγιναν
φίλοι. Ένας άνθρωπος που ακολουθεί τη γραμμή του προέδρου: υπερήφανος,
αλαζόνας, αγενής ... γιατί αν δεν ενεργούσε έτσι, δεν θα τον άφηνε να εργάζεται
στη Ρεάλ Μαδρίτης. Πρόκειται για έναν επίσημο του συλλόγου που δεν διαθέτει
επαρκή προσόντα για να’ναι ο Γενικός Διευθυντής της Προεδρίας. Μόνο τους
εργαζόμενους που είναι πιο κοντά σ’αυτόν, αυτούς που πάνε με τα νερά του, τους
αντιμετωπίζει καλά που και που. Άλλους εργαζόμενους όχι μόνο τους αγνοεί, αλλά
ούτε καλημέρα δεν τους λέει".
Ο Carlos Matallanas αντιπροσωπεύει το πρόσωπο αυτού το
χάλκινου μεταλλίου, -το οποίο στην περίπτωσή του θα μπορούσε να είναι χρυσό- των
Αθλητικών Αξιών του Βασιλικού Τάγματος, αν και παραδόξως και, δυστυχώς, η ζωή
του έχει μετατραπεί σ’ένα σταυρό που κουβαλάει με ένα σθένος, ένα θάρρος και μια
ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην εμβέλεια ελαχίστων. Κοιτάξτε απλά το blog του για να
το διαπιστώσετε και δύσκολα δεν θα ανατριχιάσετε. Σε αντίθεση, ο Manuel Redondo
είναι ο σταυρός του ίδιου μεταλλίου του ROMD, αν και στην περίπτωσή του θα
πρέπει να’χει πολύ μούρη για να το παραλάβει με την αιτιολογία ότι, σύμφωνα με
την επίσημη εκδοχή, είχε γίνει άξιος για αυτό. Όποιος γνωρίζει την αλήθεια,
ξέρει ότι αυτά τα επιχειρήματα είναι ψευδή ή τουλάχιστον μια μισή αλήθεια. Όπου
δεν φτάνει η ντροπή, εκεί υπάρχει η συνείδηση, και το να προσπαθεί να βρεθεί
στο ύψος του Carlos Matallanas είναι κάτι πολύ περίπλοκο, ειδικά για κάποιον
που ζει στα γόνατά του.
Για τους φίλους, που θέλουν να ξέρουν περισσότερο, για τον Manuel Redondo, τον λακέ του Φλορεντίνο Πέρεθ και της σήψης και της παρακμής του συλλόγου, παρατίθενται τα πολύ διαφωτιστικά παρακάτω άρθρα:
Luis Miguel Gonzalez:
Enrique Marin:
